Ένα βιβλιαράκι τσέπης 27 Οκτ 2009

Ένα βιβλιαράκι τσέπης

27 Οκτ 2009

25 Σχόλια

Ένα βιβλιαράκι τσέπης με λόγια καθημερινών ανθρώπων που μέσω της αλήθειας τους και της απλοϊκότητας τους σε κάνουν να σκεφτείς πως όλοι μας είμαστε σοφοί,απλά χάνουμε τη μαγεία μας όταν δε βλέπουμε καθαρά...

"Μη νιώθεις πως τα πάντα πάνε λάθος.

Ακόμη και ένα σταματημένο ρολόι δείχνει σωστά την ώρα δύο φορές την ημέρα.."

"Να επιστρέφεις πάντα ό,τι δανείζεσαι.."

"Ξυπνώντας το πρωί,βάλε το αγαπημένο σου τραγούδι και φτιάξε τη μέρα σου.."

"Ό,τι και όποιος σε στεναχωρεί, γράψ'το στην άμμο,σε μια παραλία.

Παρατήρησε πως τα κύματα θα σβήσουν σιγά σιγά τα πάντα.."

"Κάνε το καλό και ρίξ΄το στο γιαλό.στο γκρεμό..στο βουνό..

Μη περιμένεις αντάλλαγμα για ό,τι κάνεις.

Κάν'το για' σένα.."

"Φτιάξε όλα τα σπασμένα αντικείμενα που υπάρχουν σπίτι σου

και αυτό θα σε βοηθήσει να φτιάξεις

και τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής σου.."

"Κάθε φορά που μαλώνεις με τα παιδιά σου

αγκάλιαζε τα μετά.."

"Ευτυχία είναι να έχεις κάποιον ν' αγαπάς,

κάτι ασχολείσαι μαζί του

και κάτι να ελπίζεις.."

"Μη περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο.

Πάρε εσύ.."

"Χαμογέλα την ώρα που απαντάς στο τηλέφωνο.

Ο συνομιλητής σου θα το ακούσει στη φωνή σου.."

"Όταν μιλάς σε κάποιον,

κοίτα τον μέσα στα μάτια.."

"Βγάζε τα γυαλιά ηλίου όταν μιλάς σε κάποιον.."

"Προτίμησε να είσαι χαρούμενος παρά να έχεις πάντα δίκιο.."

"Να θυμάσαι πως όταν κάποιος άνθρωπος φεύγει από τη ζωή μας,

πάντα έρχεται κάποιος καινούριος.."

"Όταν ραγίσει η καρδιά σου,βάλε συμβολικά ένα hansaplast πάνω της,

για να σου θυμίζει ότι

όλα θεραπεύονται όπως και οι πληγές που έκλεισαν στο παρελθόν.."

"Να συγχωρείς πάντα πρώτος.."

"Αιφνιδίασε τον εχθρό σου,στέλνοντάς του ένα μήνυμα αγάπης.."

"Σκέψου πως δεν υπάρχουν συμπτώσεις.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο.."

"Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά.

Ό,τι δίνεις παίρνεις.

Όλα εδώ πληρώνονται,όλα εδώ εξαργυρώνονται και όλα εδώ επιστρέφουν.."

...........................................

σας ευχαριστω που υπαρχετε και για την αν(τ)οχη σας απεναντι μου!!!!!

ΚαΛηΜεΡα...και χρονια πολλα σε ολους

26 Οκτ 2009

9 Σχόλια

"....να ζεις παντα στο φως, εκει που κάποιοι νομιζουν oτι οι σκιες μεγαλωνουν, αλλα δεν ξερουν οτι οταν κοιτας καταματα τον ηλιο η σκια ειναι παντα πισω σου.

" AΓΓΕΛΟΣ ΣΠΥΡOY

΄Ανθρωπος

25 Οκτ 2009

14 Σχόλια

Πολλά είναι τα παράδοξα μα τίποτα πιο θαυμαστό απ' τον άνθρωπο.

Πέρα απ' τον αφρισμένο ωκεανό περνάει με το νοτιά, ξεσκίζοντας τα φουσκωμένα κύματα, και τη Γη την υπέρτατη θεά, την άφθαρτη κι ακάματη οργώνει με το αλέτρι το δεμένο στα άλογα, προσπαθώντας να την κάνει να βλαστήσει χρόνο με το χρόνο. Κυνηγάει και πιάνει τα ελαφρόμυαλα πουλιά, στήνει παγίδες σε θεριά κι αγρίμια της στεριάς και δίχτυα για το θησαυρό της θάλασσας. Κι εξουσιάζει ο τετραπέρατος βουνά και κάμπους, περνάει το χαλινάρι στο άλογο τ' ατίθασο, και το ζυγό στο βουνίσιο, στο δυνατό ταύρο. Έμαθε να μιλάει με εμπνευσμένη σκέψη, δημιούργησε κοινωνία και νόμους και βρήκε τρόπο να φυλάγεται απ' τους πάγους και το κρύο και της βροχής τις μπόρες. Όλα τα καταφέρνει, έξω από ένα: Να ιδεί το μέλλον. Μόνο απ' το θάνατο δε θα γλιτώσει κι ας βρήκε γιατρικό σ' αγιάτρευτες αρρώστιες. Όμως κι αν έχει καταφέρει με τη σοφία και την τέχνη του τ' ανέλπιστα, βαδίζει πότε στο κακό και πότε πάλι στο καλό. Άξιος πολίτης όποιος κρατάει τους νόμους της πατρίδας του και σέβεται τον όρκο στους θεούς. Ανάξιος, αυτός που αποτολμάει το κακό. Αυτόν, ούτε στο σπίτι μου τον βάζω ούτε ποτέ μου θα τον συγχωρήσω..............

Σοφοκλής "Αντιγόνη"

NΥΧΤΑ.......

24 Οκτ 2009

11 Σχόλια

Πράγματι η νύχτα με συμφέρει.
Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες‡ ύστερα
διορθώνει τις σκέψεις‡ έπειτα
συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη
τη σιωπή με σέβας ανατέμνει‡
εξαίρει την όσφρηση μα προπάντων η νύχτα περιζώνει.

Νίκος Καρούζος

Γιαννης Κοτσιρας - Και Παλι Παιδι (αγάπα αυτόν που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν παιδί)

24 Οκτ 2009

35 Σχόλια

Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί. Το θέμα είναι πως μπορεί να βγει και να κυριεύσει τις μέρες μας....

Λίγοι άνθρωποι έχουν την χάρη να μας κάνουν να αισθανόμαστε παιδιά, να αισθανόμαστε αλλιώς, όμορφα....
Για όλους αυτούς που μας βγάζουν το παιδί από μέσα μας...

Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες

20 Οκτ 2009

21 Σχόλια

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια
είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Πέρασα

18 Οκτ 2009

22 Σχόλια

Περπατώ και νυχτώνει. Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

ΔΗΜΟΥΛΑ....

«Σ' εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων
ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό
στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε,
στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε
στην φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος
ζώντας μια ολόκληρη ζωή...»

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ

13 Οκτ 2009

19 Σχόλια

"Στην απουσία σου, η μορφή σου συστέλλεται σε σημείο να γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση που χαρακτηρίζει τα φαντάσματα.
Στην παρουσία σου, συστέλλεται: φτάνει στην συμπύκνωση των πιο βαριών μετάλλων, του ιριδίου, του υδράργυρου.
Πεθαίνω απο αυτό το βάρος, όταν μου πέφτει πάνω στην καρδιά".
M. Yourcenar

Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―

Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

................................................ΚαΛΗμερΑ ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

10 Οκτ 2009

21 Σχόλια

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
Έμενα στο προσκέφαλό μου μπρούμυτα
Τιμωρημένη
Ώρες ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιό μου ανέβαινε
Δεν ονειρευόμουν - ανέβαινε
Φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα
Πως να το πω
Κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος»
Όλο δέντρα που έφευγαν
Βουνά που άλλαζαν όψη
Χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
Σαν εφηβαία - φοβόμουνα και μου άρεσε
Ν΄αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
Να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις
Και να χάνομαι...
... ... ...
... ... ...
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
Το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
Ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
Όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
Που τον νιώθουν μοναχά οι σκύλοι και τα νήπια
Δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
Και όμως η εναντίωση
Αείποτε μ΄έθρεψε και αυτό εναπόκειται
Σ΄εκείνους με το μυτερό καπέλο
Που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
Τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε η φωνή της σάλπιγγας
Από τους μακρινούς στρατώνες
Με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα
Και όλοι γύρω μου χειροκροτούσαν
- απιστεύτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
Μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου
Θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό
Που με πιτσίλιζαν.
Τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
Χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
Να κρατάω ακόμη μες τα μάτια μου
Ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος

(από τη Μαρία Νεφέλη, Οδ. Ελύτη)

Δον Κιχώτης

10 Οκτ 2009

19 Σχόλια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Απόσπασμα

Καρράσκο: "Αν εσύ είσαι τρελλός, εγώ δε θα σ΄αφήσω να τρελάνεις κι εμάς. Τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε όπως είναι πραγματικά."

Θερβάντες: "Όπως πραγματικά είναι... Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχιση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τος. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει... Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιός μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι, το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την "πραγματικότητα". Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι."