Μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Τέλος της εβδομάδας σήμερα και ο Οκτώβρης μας αποχαιρετά με χειμωνιάτικες διαθέσεις. Νομίζω ότι είναι αυτό που από μέρες επιθυμούσα. Να έρθει επιτέλους ο χειμώνας. Ίσως να ελπίζω ότι με αυτήν την αλλαγή, θα αλλάξει λίγο και η διάθεσή μου, θα αλλάξουν και τα πράγματα γύρω μου. Ξέρω ότι όλοι μας περνούμε δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε αλλά και το αύριο που φαντάζει αβέβαιο, μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις να θέλουμε να το αλλάξουμε, να ελπίσουμε έστω ότι είμαστε ικανοί να το διαμορφώσουμε όσο πιο φωτεινό μπορεί να γίνει.

Ετοιμάζομαι να πάω μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Είναι μεγάλη η λατρεία μου γι αυτήν. Νιώθω ότι μου έχει λείψει. Πάντοτε η θάλασσα μου άρεσε περισσότερο το χειμώνα. Μοιραζόμουν ανέκαθεν όλα μου τα μυστικά μαζί της. Τα έπαιρνε βαθιά μέσα της και τα ταξίδευε τόσο μακριά που κανείς δεν μπορούσε να τα ακούσει.

Θα οδηγήσω εγώ μέχρι εκεί. Είναι μοναδική η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το αυτοκίνητο και στην παρούσα φάση, το θέλω τόσο πολύ. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το αυτοκίνητο ως καταφύγιο – μέσον για απόδραση σε έναν χωροχρόνο που μόνο εγώ μπορώ να ορίζω. Τελικά δε χρειαζόμαστε μεγαλειώδη πράγματα για να νιώσουμε ευχαριστημένοι. Αρκεί κάτι από όλα αυτά να μπορεί να αγγίξει έστω και λίγο ένα από τα πολλά «θέλω» μας.

Σου είπα ότι θέλω να πάω ένα μεγάλο ταξίδι; Έχω πολύ καιρό να πάω και νιώθω ότι μου έχει λείψει. Από πάντα με θυμάμαι άνθρωπο που του άρεσε να γεμίζει με εικόνες και στιγμές  ικανές να γεμίσουν το άλμπουμ της ζωής μου. Δυστυχώς όμως δεν προβλέπεται άμεσα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και τα όνειρα περί ταξιδιού θα πρέπει να μείνουν λίγο έως πολύ πίσω.

Χθες το βράδυ, ονειρεύτηκα στιγμές που δεν τις έχω βιώσει στην πραγματικότητα, αλλά με ανθρώπους πραγματικούς, τόσο από το παρόν μου , όσο και από το παρελθόν μου. Ανθρώπους που έχω να συναντήσω  από το 2005 ή το 2006, (δε θυμάμαι ακριβή χρονολογία) και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο απωθημένο ή απλά είναι κάτι το τυχαίο,  όμως σίγουρα ήταν τόσο ζωντανό το όνειρο, που νόμιζα ότι το βίωνα εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι μονάχα, εκείνον τον τόσο λαμπερό νυχτερινό ουρανό, δίπλα σε μια θερινή Ακρόπολη, που αγκάλιαζε καθετί βρισκόταν γύρω της.  

«Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω

είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω

είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω

μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω»

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια εβδομάδα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τη χρωματίσω μονάχα με φωτεινά χρώματα. Να μην υπάρχει καθόλου γκρίζο. Να μπορέσω να ρουφήξω κάθε στιγμή της. Να τρέξω να προλάβω κάθε δικό μου πρέπει αλλά και να πραγματοποιήσω μερικά από τα θέλω μου. Έχω καιρό να ρωτήσω τον εαυτό μου τι είναι αυτό που θέλει. Ίσως τον έχω αφήσει λίγο πίσω. Μακάρι να μπορέσω να τον συναντήσω αυτήν την εβδομάδα, κάνοντάς του μερικά χατίρια. Νομίζω του αξίζει.  Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσω από αύριο, είναι κάποια διλλήματα που θα προκύψουν. Δε ξέρω αν θα είναι σοβαρά ή όχι, πάντως εύχομαι να ακολουθήσω το σωστό δρόμο.