ΜΥΘΩΔΙΑ: ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ (MOVEMENTS I,II, III)

 ΜΥΘΩΔΙΑ: ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ (MOVEMENTS I,II, III)

Τον Ιούνιο του 2001, στις 21/6/2001 η εκεί κοντά στο ηλιοστάσιο όταν ο Άρης θα ερχόταν σε σύνοδο (ευθυγραμμιζόταν ) με τις στήλες του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε η συναυλία του Βαγγέλη Παπαθανασίου «ΜΥΘΩΔΙΑ».

Λέγεται ότι την είχε συνθέσει από το ΄93 και ότι την είχε κάπου καταχωνιασμένη, ώσπου η NASA, ζήτησε από διάφορους συνθέτες κάποιο μουσικό θέμα το οποίο θα γινόταν ο ύμνος για την αποστολή ενός δορυφόρου στον Άρη, που θα χαρτογραφούσε τις υπόγειες ποσότητες νερού (πάγου). Υπήρξαν πολλές προσφορές, αλλά επικράτησε η Μυθωδία!!!! Το CD υπάρχει μέσα στον δορυφόρο και παίζει συνέχεια τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου στο Διάστημα.

Δηλαδή η μουσική, ο ρυθμός, η αρμονία ,οι υποτιθέμενοι στίχοι και τα μαθηματικά (αφού η μουσική ως μέρος της ακουστικής επιστήμης μπορεί να αναλυθεί σε ημίτονα και συνημίτονα οπότε και να μετατραπεί ο ρυθμός σε μαθηματικά και το αντίστροφο) της Μυθωδίας ταξιδεύουν στο διάστημα.

Κατά καιρούς πολλοί «ερμηνευτές» προσπάθησαν να εντοπίσουν και αναλύσουν τους στίχους της Μυθωδίας. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ότι και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και η NASA ουδέποτε παραδέχθηκαν δημοσίως την ύπαρξη στίχων.
Παρόλα αυτά και με αφορμή την τελευταία εκπομπή του κ. Χαρδαβέλα παρουσιάστηκε μία αξίολογη κατ΄ εμέ εκδοχή ύπαρξης και ανάλυσης στίχων στη Μυθωδία από τον ΕΧΕΤΛΑΊΟ και τον ΠΕΛΑΣΓΟ που την παρουσιάζω σε αυτό και τα επόμενα άρθρα ανά Movement (λόγω το ότι ο συνολικός όγκος των στίχων και της ανάλυσης είναι μεγάλος:

«Κατ' αρχάς.,.ο τίτλος του «έργου»: ΜΥΘΩΔΙΑ. θα μπορούσε άνετα να ερμηνευτεί ως ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ ή ως ΜΥΘΟΣ+ΔΙΑΣ. Πρόκειται για ένα «τραγούδι ιστορίας (ιστορικής μείζονος σημασίας ίσως;)» ή απλά για μια «εξιστόρηση που αφορά τον Δία»; Ότι και να ναι, ίσως να είναι νωρίς να το διασαφηνίσουμε από τώρα. Ετυμολογικά, τουλάχιστον, μάλλον η ερμηνεία ότι η Μυθωδία είναι παράγωγο των λέξεων ΜΥΘΟΣ + ΩΔΗ φαίνεται να είναι κι η επικρατέστερη, γιατί το να αλλάξει το Ο σε Ω κατά τη συναίρεση των πιθανών λέξεων ΜΥΘΟΣ + ΔΙΑΣ είναι λίγο παράτολμη, έως αδύνατη. Προσωπικά πιστεύω, ότι έχουμε να κάνουμε με μια πιο σύνθετη ομάδα λέξεων, που αποτελούν οι: ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ+ΔΙΑΣ. Ένα τραγούδι, υπό μορφή μύθου, για το Δία. <ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ+ΔΙΑΣ> -> <ΜΥΘΟΣ+ΩΔΗ+ΔΙΑΣ> - ΜΥΘΩΔΙΑ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ξεκινάμε με μια πανοραμική άποψη του λεκανοπεδίου, όσο παρουσιάζονται οι συντελεστές της παράστασης. Η κάμερα γυρίζει αργά αργά καλύπτοντας όλο το λεκανοπέδιο, κι εστιάζει τελικώς στο ναό του Δία, στο γνωστό μας Ολύμπιο....φωτισμένο σε κατάλευκο Φως. Επίσημη ώρα έναρξης 20:45. Η μουσική πανδαισία ξεκινά. Οι απαλοί ήχοι από το συνθεσάιζερ ανεβαίνουν στη μουσική κλίμακα ολοένα και περισσότερο, όσο διαρκεί η μικρή αυτή εισαγωγή.

Εικόνες του πλανήτη ΑΡΗ προβάλλονται στους θεατές, σα να προσγειώνεται ο κάθε θεατής πάνω στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη, ενώ δευτερόλεπτα μετά επιστρέφουμε πίσω στη Γη, στο σημείο, όπου λαμβάνει χώρα η ΜΥΘΩΔΙΑ. Όχι όμως κάπου τυχαία, αλλά ακριβώς πάνω από τις υπάρχουσες στέρεες ακόμη κολώνες του Ολυμπίου. Αν προεκτείνουμε νοερά τον εξωτερικό κίονα, θα «πέσουμε» πάνω στον πλανήτη ΑΡΗ, που εκείνη τη στιγμή φαίνεται να έρχεται σε «σύνοδο» με τον επίγειο ναό. Από τα μεγάφωνα, «ανακοινώνεται» πως αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή ο Αρης «περνά» ακριβώς από πάνω από το κεφάλι των θεατών.
Ο συνθέτης με κλειστά πλέον τα μάτια του, στρέφει τη ματιά του προς τα πάνω, προσκαλώντας τους θεατές στη μέθεξη. Ο «Οφθαλμός της Δίκης» προβάλεται στο λευκό πανί. Το μάτι του Δία, που τα βλέπει όλα.... μια μικρή εστίαση στην γειτονική φωτισμένη Ακρόπολη....και το πρώτο Movement έχει κιόλας αρχισε.

MOVEMENT I (ΣΤΙΧΟΙ)
ΟΝΕ, TWO, THREE,

ONE TWO THREE,

ONE TWO THREE.

(ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΔΙ--- Α Ε-- ΛΑ
ΔΙ—-Α Ε—-ΛΑ
ΔΙΑ Ε--ΛΑ
ΔΙΑ Ε--ΛΑ
ΔΙΑ Ε—ΛΑ
ΔΙΑ Ε--ΛΑ

(ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΔΙΑ Ε-ΛΑ

ΔΙΑ Ε-ΛΑ

ΔΙΑ Ε—ΛΑ

ΔΙΑ Ε-ΛΑ

ΕΛΑ

(ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΔΙΑ ΕΡΩΤΑ ΖΗΤΩ ΣΥ ΕΛΑ
ΔΙΑ ΣΥ ΘΕ ΜΟΥ ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΩ ΜΕΝ ΣΥ ΕΣΥ ΠΑΙ ΘΕΕ

(ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ
ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ

(ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΕΝ ΖΕΙ ΘΕΟΣ ΕΝ ΖΕΙ ΘΕΟΣ

ΖΗΤΩ ΤΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΕ

ΖΗΤΩ ΤΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΕ

ΜΕΝ Η ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ ΜΟΝΗ

ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ ΠΑΙ ΖΕΥ

ΠΑΙ ΔΕΙ ΠΑΙ ΖΕΥ ΠΑΙ ΔΕΙ ΠΑΙ

ΔΕΙ ΠΑΙ ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ

ΔΙΙ ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ

(ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΧΟΡΟΣ)

ΔΙ­Α ΤΕ ΤΗΝ ΜΗ­ΤΕΡΑ ΕΛΑ

(ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ)
ΔΙΠΙΠΙΠΠ ΔΙΠΙΠΠΙΠΙ

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΔΕΙ
ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΔΕΩΜΕΝ ΣΟΙ
ΔΕΟΜΕΝ ΔΕΟΜΕΝ ΔΕΟΜΕΝΟΙ (Χ4)

Επεξηγήσεις:
Το Μovement Ι ξεκινά με δύο θηλυκές μορφές να ξεπροβάλουν στο σκοτεινό ουρανό. Προσωπογραφίες της Ίσιδος με τον Οφθαλμό της Δίκης να φαίνεται και πάλι στο λευκό πανί. Από τα μεγάφωνα ακούγεται κι η μοναδική, σε μη ελληνική καθαρή γλώσσα, φράση «ΟΝΕ, TWO, ΤΗREΕ» που επαναλαμβάνεται τέσσερις συνολικά φορές (άρα σύνολο 12!!! Φορές, σύνολο αριθμών), όσο η μουσική ένταση δυναμώνει. Η προτομή του Δία εμφανίζεται στους θεατές και ξαφνικά η συγκεκριμένη εικόνα έρχεται ακόμη πιο μπροστά (ζουμάρει), και πλέον τα μάτια του Δία κοιτούν...ενώ ο αντρικός χορός καλεί τον Δία. «ΔΙΑ ΕΛΑ» .Λίγο παρακάτω το ίδιο θα κάνει και μόνος του ο γυναικείος χορός. Πέντε φορές επαναλαμβάνουν οι άντρες, 4 οι γυναίκες ξεχωριστά, και άλλη μια από κοινού, στο τέλος όλοι μαζί τονίζουν τη λέξη «ΕΛΑ». Το κάλεσμα του Θεού, μόλις ξεκίνησε.

Η συγκεκριμένη «τακτική» εναλλάξ προσφωνήσεων διατηρείται με τον ανδρικό χορό να προσφωνεί το Δία «ΕΡΩΤΑ», δηλ. «αγαπημένε», και με το γυναικείο να απαντά «ΕΣΥ ΠΑΙ ΔΕΙ» (=εσύ παιδί πρέπει). Δε θα ήταν λογικό να προσφωνηθεί ο θεός ΕΡΩΣ σε αυτή τη φάση, ειδικά αν αναλογιστούμε, πως ο Ησίοδος στη Θεογονία, αναφέρει... «εν αρχήν ην το Χάος, η Γη κι ο Ερως»...άρα εύλογα ο Δίας «γεννιέται» μετά την αρχική Τριάδα. Ποιος λοιπόν, ο λόγος, ο χορός εδώ να προσφωνήσει τον Έρωτα; Σκεφτείτε απλά τι λέμε όταν αγαπάμε κάποιον... «από εδώ ο ερωτάς μου...» (=από εδώ ο/η αγαπημένος/η μου!). Άρα, πρόκειται για μια προσφώνηση ενός προσφιλούς σε μας προσώπου.

Ο γυναικείος χορός ασταμάτητα προφέρει τη φράση (μτφ) «ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ» με τον αντρικό χορό να παρεμβαίνει και να λέει «ΖΗΤΩ ΕΣΥ, ΕΛΑ» (ζητώ εσένα να έρθεις) ή «ΖΗΤΩ, ΕΣΥ ΕΛΑ» (ζήτω, έλα εσύ!). Βέβαια, με μια προσεκτικότερη ανάλυση η δεύτερη εκδοχή είναι πιο σωστή, γιατί για να είναι συντακτικά σωστή η πρώτη θα έπρεπε να είναι «ζήτω σε έλα». Συμπληρώνει λίγο μετά «ΔΙΑ ΕΣΥ ΘΕΕ ΜΟΥ. Και πλέον σύσσωμος ο χορός προστάζει «ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ».

«ΕΣΩ ΜΕΝ ΣΥ» = εσύ είσαι μέσα μας / εσύ παιδί θεϊκό. «ΕΣΥ ΠΑΙ ΘΕΕ».
Μισό λεπτό.... αν ο παιδί ζει μέσα μας, τότε μήπως η Μυθωδία είναι μια πρόσκληση των παιδιών του Δία;... του Έλληνα γενικότερα; Ή είναι απλά μια δήλωση πως εμείς είμαστε απόγονοι του;

Παρακάτω...
Ένας Θεός ζει. «ΕΝ ΖΕΙ ΘΕ-ΟΣ». Η πρόταση αυτή επαναλαμβάνεται εις διπλούν. Θα μπορούσε, όμως να μεταφραστεί και πως «Ο ΘΕΟΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ μας».
Ο χορός συνεχίζει την παράκληση...

«ΖΗ-ΤΩ ΤΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΕ» πάλι εις διπλούν. Ζητά εκτός από τον Δια, το ΠΑΙΔΙ, ΚΑΙ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ. Ερώτηση....ποια είναι η μητέρα; Αναφέρεται ο χορός στη ΡΕΑ/ΕΡΑ-ΗΡΑ;Ή....στην μητέρα του παιδιού; Ποιου παιδιού; (Ο Όμηρος εμφανίζεται....)
«ΜΕΝ Η ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ» ... η μεν από το Δία (έρχεται; / υπάρχει; / υφίσταται;) «ΜΟΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΝ» ... μόνη της από το Δία... (έρχεται; / υπάρχει; / υφίσταται;)
Αν η μητέρα είναι ΘΕΑ, και δη η ΗΡΑ /ΡΕΑ που μυθολογικά είναι το ίδιο πρόσωπο, έχει νόημα να λεχθεί πως η μητέρα υπάρχει από μόνη της....καθότι προϋπάρχει του Διός. Αν, όμως δεν εννοείται η ύπαρξη κάποιας θεάς του επίσημου δωδεκάθεου, αλλά μια πιο παλιά, αρχέγονη θεότητα, με μεγαλύτερη δύναμη από μια ΗΡΑ ή μια ΡΕΑ, τότε αυτή η μητέρα είναι η ΕΚΑΤΗ. Η θεά της Νύχτας, της Γονιμότητας (=μητέρα!), αλλά και η θεά που φέρνει την καταστροφή. Επίσης, μπορεί να αναφέρεται στην Πηνελόπη, που κατονομάζεται στο τέλος,.η οποία όμως, δεν είναι θεά. Απλά είναι μια γυναίκα που είναι μητέρα....άρα μιλάμε για μια γυναίκα έγκυο σε ένα θεϊκό παιδί....και ίσως το παιδί ακόμη να μην έχει γεννηθεί.

Για να σας κάνω τώρα να σκεφτείτε λίγο....πότε είδαμε όλοι μας μια γυναίκα ΈΓΚΥΟ που έρχεται από το διάστημα; Αύγουστος. 2004 στην 1η Ολυμπιάδα της Νέας Εποχής1. Μετά την παρέλαση των αρμάτων...μια γυναίκα....ξεπροβάλει την φωτισμένη της κοιλιά στο σύμπαν...και εκείνο ανταποκρίνεται...κάνοντας τα άστρα να λάμπουν. Ο εκφωνητής στην τελετή έναρξης λέει... η Ήρα ανακάλυψε πως τυχαία θήλαζε ένα άγνωστο μωρό...τον Ηρακλή, χαρίζοντας του με το γάλα της, την Αθανασία....Ο Γαλαξίας...το γάλα τροφή του σύμπαντος...κι αμέσως το στάδιο πλημμυρίζει από αστέρια.

Μήπως, λέω μήπως, αυτό που παρακολουθήσαμε όλοι μας στην μαγική τελετή έναρξης, δεν ήταν μόνο μια τελετή έναρξης για τους Αγώνες, αλλά και μια εναρκτήρια τελετή για έναν Αγώνα που θα ξεκινήσει εντός ολίγου; Μήπως αναμένεται η γέννηση ενός παιδιού, που από την κοιλιά της μάνας του ακόμη, αγέννητο, φωτίζει τον κόσμο; Σας θυμίζει κάτι αυτή η εικόνα;

Σκεφτείτε μόνο την αίγλη που άρχισε να αποκτά η χώρα μας, μετά το Ευρο2004, και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά, και την γνωστή σε όλους μας ιστορία της άμωμου συλλήψεως του Κεχρισμένου, που πριν ακόμη γεννηθεί το σύμπαν άρχισε να «αντιδρά» με διάφορα συπαντικά μέσα, όπως πχ το άστρο της Βηθλεέμ. Αν δε μάλιστα συνδέσουμε και τα λόγια του Χριστού, πως στη 2η παρουσία του στη Γη θα έρθει ταχέως όπως το πρωινό άστρο (ο Σείριος), και το Movement Ι, όπου το ίδιο αναφέρεται και στον ΔΕΙΜΟ, που πρέπει να έρθει εδώ «ταχύ», καταλαβαίνετε την προφανή σχέση των μυστικιστικών συμβόλων της συμφωνίας.
Ο χορός συνεχίζει εμφατικά να ζητά και την εμφάνιση του παιδιού, που πρέπει να έρθει, ενώ ταυτόχρονα σύσσωμος ο Χορός σηκώνει τα χέρια του σε στάση ικεσίας, κάνοντας δέηση «ΔΕΟΜΕΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΙΙ» στον Δία.... και στη Μητέρα (ΤΕ ΤΗ ΜΗ ΤΕ ΡΑ). ΕΛΑ (να έλθεις/έλθετε!)...ενώ στην οθόνη προβάλλονται μορφές τόσο του Δία, όσο κι ενός νεαρότερου σε ηλικία ανδρός, στο κέντρο της οθόνης, με δεξιά κι αριστερά πλήθος κόσμου σε στάση ικεσίας επίσης. Το Μovement Ι «κλείνει» με τον Οφθαλμό της Δίκης πάλι σε πρώτο πλάνο.

ΜΟVΕΜΕΝΤ II (ΣΤΙΧΟΙ)

Ω Ω ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
Ω Ω ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥΕΙ
ΗΜΕΤΕΡΕ ΗΜΕΤΕΡΕ ΕΝ ΖΕΥ
Α-ΜΕ-ΜΠΤΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΘΕΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΕΥ ΖΗΝ ΑΠΕΡΑΤΕΕΕΕ
ΕΕΕΕΕΛ-ΛΗΝ
ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΕΙ
ΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΕΝ ΕΝ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΘΕΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΔΕΩΜΕΝ ΣΟΙ
ΕΝΙΟΤΕ ΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΗΡΘΕ ΚΙ ΕΔΩ ΗΡΘΕ ΚΙ ΕΔΩΩΩΩ
ΕΝ Ω ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΠΟΟΟΤΕ Ω
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΕΚΑΜΝΕ ΕΚΑΜΝΕ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ Σ'ΕΚΑΜΝΕ ΕΚΑΜΝΕ
ΕΝΙΟΤΕ ΟΔΕΥΕΤΑΙ
ΗΡΘΕ ΕΔΩ ΚΙ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΘΕΕ
ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ
ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ ΕΚΑΜΝΕ ΣΕ
Ω ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ
ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ 'ΔΩ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ
ΠΑΤΕΡΑ ΘΕΕ
ΗΡΘΕ ΕΔΩΩΩ
ΠΟΟΟΤΕΕΕ ΘΑΑΑΑ 'ΡΘΕΙΠΙ ΕΔΩ
ΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΕΙ
ΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΕΔΩ
ΕΙ ΔΙΑ ΕΝ ΖΕΥ ΠΛΗΝ
ΗΜΕΤΕΡΕ
ΕΝ ΖΕΥ
ΕΝ ΔΙΑ ΕΝ ΕΥ ΖΗΝ
ΑΠΕΡΑΤΕ
ΠΟΤΕ
ΖΗΝ

Επεξηγήσεις:

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα χειροκροτημάτων, το Μovement II ξεκινά με τυμπανιστές να ηχούν πολεμικό χορό, ενώ περικεφαλαίες εμφανίζονται στο λευκό φόντο. Κόκκινο χρώμα της φωτιάς και του πολέμου εξαπλώνεται παντού. Όσο ο ανδρικός χορός προφέρει Ω ΔΙΑ Ε, προβάλλεται ο Αστερισμός του Ωρίωνα με το γνωστό του νεφέλωμα, και στο κέντρο του το πιο φωτεινό του άστρο του σύμπαντος, ο Σείριος. Οι περικεφαλαίες θυμίζουν μυκηναϊκά αντίγραφα που φορούσαν οι πολέμαρχοι της εποχής του Αγαμέμνονα, και του Αχιλλέα. Μια μάχη εξιστορείτε στους θεατές, που θα ακολουθήσει. Το χρώμα της φωτιάς που προκαλείται από τα όπλα του πολέμου, κι οι πολεμικές ιαχές το δηλώνουν ξεκάθαρα, ενόσω ο ανδρικός χορός εξιστορεί τη σχέση του πατέρα μας Δία, με εμάς τα παιδιά του. Αυτό αναφέρεται ξεκάθαρα επίσης όταν στην αρχή του Μovement ΙI ο χορός λέει ΖΕΥ ΕΙ, που σημαίνει ΖΕΥ των Ελλήνων. Η πολυσημαντότητα, όμως, της ελληνικής γλώσσας, σε συνδυασμό πάντα με το τι υπάρχει πριν αλλά και μετά στο κείμενο της Μυθωδίας, μας φανερώνει πως το ΖΕΥ ΕΙ είναι στην ουσία, όχι μόνο μια ονοματική φράση, αλλά ένα ρήμα - για τις ανάγκες της Μυθωδίας - χωρισμένο, που φανερώνει κίνηση. Ο Δίας ζεύει τα άρματα του, κι ετοιμάζεται για ένα (διαστημικό) ταξίδι.

Στη συνέχεια ο Χορός χαρακτηρίζει το Δία άμεμπτο και μοναδικό Θεό, και πως μέσα από την απεραντοσύνη του γεννήθηκε ο Έλληνας. Ύστερα, τον παρακαλεί έμμεσα να «κοπιάσει», να «έλθει προς τα εδώ» δηλαδή. Αναφέρεται στη παρούσα δέηση και αρχίζει ήδη από αυτό το σημείο να εξιστορεί την ιστορία του Ελληνισμού, από τότε που στη Γη κυβερνούσε ακόμη ο παππούς του Δία, Ουρανός.

Ο Χορός αναφέρεται στο ότι ήδη μια φορά στο παρελθόν ο Δίας ήταν εδώ, και πως εδώ (στην Ελλάδα) είδε και το φώς, όταν στους θεατές εμφανίζεται να κεντράρει ο σκηνοθέτης στην Ακρόπολη φωτισμένη επίσης σε χρώματα φωτιάς. Η παράκληση επανεμφάνισης του Δία συνεχίζεται και το Μovement «κλείνει» με ένα αναπάντητο ερώτημα «ΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ;» προς τον πατέρα Δία.

ΜΟVΕΜΕΝΤ III (ΣΤΙΧΟΙ)

ΠΑΤΕΡΑ ΖΗΝΑ, ΕΔΩΣΙ ΤΟ ΣΩΜΑ
ΟΣΟΙ ΚΑΤΗΛΘΑΝ ΗΛΥΣΙΑ ΑΣ ΜΝΩΜΕΝ ΑΝΕΥ ΣΟΥ
ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΜΕΝ ΑΓΩΝΙΣΘΗΚΑΝ ΚΟΣΜΟΝ ΤΙΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
ΠΑΝΤΑ ΟΡΙΖΕ ΜΑΣ ΧΡΗ
ΟΥΧΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΙ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΡΙΖΑΤΟ
ΑΠΟΛΛΩΝ ΜΗ ΠΑΤΕΡΑ
ΠΥΡΩΜΑ ΣΟΥ ΑΙΤΩ
ΤΙ ΕΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗ ΓΑ
(ΧΟΡΟΣ)
ΕΙΣ ΣΕ ΑΓΓΕΛΕ ΑΜΕΜΠΤΕ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΕ ΘΕΕ ΑΜΕΜΠΤΕ ΕΡΧΟΜΕΝΕ ΘΕΙΕ ΠΑΛΙΝ ΣΥ ΕΡΧΟΜΕΝΕ ΘΕΕ
ΤΩΡΑ ΑΠΟΟΟΟΛΛΩΝ ΔΕΙ ΠΥΡΩΜΑ ΔΕ ΘΕΕ ΖΗΤΩ
(ΧΟΡΟΣ)
ΚΑΤΗΛΘΑΝ ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΜΕΝ ΕΕΕΕΕΕΕΥ ΣΕ ΟΝΟΜΑΤΑ
ΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΙ ΟΥΧΙ ΜΗ ΔΕΙ ΠΟΤΕ

Επεξηγήσεις:

Πριν ξεκινήσει το Μovement III το χειροκρότημα σημαίνει την είσοδο των 2 σοπράνο στο χώρο της τελετής, και με ήχους άρπας ξεκινά η εξιστόρηση. Όχι τυχαία η επιλογή άρπας. Κλασικό αρχαιοελληνικό μουσικό όργανο. Η αοιδός εξιστορεί με τη συνοδεία λυρικού οργάνου,.,.όπως τότε...που εξιστορούνταν τα δυο γνωστά μας έπη.

ΠΑΤΕΡΑ ΖΗΝΑ, ΕΔΩΣΙ ΤΟ ΣΩΜΑ (=Πατέρα Δία εσύ έδωσες το σώμα, εσύ μας έπλασες). Είναι λάθος να πούμε εδώ, πως ο Χορός προφέρει ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, γιατί προηγείται κλητική πτώση. Σκεφτείτε λίγο. Αν πούμε πχ «Γιάννη έδωσε σε κάποιον κάτι» η πρόταση δεν έχει σωστό συντακτικό νόημα. Αν όμως, πούμε «Γιάννη έδωσες σε κάποιον κάτι», είναι συντακτικά σωστή. Δεδομένου ότι, ο συνθέτης έγραψε τους στίχους, και δεδομένου επίσης, ότι είναι γνώστης της Καθαρεύουσας, δε θα ήταν λογικό σε αυτό το σημείο να γράφει ΕΔΩΣΕ (έναν καθαρά δηλαδή δημοτικό τύπο του ρήματος ΔΙΝΩ). Αν όμως πάρουμε τον αρχαϊκό τύπο του ρήματος ΔΙΝΩ που είναι ΔΙΔΩΜΙ, στο δεύτερο πρόσωπο γίνεται «ΔΙΔΩΣΙ». Καθότι η καθαρεύουσα είναι συνδυασμός αρχαίας και ελληνικής νεότερης....δείτε τι γίνεται:
ΔΙΔΩΜΙ + ΔΙΝΩ στον αόριστο = ΔΙΔΩΣΙ + ΕΔΩΣΑ = ΕΔΩΣΙ. Στην καθαρεύουσα, ο σχηματισμός των λέξεων γίνεται κρατώντας το πρόθεμα της λέξης από τη δημοτική παράδοση, και προσθέτοντας κατάληξη αρχαϊκής γλώσσας. Με αυτόν τον τρόπο αποκτά και νόημα η φράση «ΕΔΩΣΙ ΤΟ ΣΩΜΑ» εσύ έδωσες το σώμα ΟΣΟΙ ΚΑΤΗΛΘΑΝ ΗΛΥΣΙΑ ΑΣ ΜΝΩΜΕΝ ΑΝΕΥ ΣΟΥ (όσοι ήρθαν πέρα από τα Ηλύσια Πεδία [εννοεί τους Άτλαντες], ας θυμηθούμε, ήρθαν χωρίς εσένα, πλάστηκαν όχι από σένα) ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΜΕΝ ΑΓΩΝΙΣΘΗΚΑΝ ΚΟΣΜΟΝ ΤΙΣ ΘΥΜΑΤΑΙ (κατέβηκαν μεν (αυτοί= τα παιδιά σου) κι αγωνίσθηκαν στον κόσμο, αλλά ποιος το θυμάται αυτό;)

ΠΑΝΤΑ ΟΡΙΖΕ ΜΑΣ ΧΡΗ (Πάντα μας όριζες πως πρέπει) ΟΥΧΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΙ ΔΑ-ΝΕΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΡΙΖΑΤΟ (ουδεπώποτε να μην δανείζουν (τα παιδιά σου) τη ρίζα τους / να μην δίνουν στους άλλους ότι εσύ όριζες νια αυτούς, εμάς δηλ.)

Προφανώς η αοιδός αναφέρεται στον καυγά που κάποτε δημιουργήθηκε ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, όταν ο Δίας διαφώνησε με τον πατέρα του τον Κρόνο, λίγο πριν την Τιτανομαχία, σχετικά με το αν θα έπρεπε οι θνητοί να έχουν σχέσεις με τους μη θνητούς από τις άλλες φυλές, που δεν άνηκαν σε αυτούς που ο Δίας «έπλασε».

ΑΠΟΛΛΩΝ ΜΟΙ (Απόλλωνα μου) Παρακαλεί τον Απόλλωνα. Συνεχίζοντας τον αποκαλεί πατέρα. Στη οθόνη εμφανίζονται μινωικές φιγούρες να κρατούν το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, της πρώτης γλώσσας παγκοσμίως. (Σημ. Προσπαθήστε να αποκωδικοποιήσετε το αλβάβητο ως εξής... «ΛΑ φαβή τα γα μ' αδ' ελ τα ε ψιλόν» να δείτε τι κωδικά μηνύματα κρύβει!) ΠΑΤΕΡΑ ΠΥΡΩΜΑ ΣΟΥ ΑΙΤΩ (=πατέρα (Δία) σημάδι σου ζητώ) Μυθολογικά, μπορεί ο Δίας κι ο Απόλλωνας να έχουν σχέση πατρός - υιού, αλλά στη ουσία η δωδεκαθειστική θρησκεία είναι μονοθεϊστική. Δηλ...ο Δίας, έχει όλες τις θεϊκές ιδιότητες, που για ευκολία τις έχουν μοιραστεί τα παιδιά του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως πολλές θεότητες είναι τμήματα του σώματος του. Η Αθηνά, βγαίνει από το κεφάλι του, ο Διόνυσος από το πόδι του...Ακόμη κι ο Αδης (ΑΔΗΣ/ΑΔΙΣ), αν γίνει αναγραφή στο όνομα του, βγαίνει ΔΙΑΣ. (Περισσότερα περί των θεών, βλ. ΝΙΚΟΣ ΛΙΤΣΑΣ.)

ΤΙ ΕΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗ ΓΑ (Τι Έλληνες ζουν στη Γη;) Το ΓΑ είναι δωρικός τύπος και μορφή αττικής διαλέκτου για την επονομασία της Γης. ΓΑΙΑ > ΓΑ > ΓΗ. Η αοιδός αναρωτιέται, τι Έλληνες υπάρχουν πλέον στην Γη; Πόσοι απέμειναν από αυτούς που εσύ έπλασες, πάτερ ω Ζεύ; Το ΕΙ εδώ δε μπορεί να έχει υποθετική σημασία, κακώς υπάρχει ρηματική φράση που να το συνοδεύει και μάλιστα σε δημοτική2 γλώσσα, άρα πρόκειται προφανώς για το δωρικό τύπο του γράμματος Ε (του αρχικού γράμματος της λέξης Ελλην) σε ϋέση υποκειμένου, κάτι που συναντάμε και στην προμετωπίδα του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, στο μέσον της γνωστής σε όλους φράσης ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (ΕΙ) ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Το Ε το εν Δελφοίς» αναφέρεται στην ιστορία αυτού του Ε(Ι).

Αν το ΕΙ ήταν υποθετικός σύνδεσμος, θα έπρεπε με βάση το συντακτικό της αρχαίας ελληνικής να έχουμε αμέσως μετά Οριστική ή Δυνητική Ευκτική έγκλιση ρήματος3, και μάλιστα ο τύπος του ρήματος να είναι σε αρχαία γλώσσα, κάτι που φυσικά δε γίνεται με το «ΖΟΥΝ». Άρα το ΕΙ είναι σε ϋέση άρϋρού κι ουσιαστικό, θα μπορούσαμε δηλαδή να το χαρακτηρίσουμε ως αντωνυμικό ΕΙ.

Επίσης σε επόμενο Movement μια εκ των σοπράνο θα πει «ΕΙ ΤΙΣ ΕΙ ΜΗ ΤΗΝ ΕΦΟΒΗΘΕΙ ΕΙ ΤΗΝ ΔΕΙ...» που σημαίνει... «Αν κάποιος ΕΙ (=Έλλην) την δει, να μην την εφοβηθεί». Αν πάλι κάνουμε καθαρή συντακτική ανάλυση, το ρήμα της φράσης «ΤΙ ΕΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗ ΓΑ», είναι το «ΖΟΥΝ». Ποιοι ζουν ή μάλλον τι ζει; Οι ΕΙ ζουν, που, όμως; «Στη ΓΑ». Άρα, προφανώς, το ΕΙ δεν είναι υποθετικό σύνδεσμος, αλλά κωδικοποιημένο μήνυμα σε ϋέση ουσιαστικού.
Ο Χορός σύσσωμος τραγουδά τώρα ένα ύμνο στο Δία. Τον αποκαλεί ΑΓΓΕΛΕ, δηλ αυτόν που απεστάλη, ΑΜΕΜΠΤΟ και ΑΧΡΑΝΤΟ. Η μοναδικότητα του θεού και οι θεϊκές του ιδιότητες τονίζονται. «ΠΑΛΙΝ ΣΥ ΕΡΧΟΜΕΝΕ ΘΕΕ»...θεέ εσύ που και πάλι θα έρθεις. Μια άφιξη δηλώνεται εδώ από το σύμπαν, όπως και ο προηγούμενος ερχομός του θεού στη Γη. Για να έρθει πάλι, έχει ήδη έρθει μια φορά τουλάχιστον.

ΤΩΡΑ ΑΠΟΟΟΟΛΛΩΝ ΔΕΙ (=Τώρα Απόλλωνα πρέπει)

ΠΥΡΩΜΑ ΔΕ ΘΕΕ ΖΗΤΩ (Σημάδι σου Θεέ ζητώ) ζητούν οι σοπράνο. Κι ο Χορός ανταπαντά
ΚΑΤΗΛΘΑΝ ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΜΕΝ ΕΕΕΕΕΕΕΥ ΣΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ((Αυτοί) που ήρθαν (όχι από σένα) είπαν μεν σε σένα καλά ονόματα. Η λέξη ονόματα είναι συντακτικά σύστοιχο αντικείμενο στο «είπαν». Άρα μπορεί να μεταφραστεί κατά παράφραση....πως «αυτοί που ήλθαν όχι από σένα όμως, είπαν νια σένα καλά πράγματα...» ΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΙ (=Εσύ, όμως να μην (τους πιστέψεις)) ΟΥΧΙ ΜΗ ΔΕΙ ΠΟΤΕ (=Ούτε και πρέπει (να τους πιστέψεις) ποτέ). Ένας νεανίας εμφανίζεται στους θεατές. Το παιδί του Movement Ι ίσως;

1 H Μυθωδία είναι αντίστοιχα η πρώτη επίσημη αποστολή στο Διάστημα μετά την αλλαγή της χιλιετηρίδας!

2 Προσοχή. Ο τύπος «ζουν» είναι ο ίδιος και στην καθαρεύουσα.

3 Ενδεχομένως να μπορούσε να υπάρχει και πλάνια ερώτηση, αλλά δεν φανερώνεται κάτι τέτοιο απότο κείμενο»