Editor in Chief
Περιοχή: New Orleans
Εγγραφή: Δεκ. 2005
Για εμένα, η συσκευή αυτή φέρει το όνομα Sony Ericsson T610. Αποκτώντας την λίγο πριν τελειώσω το λύκειο, αποτελούσε την συσκευή που θα με συντρόφευε κατά την διάρκεια ενός περίεργου «περάσματος», αυτό στο οποίο βρίσκεσαι αφού τελειώσουν τα μαθητικά σου χρόνια. Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι είχαν συσκευές της Nokia και που έβλεπαν την Sony Ericsson με «μισό μάτι», εγώ, αντιδραστικός και αρνούμενος την συμμετοχή σε πλειοψηφίες ακόμη και στο θέμα του κινητού που θα αγοράσω, είχα επιλέξει την ιαπωνοσουηδική συμμαχία (της οποίας το όνομα μπορεί από μόνο του να προκαλεί νοσταλγία, μιας και πλέον έχει φύγει το δεύτερο συνθετικό της λέξης) σαν άξια του να «χτυπήσει» τον εκ Φιλανδίας ορμώμενο «γίγαντα». Όχι πως με πολυενδιέφερε δηλαδή ή πως μου έδινε κανένας ιαπωνοσουηδός ποσοστά από τις πωλήσεις, αλλά για χάρη των τεχνολογικών διαξιφισμών που είχαμε μεταξύ φίλων.
Και το T610 δεν ήταν μια τυχαία συσκευή όπως θα διαβάσατε στο ιστορικό εκείνο review του Mythozz πριν από 9 περίπου χρόνια, στις πρώτες ημέρες του ολοκαίνουριου τότε myphone.gr, αφού «ανέβηκε» στο Μy Devices στις 08/07/2003!
Με στιλάτο και ταυτόχρονα μινιμαλιστικό σχεδιασμό, η έκδοση στο χρώμα του μεταλλικού-μαύρου ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα. Ήταν παράλληλα και η πρώτη συσκευή που είχα με τόσες πολλές τεχνολογικές καινοτομίες κλεισμένες σε ένα τόσο μικρό εξωτερικό περίβλημα (σε σχέση πάντα με το τι είχα πριν από αυτήν): Οθόνη 65 χιλιάδων χρωμάτων, Bluetooth, κάμερα ανάλυσης 352 x 288, Java και άλλα πολλά, έκαναν το T610 να μοιάζει με μια κλεφτή ματιά «στο μέλλον». Ήταν όμως;
Μάλλον όχι. Ακόμη και για την εποχή της και παρά τις υψηλές πωλήσεις που σημείωνε, τα προβλήματα ήταν αρκετά και σου έδιναν να καταλάβεις πως «το μέλλον είναι εδώ, αλλά χρειάζονται μερικά κλικ ακόμα για να το αγγίξεις». Για παράδειγμα, αν και όμορφη και πολύχρωμη, η μόνη χρησιμότητα που είχε η οθόνη του αν βρισκόσουν έξω στο φώς της μέρας ήταν αυτή του.. καθρέφτη. Αυτό συμβαίνει με πολλές συσκευές ακόμη και σήμερα, αλλά με το T610 το πρόβλημα ήταν εξαιρετικά μεγάλο. Όσον αφορά την φωτογραφική του μηχανή, είτε την είχε είτε δεν την είχε το αποτέλεσμα θα ήταν μάλλον το ίδιο. Εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας φωτογραφίες, σχεδόν… θόρυβος. Από την άλλη, το joystick που διέθετε για να πλοηγείσαι στα μενού αποτελούσε μετά από λίγο καιρό την αιτία για να γίνεται πιο δύσχρηστο το κινητό παρά πιο εύχρηστο.
Και τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος: «μα καλά, αφού δεν την θεωρείς κάτι ιδιαίτερο σαν συσκευή, γιατί το myphone σου αφιερώνει χώρο για να γράψεις για αυτήν και εμείς χρόνο για να διαβάσουμε την γνώμη σου;» Μα είναι απλό. Γιατί το αν μια συσκευή σου προκαλεί νοσταλγία δεν εξαρτάται από το αν είχε καλή κάμερα, καλή οθόνη ή αν αποτελούσε τεχνολογικό επίτευγμα για την εποχή της. Αυτά λίγη σημασία έχουν μετά από χρόνια μιας και όταν αναπολείς δεν θα τα θυμάσαι καν. Αυτό που έχει σημασία είναι το τι αναμνήσεις σου ζωντανεύει όταν την φέρνεις στο μυαλό σου. Και επειδή, όπως προείπαμε, το κινητό είναι ένα αντικείμενο που το έχεις μαζί σου πολλές ώρες κάθε μέρα, είναι φυσικό να το συνδυάσεις με διάφορες αναμνήσεις και να βρίσκεται εκεί σε διάφορες καλές και κακές στιγμές σου.
Το T610 έμελλε να είναι αυτό που θα ήταν μαζί μου σε αυτές, σε ένα από τα πιο μεταβατικά στάδια στην ζωή μου (και στην ζωή κάθε ανθρώπου, λόγω ηλικίας). Με αυτό έγιναν κάποιες από τις πιο ιδιαίτερες κλήσεις που έκανα ποτέ και έστειλα ορισμένα από τα πιο σημαντικά και ξεχωριστά μηνύματα. Ήταν εκεί, στην τσέπη του τζιν μου ή στο μπουφάν, σε όλες αυτές τις στιγμές. Αν και ήταν κάτι που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω κατά την εξέλιξη των συγκεκριμένων χρονικών σημείων, «συμμετείχε» με τον τρόπο του σε αυτά.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω την τάση να δένομαι με αντικείμενα. Ειδικά τα κινητά τα βαριέμαι μετά από λίγο καιρό. Τα συνηθίζω και χάνουν την αξία τους στα μάτια μου. Ακόμη και το συγκεκριμένο είχε περάσει πολλά στα χέρια μου. Δεν θα ξεχάσω όταν περιμένοντας σε μια στάση λεωφορείου και κάνοντας διάφορα… ζογκλερικά κόλπα με αυτό, μου έφυγε από τα χέρια. Σε δρόμο τεσσάρων λωρίδων έφτασε από την δεξιά στην αριστερή. Από τύχη εκείνη την στιγμή δεν περνούσαν αυτοκίνητα και μπόρεσα να το φτάσω και να το μαζέψω. Με τον καιρό, το αλουμινένιο της μέρος είχε γεμίσει γρατσουνιές. Στην πραγματικότητα είχε φύγει σχεδόν το περισσότερο από το μεταλλικό χρώμα και είχε αποκαλυφθεί η κάτω στρώση. Αλλά ίσως είναι όπως τους Zippo, όπου κάθε γρατσουνιά που τους κάνεις φέρει και την δική της ιστορία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αναπτήρα.
Και κάπως έτσι, μιας και η ιδιαιτερότητα των στιγμών δεν είναι άμεσα φανερή αλλά μετά από αρκετό καιρό, το Sony Ericsson T610 βρήκε άδοξο τέλος από τα χέρια μου, ερχόμενο σε… αντιπαράθεση με έναν τοίχο, στην μέγιστη δυνατή ταχύτητα. Όπως είναι φανερό, το ότι ένα αντικείμενο είναι μαζί σου πολλές ώρες την μέρα είναι κάτι που το κάνει τόσο ξεχωριστό όσο και ευάλωτο, μετατρέποντας το σε ένα από τα πιο εύκολα «θύματα» σε περίπτωση που κάτι… «στραβώσει».
Μπορεί να φαίνεται περίεργο σε ορισμένους που νοσταλγούμε υλικά αγαθά. Ίσως να θεωρούν «παράξενη» ακόμη και αυτήν την στήλη του myphone ή και τα άτομα που έχουν κατά καιρούς γράψει τις εμπειρίες τους εδώ. Για τους περισσότερους πάντως δεν είναι μάλλον το κινητό αυτό καθ’ αυτό που τους προκαλεί νοσταλγία. Αυτό άλλωστε δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια τηλεφωνική συσκευή, μια κατασκευή που σήμερα την αγοράζουμε, αύριο σπάει, μεθαύριο την αγοράσουμε ξανά. Αυτό που σε συνδέει μαζί της όμως είναι οι στιγμές που ζεις και που βρίσκεται εκεί μαζί σου. Στιγμές που η σημασία τους δεν είναι ορατή κατά την εξέλιξη τους, Στιγμές που δεν δίνεις σημασία στο τι (ή στο ποιος) βρίσκεται εκεί. Όλα αποκτούν όμως την αξία που τους αναλογεί μετά από χρόνια. Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν πια. Ακόμη και όταν όλα αποτελούν απλώς μια ανάμνηση…
Χρόνια μετά, όταν πια ήμουν κάτοχος ενός smartphone από αυτά που φέρουν καινοτομίες και τεχνολογίες τις οποίες αν τις είχαμε κάποτε θα νοιώθαμε σαν τον Tom Cruise από το Minority Report ενώ σήμερα τις θεωρούμε κάτι το φυσιολογικό, είχα αποφασίσει να αποκτήσω και πάλι ένα Sony Ericsson T610, καινούργιο ή σε καλή κατάσταση. Όχι για να το χρησιμοποιώ αλλά για να μου θυμίζει όλες εκείνες τις στιγμές. Δυστυχώς ή αναζήτηση δεν στέφθηκε με επιτυχία. Συνειδητοποίησα όμως πως δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία να αποκτούσα και πάλι το ίδιο μοντέλο, αφού δεν ήταν το συγκριμένο κινητό τηλέφωνο που είχε παρουσιάσει η Sony Ericsson που νοσταλγούσα αλλά η μοναδική συσκευή που είχα εγώ. Γιατί το θέμα είναι να ζεις την στιγμή, όπως και αν συμβαίνει αυτή και όποιος/ότι και αν βρίσκεται γύρω σου. Η μοναδικότητα της είναι αδύνατον να αντιγραφεί, να επαναληφθεί και να επαναδημιουργηθεί στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου