Το τελευταίο αντίο.....
Τα μάτια σου...δυο σταγόνες απλότητας και αλήθειας μαζί!
Έκρυβαν μέσα τους όλη την αγάπη και την καλοσύνη αυτού του κόσμου...
Τα χέρια σου...φτερά αγγέλου...μια αγκαλιά για όσους είχαν την ανάγκη σου...
Τα λόγια σου...ειλκρινά και λιγοστά σαν ψίθυρος αγάπης...
Κι όμως, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να σε κρατήσουν εδώ...κοντά μας...
Έφυγες σίγουρα για έναν κόσμο πιο όμορφο, πιο μαγικό...χωρίς πόνο, θλίψη, προσμονή...
Ήσουν ενας άγγελος που ζούσε ανάμεσα σε ανθρώπους...τώρα πιά είσαι ενας άγγελος που ζεί ανάμεσα σε αγγέλους...
Μη μας ξεχάσεις Κύριε Μιχάλη...
Γιατί όλοι εμείς εδώ θα σε θυμόμαστε...
Και θα μας λείπεις...πολύ...
Καλό ταξίδι αγαπημένε...!!
Μπορεί να μην ήμασταν οικογένεια αλλά εγώ αισθάνομαι ορφανή...μια φωτογραφία μας πάνω στην βιβλιοθήκη του δωματίου μου στέκει εδώ και δεκαπέντε χρόνια...να μου θυμίζει την αληθινή πλευρά τον ανθρώπων.
Υπήρξες ειλικρινής και καλόκαρδος...εύχομαι εκεί που πάς να μην πονάς πια και να είσαι ευτυχισμένος...
Να είσαι σίγουρος πως το ήθος σου και την σεμνότητα σου
θα συνεχίσουμε να τα έχουμε οδηγούς στην ζωή μας..
Ο χαμός σου είναι αβάσταχτος αλλά η παρουσία σου θα είναι για πάντα αισθητή...
...εύχομαι να μπορούσες να δεις πόσο πολύ μας έχεις λείψει ήδη...
Σε αγαπώ πολύ και ξέρω ότι ήταν αμοιβαίο..
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση.
Έκρυβαν μέσα τους όλη την αγάπη και την καλοσύνη αυτού του κόσμου...
Τα χέρια σου...φτερά αγγέλου...μια αγκαλιά για όσους είχαν την ανάγκη σου...
Τα λόγια σου...ειλκρινά και λιγοστά σαν ψίθυρος αγάπης...
Κι όμως, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να σε κρατήσουν εδώ...κοντά μας...
Έφυγες σίγουρα για έναν κόσμο πιο όμορφο, πιο μαγικό...χωρίς πόνο, θλίψη, προσμονή...
Ήσουν ενας άγγελος που ζούσε ανάμεσα σε ανθρώπους...τώρα πιά είσαι ενας άγγελος που ζεί ανάμεσα σε αγγέλους...
Μη μας ξεχάσεις Κύριε Μιχάλη...
Γιατί όλοι εμείς εδώ θα σε θυμόμαστε...
Και θα μας λείπεις...πολύ...
Καλό ταξίδι αγαπημένε...!!
Μπορεί να μην ήμασταν οικογένεια αλλά εγώ αισθάνομαι ορφανή...μια φωτογραφία μας πάνω στην βιβλιοθήκη του δωματίου μου στέκει εδώ και δεκαπέντε χρόνια...να μου θυμίζει την αληθινή πλευρά τον ανθρώπων.
Υπήρξες ειλικρινής και καλόκαρδος...εύχομαι εκεί που πάς να μην πονάς πια και να είσαι ευτυχισμένος...
Να είσαι σίγουρος πως το ήθος σου και την σεμνότητα σου
θα συνεχίσουμε να τα έχουμε οδηγούς στην ζωή μας..
Ο χαμός σου είναι αβάσταχτος αλλά η παρουσία σου θα είναι για πάντα αισθητή...
...εύχομαι να μπορούσες να δεις πόσο πολύ μας έχεις λείψει ήδη...
Σε αγαπώ πολύ και ξέρω ότι ήταν αμοιβαίο..
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση.
Παρασκευή, 7 Μαΐου 2010
Όταν θέλουμε...βρίσκουμε ΤΡΟΠΟ.... όταν δεν θέλουμε βρίσκουμε ΑΙΤΙΑ....!!!!!!!!!!!!!!!!! (άποψη μου και σε όποιον αρέσει...)
Έχω πληγωθεί και έχω προδοθεί πολλές φορές στην ζωή μου. Κάποιες φορές
ήταν δυσκολότερες από κάποιες άλλες. Κάποιους ανθρώπους που με πλήγωσαν
επέλεξα να τους διαγράψω από την ζωή μου οριστικά, σε κάποιους άλλους
αποφάσισα να δώσω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Για μερικούς απ'αυτούς
χαίρομαι που το έκανα, για κάποιους άλλους το έχω μετανιώσει.
Έχω αγαπήσει δύο φορές στην ζωή μου. Έχω ερωτευτεί μόνο τη μια από αυτές. Η κάθε φορά ήταν δυνατότερη και πιο έντονη από την προηγούμενη. Στην κάθε μια έδωσα ένα κομμάτι του εαυτού μου όχι επειδή μου ζητήθηκε να το κάνω αλλά επειδή το ένιωσα. Ίσως σε γενικές γραμμές να έδωσα περισσότερα απ'όσα πήρα. Δεν μέτρησα ποτέ. Σε αντάλλαγμα αυτών που έδωσα πήρα σημαντικά διδάγματα. Ήταν όλα πολύτιμα και με βοήθησαν να ωριμάσω και να γίνω δυνατότερος άνθρωπος. Κοιτάζοντας πίσω, δεν ένιωσα ποτέ να αναλώνομαι και για κανένα από αυτούς δεν έχω μετανιώσει. Το αντίθετο.
Έχω μάθει πως σε όλα τα παιχνίδια υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι, πως οι κανόνες δεν ακολουθούνται πάντοτε και έχω μάθει να αποδέχομαι την ήττα ανεξάρτητα αν οι κανόνες του παιχνιδιού τηρούνται ή όχι. Δεν είμαι ηττοπαθής απλά έμαθα να αποχωρώ την κατάλληλη στιγμή. Με το κεφάλι ψηλά. Με αξιοπρέπεια. Αυτή είναι,πιστεύω, η κατάλληλη στιγμή.
Έχω κάνει πολλά λάθη στην ζωή μου. Κάποια πέρασαν απαρατήρητα, για κάποια άλλα κρίθηκα σκληρά. Δεν δικαιολόγησα ποτέ τον εαυτό μου για κανένα από τα λάθη που όντως έκανα. Τον συγχώρεσα όμως. Έχω κριθεί και για πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Ένιωσα αδικημένη μα εκεί κράτησα ουδέτερη στάση. Όχι γιατί δεν προβληματίστηκα αλλά γιατί δεν ένιωσα την ανάγκη να αμυνθώ.
Δεν έχω μάθει να κρύβομαι από τα λάθη μου. Δεν φοβήθηκα ποτέ να τα αντιμετωπίσω. Αλλά δεν θα μπω στον κόπο να ασχοληθώ με μικροπρέπειες και κομπλεξισμούς κάποιων ανθρώπων.
Εγώ δεν πάσχω από στρουθοκαμηλισμό. Δεν κρύβομαι πίσω απ'το μικρό μου δακτυλάκι. Για μένα δεν υπάρχουν "πρέπει". Υπάρχουν μόνο "θέλω" και "μπορώ". Τα πρέπει είναι για τους δειλούς. Εγώ δεν είμαι δειλή.
Έχω μάθει να κάνω πάντα αυτό που αισθάνομαι γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζει κανείς με απωθημένα. Δεν έχω απωθημένα.
Ξέρω ποια είμαι. Ξέρω τι θέλω. Δεν είμαι στο ψάξιμο. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν κάνω συμβιβασμούς για τα θέλω μου. Παλεύω γι'αυτά.
Κάποιες στιγμές ένιωσα πως έχασα τον εαυτό μου,πως ξέφυγα από την πορεία μου. Επανήλθα. Πιο σταθερή από ποτέ, πιο συνειδητοποιημένη.
Έχω κάνει τις επιλογές μου. Μέσα από αυτές ίσως να απογοήτευσα κάποιους ανθρώπους. Δεν θα απολογηθώ σε κανένα. Δεν χρωστάω τίποτε σε κανένα. Ακούγεται εγωιστικό αλλά αυτό νιώθω. Λυπάμαι...
Λυπάμαι μα εγώ έχω μάθει να δίνω αξία στα πράγματα βασισμένη όχι μόνο στο τι αξίζουν αλλά και στο τι σημαίνουν. Λίγα είναι τα πράγματα που έχουν σημασία για μένα. Κανένα από αυτά δεν έχει υλική υπόσταση. Aυτά τα λίγα άυλα λοιπόν, θα παλεύω πάντα μέχρι να τα αποκτήσω. Κι άμα το πετύχω θα παλεύω για να τα κρατήσω...και σε όποιον αρέσει.
Έχω αγαπήσει δύο φορές στην ζωή μου. Έχω ερωτευτεί μόνο τη μια από αυτές. Η κάθε φορά ήταν δυνατότερη και πιο έντονη από την προηγούμενη. Στην κάθε μια έδωσα ένα κομμάτι του εαυτού μου όχι επειδή μου ζητήθηκε να το κάνω αλλά επειδή το ένιωσα. Ίσως σε γενικές γραμμές να έδωσα περισσότερα απ'όσα πήρα. Δεν μέτρησα ποτέ. Σε αντάλλαγμα αυτών που έδωσα πήρα σημαντικά διδάγματα. Ήταν όλα πολύτιμα και με βοήθησαν να ωριμάσω και να γίνω δυνατότερος άνθρωπος. Κοιτάζοντας πίσω, δεν ένιωσα ποτέ να αναλώνομαι και για κανένα από αυτούς δεν έχω μετανιώσει. Το αντίθετο.
Έχω μάθει πως σε όλα τα παιχνίδια υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι, πως οι κανόνες δεν ακολουθούνται πάντοτε και έχω μάθει να αποδέχομαι την ήττα ανεξάρτητα αν οι κανόνες του παιχνιδιού τηρούνται ή όχι. Δεν είμαι ηττοπαθής απλά έμαθα να αποχωρώ την κατάλληλη στιγμή. Με το κεφάλι ψηλά. Με αξιοπρέπεια. Αυτή είναι,πιστεύω, η κατάλληλη στιγμή.
Έχω κάνει πολλά λάθη στην ζωή μου. Κάποια πέρασαν απαρατήρητα, για κάποια άλλα κρίθηκα σκληρά. Δεν δικαιολόγησα ποτέ τον εαυτό μου για κανένα από τα λάθη που όντως έκανα. Τον συγχώρεσα όμως. Έχω κριθεί και για πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Ένιωσα αδικημένη μα εκεί κράτησα ουδέτερη στάση. Όχι γιατί δεν προβληματίστηκα αλλά γιατί δεν ένιωσα την ανάγκη να αμυνθώ.
Δεν έχω μάθει να κρύβομαι από τα λάθη μου. Δεν φοβήθηκα ποτέ να τα αντιμετωπίσω. Αλλά δεν θα μπω στον κόπο να ασχοληθώ με μικροπρέπειες και κομπλεξισμούς κάποιων ανθρώπων.
Εγώ δεν πάσχω από στρουθοκαμηλισμό. Δεν κρύβομαι πίσω απ'το μικρό μου δακτυλάκι. Για μένα δεν υπάρχουν "πρέπει". Υπάρχουν μόνο "θέλω" και "μπορώ". Τα πρέπει είναι για τους δειλούς. Εγώ δεν είμαι δειλή.
Έχω μάθει να κάνω πάντα αυτό που αισθάνομαι γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζει κανείς με απωθημένα. Δεν έχω απωθημένα.
Ξέρω ποια είμαι. Ξέρω τι θέλω. Δεν είμαι στο ψάξιμο. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν κάνω συμβιβασμούς για τα θέλω μου. Παλεύω γι'αυτά.
Κάποιες στιγμές ένιωσα πως έχασα τον εαυτό μου,πως ξέφυγα από την πορεία μου. Επανήλθα. Πιο σταθερή από ποτέ, πιο συνειδητοποιημένη.
Έχω κάνει τις επιλογές μου. Μέσα από αυτές ίσως να απογοήτευσα κάποιους ανθρώπους. Δεν θα απολογηθώ σε κανένα. Δεν χρωστάω τίποτε σε κανένα. Ακούγεται εγωιστικό αλλά αυτό νιώθω. Λυπάμαι...
Λυπάμαι μα εγώ έχω μάθει να δίνω αξία στα πράγματα βασισμένη όχι μόνο στο τι αξίζουν αλλά και στο τι σημαίνουν. Λίγα είναι τα πράγματα που έχουν σημασία για μένα. Κανένα από αυτά δεν έχει υλική υπόσταση. Aυτά τα λίγα άυλα λοιπόν, θα παλεύω πάντα μέχρι να τα αποκτήσω. Κι άμα το πετύχω θα παλεύω για να τα κρατήσω...και σε όποιον αρέσει.
Πέμπτη, 6 Μαΐου 2010
Τον πραγματικό Έρωτα η απόσταση δεν τον σβήνει ποτέ....
Καμιά φορά απαιτείται πολύ μεγαλύτερη δύναμη για να πει κανείς αντίο, από όση χρειάζεται για να καλωσορίσει.
Θέλει μεγαλύτερο σθένος για να φύγει κανείς, από όσο για να μείνει, να πάρει μαζί τις όμορφες στιγμές, κλεισμένες στο πιο απόκρυφο συρτάρι του μυαλού και της καρδιάς του και να φύγει με το κεφάλι ψηλά, με μια γλυκιά, αξιοπρεπή μελαγχολία, αλλά χωρίς πίκρα.
Δεν έχει υμνηθεί λίγο ο Έρωτας από τους καλλιτέχνες και τους φιλοσόφους, δεν αμφιβάλει κανείς για την αξία του όταν, από την εποχή των Ορφικών κιόλας θεωρήθηκε ως η ύψιστη θεότητα, όμως δίπλα σε αυτόν και ίσως και ανώτερή του να είναι η Αξιοπρέπεια που όλοι μας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε, έστω και πολύ βαθιά μέσα μας.
Η Αξιοπρέπεια είναι που μας κάνει πολλές φορές να παίρνουμε τον δυσκολότερο δρόμο, το δρόμο της αποχώρησης.
Όταν αυτό συμβεί, όταν νιώθουμε ότι ο Έρωτας μας προκαλεί μια εσωτερική σύγκρουση χωρίς αντίκρισμα, όταν μας εμποδίζει να εξελιχθούμε, τότε πρέπει να έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να φύγουμε.
Γιατί, μιας και ο Έρωτας είναι κατά βάση μια μυσταγωγία, ο μύστης πάντοτε πρέπει να φεύγει μακριά από τον κόσμο.
Και μύστης δεν είναι εκείνος που μαθαίνει, αλλά εκείνος που παθαίνει.
Η φυγή κάποιες φορές αποτελεί πράξη σεβασμού απέναντι στον Έρωτα και όχι πράξη δειλίας.
Αποτελεί την ύστατη προσπάθεια να μην εκφυλιστεί ο Έρωτας, να μην υποβιβαστεί σε μια στείρα εμπορική συναλλαγή, σε ένα «τι σου δίνω τι μου δίνεις».
Ο πραγματικός Έρωτας δεν έχει φύλο, γιατί συμβαίνει σε όλα τα φύλα με οποιονδήποτε συνδυασμό, είναι τυφλός αλλά και κουφός συνάμα.
Ο Έρωτας δεν χρειάζεται ούτε να βλέπει ούτε να ακούει, περισσότερο χρειάζεται να μυρίζει και να αγγίζει αλλά ακόμα και τις δύο αυτές αισθήσεις δεν τις έχει απόλυτη ανάγκη, καθώς λειτουργεί κατ’ εξοχήν με τη φαντασία, τόσο με τη δημιουργική όσο και με τη στείρα της μορφή.
Μπορεί ο ερωτικός σύντροφός να απουσιάζει υλικά, ωστόσο υπάρχει στη φαντασία και τη σκέψη στο διηνεκές.
Δυστυχώς βέβαια, ελάχιστοι είναι οι μυημένοι.
Κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο.
Πάντοτε ο εραστής θα έχει την ανάγκη της υλικής παρουσίας του ερωτικού συντρόφου, όπως πολύ όμορφα παρουσιάζει ο Πλάτωνας στο “Φαίδρο” και πάντοτε η απουσία του θα συνοδεύεται από απερίγραπτο πόνο, φυσικό και ψυχικό.
Ωστόσο, το ίδιο ισχυρός είναι και ο πόνος του αποχωρισμού του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, όπως συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί σε όλους εκείνους που, παρεξηγώντας την έννοια του Έρωτα, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να πλησιάσουν ψυχικά κάποιον άνθρωπο, απομακρύνονται από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γίνονται ξένοι με το Είναι τους, εχθροί προς τον ίδιο τους τον εαυτό, που μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος αλλά και ο πιο αδυσώπητος εχθρός.
Αλλοτρίωση θα το ονόμαζαν κάποιοι αυτό το φαινόμενο, για μένα όμως αυτή είναι η πραγματική, η ουσιαστική έννοια του όρου “Μοναξιά”.
Εάν αυτό συμβεί, τότε ο μοναδικός δρόμος είναι το αντίο, η απομόνωση, σε μια προσπάθεια να βρει κανείς τον εαυτό του, όπως λέει ο κόσμος.
Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος όχι μόνο για να βρει το δικό του εαυτό αλλά και για να επιτρέψει στον άλλο να βρει το ίδιο πράγμα και αυτό το τελευταίο απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη εκ μέρους εκείνου που φεύγει.
Με αυτό τον τρόπο τον πραγματικό Έρωτα η απόσταση δεν τον σβήνει ποτέ.
Θέλει μεγαλύτερο σθένος για να φύγει κανείς, από όσο για να μείνει, να πάρει μαζί τις όμορφες στιγμές, κλεισμένες στο πιο απόκρυφο συρτάρι του μυαλού και της καρδιάς του και να φύγει με το κεφάλι ψηλά, με μια γλυκιά, αξιοπρεπή μελαγχολία, αλλά χωρίς πίκρα.
Δεν έχει υμνηθεί λίγο ο Έρωτας από τους καλλιτέχνες και τους φιλοσόφους, δεν αμφιβάλει κανείς για την αξία του όταν, από την εποχή των Ορφικών κιόλας θεωρήθηκε ως η ύψιστη θεότητα, όμως δίπλα σε αυτόν και ίσως και ανώτερή του να είναι η Αξιοπρέπεια που όλοι μας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε, έστω και πολύ βαθιά μέσα μας.
Η Αξιοπρέπεια είναι που μας κάνει πολλές φορές να παίρνουμε τον δυσκολότερο δρόμο, το δρόμο της αποχώρησης.
Όταν αυτό συμβεί, όταν νιώθουμε ότι ο Έρωτας μας προκαλεί μια εσωτερική σύγκρουση χωρίς αντίκρισμα, όταν μας εμποδίζει να εξελιχθούμε, τότε πρέπει να έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να φύγουμε.
Γιατί, μιας και ο Έρωτας είναι κατά βάση μια μυσταγωγία, ο μύστης πάντοτε πρέπει να φεύγει μακριά από τον κόσμο.
Και μύστης δεν είναι εκείνος που μαθαίνει, αλλά εκείνος που παθαίνει.
Η φυγή κάποιες φορές αποτελεί πράξη σεβασμού απέναντι στον Έρωτα και όχι πράξη δειλίας.
Αποτελεί την ύστατη προσπάθεια να μην εκφυλιστεί ο Έρωτας, να μην υποβιβαστεί σε μια στείρα εμπορική συναλλαγή, σε ένα «τι σου δίνω τι μου δίνεις».
Ο πραγματικός Έρωτας δεν έχει φύλο, γιατί συμβαίνει σε όλα τα φύλα με οποιονδήποτε συνδυασμό, είναι τυφλός αλλά και κουφός συνάμα.
Ο Έρωτας δεν χρειάζεται ούτε να βλέπει ούτε να ακούει, περισσότερο χρειάζεται να μυρίζει και να αγγίζει αλλά ακόμα και τις δύο αυτές αισθήσεις δεν τις έχει απόλυτη ανάγκη, καθώς λειτουργεί κατ’ εξοχήν με τη φαντασία, τόσο με τη δημιουργική όσο και με τη στείρα της μορφή.
Μπορεί ο ερωτικός σύντροφός να απουσιάζει υλικά, ωστόσο υπάρχει στη φαντασία και τη σκέψη στο διηνεκές.
Δυστυχώς βέβαια, ελάχιστοι είναι οι μυημένοι.
Κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο.
Πάντοτε ο εραστής θα έχει την ανάγκη της υλικής παρουσίας του ερωτικού συντρόφου, όπως πολύ όμορφα παρουσιάζει ο Πλάτωνας στο “Φαίδρο” και πάντοτε η απουσία του θα συνοδεύεται από απερίγραπτο πόνο, φυσικό και ψυχικό.
Ωστόσο, το ίδιο ισχυρός είναι και ο πόνος του αποχωρισμού του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, όπως συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί σε όλους εκείνους που, παρεξηγώντας την έννοια του Έρωτα, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να πλησιάσουν ψυχικά κάποιον άνθρωπο, απομακρύνονται από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γίνονται ξένοι με το Είναι τους, εχθροί προς τον ίδιο τους τον εαυτό, που μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος αλλά και ο πιο αδυσώπητος εχθρός.
Αλλοτρίωση θα το ονόμαζαν κάποιοι αυτό το φαινόμενο, για μένα όμως αυτή είναι η πραγματική, η ουσιαστική έννοια του όρου “Μοναξιά”.
Εάν αυτό συμβεί, τότε ο μοναδικός δρόμος είναι το αντίο, η απομόνωση, σε μια προσπάθεια να βρει κανείς τον εαυτό του, όπως λέει ο κόσμος.
Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος όχι μόνο για να βρει το δικό του εαυτό αλλά και για να επιτρέψει στον άλλο να βρει το ίδιο πράγμα και αυτό το τελευταίο απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη εκ μέρους εκείνου που φεύγει.
Με αυτό τον τρόπο τον πραγματικό Έρωτα η απόσταση δεν τον σβήνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου