22 Οκτ 2012
Έκδυση
Τι είναι Εκεί;
Ένα κυκλάμινο τυλιγμένο στους παγετώνες.
H Μαρία και το βρέφος αγκαλιά.
Μορφές Αγίων και Αμαρτωλών.
Πίνουν και τρώνε στο ίδιο τραπέζι.
Τι είναι Εκεί;
Άγνωστο.
Μια γυμνή σκιά που παραλύει τις αισθήσεις.
Ένα χέρι που σε βγάζει από τον Εφιάλτη.
Ποιος το έστειλε;
Τι είναι Εκεί;
Η έκδυση .
Από όλα τα δήθεν
Τα λογικά
Τα βολικά
Τα όμορφα, τα άσχημα
Την αγάπη που λεν.
Εκεί
Είναι ότι δεν λέν
Ότι πρέπει να ανακαλύψεις αγκαλιά με τον φόβο σου.
Βυθός
Σκοτάδι λαμπερό
Εκεί λοιπόν.
21 Οκτ 2012
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
(ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ)
1. ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – Ο ΠΑΛΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ
2. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΠΕΚΔΥΟΜΕΘΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΔΕΡΜΑ – ΟΛΟΓΥΜΝΟΙ ΚΙ ΩΡΑΙΟΙ ΩΣ ΟΝΕΙΡΑ ΕΑΡΙΝΑ, ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ AYTO ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ ΑΚΟΜΑ
3. ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ – ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ
4. ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟ
ΑΠΕΙΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕΣ ΠΟΜΦΟΛΥΓΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΜΑΣ –
ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΟΠΟ ΝΑ ΑΠΟΙΚΗΣΟΥΜΕ
5. ΠΥΡΠΟΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ “ΠΑΡΕΛΘΟΝ” ΚΑΙ “ΜΕΛΛΟΝ” – ΔΕΝ ΜΑ΄Σ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ “ΤΩΡΑ”
6. ΛΕΞΕΙΣ-ΜΟΛΟΤΩΦ ΣΚΑΝΕ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΛΕΚΤΑ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ
7. ΘΡΥΜΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ – ΚΑΙΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ
8. ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΚΛΑΔΙΑ –ΔΕΣΤΕ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝΟΥΝ ΣΧΟΙΝΙΑ – ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΝΙΑ – ΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΥΝ ΕΝΑΝ ΧΟΝΤΡΟ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ
9. ΠΩ΄Σ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΩΩΤΗΤΑ; – Η ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
10. ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΕΡΕΤΡΑ – Η ΤΑΞΗ, ΤΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥΣ
11. ΔΕΣΤΕ! – ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΦΛΟΓΕΣ! ΨΗΛΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ
12. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ
13. Η “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΟΥ – ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΟΥΝ – ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ ΤΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΕΣ
14. ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΥΣ: ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ – ΑΦΗΣΤΕ ΚΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ, ΝΑ ’ΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΝΑ ΦΩΛΙΑΣΟΥΝ. ΝΑ ’ΡΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ!
15. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ – ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ – ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ
16. ΜΕ ΒΟΓΓΗΤΑ, ΣΚΟΤΑΔΙΑ, ΔΑΚΡΥΑ, ΚΡΟΤΟΥΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ, ΛΑΜΨΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Θ’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΥΦΕΡΟ, “Σ’ ΑΓΑΠΩ”
17. ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΛΙΑΧΤΩΝ ΜΑΣ, Ο ΑΝΕΜΟΣ ΡΑΒΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
18. ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ – ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ – ΓΙΑΤΙ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΑΥΤΟ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ
19. ΦΟΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ΄ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΤΕ – ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΝΟΥΣΙΟ ΟΝΕΙΡΟ – ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ – Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ
20. ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΙ ΜΑ΄Σ ΧΡΗΣΙΜΕΥΑΝ
21. ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΑΠΑΞ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ – ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ) – Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΡΟΥΦΑΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΜΑΣ – ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΤΗ ΖΩΗ
22. ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ, ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ! ΕΜΦΑΝΙΣΤΕ ΚΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ
23. ΖΩ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ ΚΟΣΜΟΥΣ – Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ, Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ
24. ΔΕΣΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ, Η ΣΕΛΗΝΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΑΤΑΡΑΧΗ – ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΡΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΠΟΚΟΣΜΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ
25. ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΟΡΘΙΟΣ
26. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΕΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΖΕΙ
(ΕΜΙΛΙΑΝΟ ΖΑΠΑΤΑ)
5. ΠΥΡΠΟΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ “ΠΑΡΕΛΘΟΝ” ΚΑΙ “ΜΕΛΛΟΝ” – ΔΕΝ ΜΑ΄Σ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ “ΤΩΡΑ”
6. ΛΕΞΕΙΣ-ΜΟΛΟΤΩΦ ΣΚΑΝΕ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΛΕΚΤΑ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ
7. ΘΡΥΜΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ – ΚΑΙΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ
8. ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΚΛΑΔΙΑ –ΔΕΣΤΕ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝΟΥΝ ΣΧΟΙΝΙΑ – ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΝΙΑ – ΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΥΝ ΕΝΑΝ ΧΟΝΤΡΟ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ
9. ΠΩ΄Σ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΩΩΤΗΤΑ; – Η ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
10. ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΕΡΕΤΡΑ – Η ΤΑΞΗ, ΤΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥΣ
11. ΔΕΣΤΕ! – ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΦΛΟΓΕΣ! ΨΗΛΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ
12. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ
13. Η “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΟΥ – ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΟΥΝ – ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ ΤΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΕΣ
14. ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΥΣ: ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ – ΑΦΗΣΤΕ ΚΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ, ΝΑ ’ΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΝΑ ΦΩΛΙΑΣΟΥΝ. ΝΑ ’ΡΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ!
15. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ – ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ – ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ
16. ΜΕ ΒΟΓΓΗΤΑ, ΣΚΟΤΑΔΙΑ, ΔΑΚΡΥΑ, ΚΡΟΤΟΥΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ, ΛΑΜΨΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Θ’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΥΦΕΡΟ, “Σ’ ΑΓΑΠΩ”
17. ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΛΙΑΧΤΩΝ ΜΑΣ, Ο ΑΝΕΜΟΣ ΡΑΒΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
18. ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ – ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ – ΓΙΑΤΙ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΑΥΤΟ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ
19. ΦΟΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ΄ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΤΕ – ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΝΟΥΣΙΟ ΟΝΕΙΡΟ – ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ – Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ
20. ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΙ ΜΑ΄Σ ΧΡΗΣΙΜΕΥΑΝ
21. ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΑΠΑΞ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ – ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ) – Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΡΟΥΦΑΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΜΑΣ – ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΤΗ ΖΩΗ
22. ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ, ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ! ΕΜΦΑΝΙΣΤΕ ΚΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ
23. ΖΩ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ ΚΟΣΜΟΥΣ – Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ, Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ
24. ΔΕΣΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ, Η ΣΕΛΗΝΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΑΤΑΡΑΧΗ – ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΡΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΠΟΚΟΣΜΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ
25. ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΟΡΘΙΟΣ
26. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΕΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΖΕΙ
(ΕΜΙΛΙΑΝΟ ΖΑΠΑΤΑ)
18 Οκτ 2012
Παραμύθι δίχως τέλος-Νεόφυτος Δάνος
Έχουμε ξαναμιλήσει για τον Μελένιο....
Φορούσε κοντό παντελονάκι με τιράντες κι άσπρο λινό πουκάμισο...
Κι ακόμα φορούσε μποτίνια με χοντρή σόλα και καρφιά...
Για ν’αντέχουν στο τρέξιμο και στο σκαρφάλωμα....
Ανάφαγο παιδί....
Ετσι έλεγε η μάνα του....
Αϋπνο....κι ανήσυχο....
Εκοβε το μυαλό του...
Καλός στην αριθμητική....και σε όσα χτίζονται πάνω σ’αυτή...στον «αρθμό» ή «ρυθμό»...
Μουσική...Ποίηση...
Καλός και στα χρώματα....εραστής μάλιστα του κόκκινου και του γαλάζιου...
Ο ίδιος έλεγε παντα πώς το κόκκινο είναι Αίμα...Ζωή....
Και το γαλάζιο Ουρανός...Ψυχή...
Κι ακόμα ό ίδιος έλεγε πώς τα σχήματα είναι φυλακές....
Πώς όλα τα σχήματα είναι παρακμή της ευθείας....
Ηταν πολύ μικρός και άμαθος,για να του πει κανείς,πώς η ευθεία είναι ΜΟΝΑΞΙΑ...
Και πώς ο Κόσμος στήθηκε με τη συνταγή των σχημάτων...
Με τρίγωνα,τετράγωνα,πολύγωνα και κύκλους....
Πού σημαίνουν ΥΠΑΡΧΩ
Και πώς ο Θεός έπλασε τα σύμπαντα για να ΥΠΑΡΞΕΙ....
Ο Μελένιος,λοιπόν,ήταν αλητάμπουρας....
Ξέρεις...ένας μικρός Οδυσσέας....που έστηνε Τρωϊκούς Πολέμους...
Για να ξεφεύγει απ’την υπομονετική και πάντα πιστή Πηνελόπη...
Του άρεσαν τα ταξείδια...Μάθαινε απ’αυτά...
Με τον τρόπο που εκείνος καταλάβαινε σαν γνώση....
Με το σώμα του το ίδιο....
Σώμα που δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα...
Μάλλον όχι περισσότερο από το ρούχο που φορούσε...
Ν’ακουμπάς τη φωτιά και να καίγεσαι...
Να βουλιάζεις στο νερό και να πνίγεσαι...
Αυτό είναι γνώση...
Ετσι έλεγε...
Τί να σoυ πώ για τα μάτια του...
Μάτια γεμάτα πίστη,σαν ενός μικρού υποταγμένου κουταβιού...
Ετοιμα να παραπονεθούν και να κλάψουν...
Και πάλι μάτια γεμάτια διαολιά,έτοιμα να δούν αυτό που δεν φαίνεται...
Και να πυρπολήσουν τον Κόσμο.....
Κι ακόμα μάτια αγγέλου,που μπορούν να βλέπουν τη σκιά του Θεού...
Χωρίς φόβο....
Τα χέρια του...αγαπούσαν τη Γή...
Λάτρευαν τη λάσπη...κι όσα μπορεί κανείς να φτιάξει με λάσπη
Και να τα εκθέσει στο βλέμμα του Δημιουργού
Και να πει «να...δες Πατέρα...δες πόσο σου μοιάζω»...
Ο Κόσμος που ζούσε...
Εξοχές και χωράφια...
Κρυφές ακρογιαλιές και δάση απάτητα...
Μακριά.....Μακριά....Μακριά...
Μακριά απ’τους ανθρώπους...
Οχι...δεν τους μισούσε...δεν μισούσε τους ανθρώπους...
Απλά δεν τους καταλάβαινε...
Δεν μιλούσαν τη δική του γλώσσα
Τη γλώσσα των πουλιών,της μέλισσας και του τζίτζικα...
Δεν μιλούσαν τη γλώσσα του Θεού...
Που εκείνος ήξερε και ήθελε να μιλάει...
Ομως μισούσε,που έχτιζαν τα σπίτια τους με κανόνα το Φόβο...
Το ένα κολλητά στο άλλο...Το ένα πάνω στο άλλο...
Και ξεχνούσαν ν’αφήσουν ανάμεσα στα σπίτια
Κομμάτια ανέμελης φύσης
Κομμάτια ομορφιάς...
Δένδρα...παρτέρα με λουλούδια...
Να βρούν τα ζούδια και τα ζούμπερα τροφή και φωλιά...
Να ζήσουν κι αυτά...Ν’αυγατίσουν...
Το Θαύμα της Ζωής...όπως αυτός,με τα δικά του άδολα μάτια
Το έβλεπε παντού γύρω του....τον έφερνε σε κατάσταση έκστασης...
Τόση ομορφιά...Τόση τελειότητα....Τόση αρμονία....
Τόση αγάπη...
Κι ένιωθε την ανάγκη να τραγουδήσει όλη αυτή την ομορφιά...
Να υμνήσει τη τελειότητα...την αρμονία...
Να νιώσει βαθιά μέσα του την αιτία της αγάπης....
Ετσι έφτιαχνε αυλούς από καλάμι
Και στον ίσκιο μιας γέρικης ελιάς προσπαθούσε να ταιριάξει ήχους
Στην άηχη μουσική-προσευχή που ανάβλυζε ασταμάτητα
Απ’τη ψυχή του...
Κι ακόμα έφτιαχνε λέξεις...δικές του λέξεις...χωρίς νόημα για τους άλλους...
Πού όμως χωρούσαν το δέος και τον απέραντο θαυμασμό
Που ένιωθε μπροστά στο ΕΡΓΟ του Δημιουργού....
Κι ακόμα ένιωθε ότι μέσα του...κάτω απ’το λευκό λινό πουκάμισο...
Κάτω απ’το δέρμα του....βαθιά κάτω απ’τη σάρκα του...
Στα φυλλοκάρδιά του μέσα σκιρτούσε μια ΖΩΗ διαφορετική...
Μια ζωή ασώματη...
Που δεν είχε τίποτα κοινό με τη ζωή που έβλεπε γύρω του...
Κάτι σαν αθάνατη φωτιά,που ήθελε να ενωθεί με τις αμέτρητες φωτιές...
Που καίνε ψηλά στον Ουρανό...
Με τ’αστέρια...
Κάτι σαν αστείρευτη πηγή αμεσότητας και αλήθειας....
Η Μάνα...η καλή του Μάνα...
Τον κηνυγούσε από πίσω...
Γεμάτη αγωνία και φόβο...
Για τις καθημερινές ΦΥΓΕΣ του....
Γεμάτη ενδιαφέρον για το αβέβαιο μέλλον του...
«Αντε παιδί μου στο σχολείο...να μάθεις...να προκόψεις»...
«Ασε τις γύρες στις εξοχές και στ’ακρογιάλια»
«Κανείς δεν είδε χαϊρι και προκοπή με σφεντόνες και φλάουτα»...
Καθημερινές παραινέσεις και παρακλήσεις μιας Μάνας...
Που ψυχανεμίζονταν....
Πως ετούτο το παιδί της θα πονέσει πολύ στη ζωή του....
Πολύ θα κλάψει...Πολύ θα δυσκολευτεί....
Μέχρι να βρει (αν ποτέ βρει) ένα δρόμο...
Ο Μελένιος,όμως,δεν έπαιρνε από λόγια...
Την έκανε κοπάνα από το σχολείο....
Κι έπαιρνε τα βουνά και τα λαγκάδια...
Δεν ήθελε...δεν άντεχε να βλέπει άλλες λέξεις...
Κάτω απ’τις λέξεις του αναγνωστικού....
Κι ούτε τις διδαχές των δασκάλων του άντεχε ν’ακούει....
Πού στο τέλος της γραφής όλες στο ίδιο «πρέπει» κατέληγαν...
«Πρέπει να μεγαλώσεις....Να μεγαλώσεις παιδί μου»....
«Να γίνεις σαν κι εμένα....»......
Κι εκεί...στις μονές του...σε μέρη που μόνο ο ίδιος γνώριζε...
Προσπαθούσε ν’αφουγκραστεί το μόνο Δάσκαλο...
Που άφησε ποτέ να τον διδάξει...
Τη φωτιά που κατάκαιγε μέσα του κάθε πλάνη....
Τη πηγή,που από τα βάθη του είναι του,έφερνε στο φώς...
Έναν αληθινό ΕΑΥΤΟ...
Ναι...Θαύμαζε κι αγαπούσε το έργο του ΘΕΟΥ...
Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει...
Για ποιό λόγο όλη η αυτή η αβάσταχτη ομορφιά...
Που έβλεπε γύρω του...
Και τον είχε μαγέψει....
Στο τέλος....
Καθώς ο χρόνος περνούσε....
Σκούριαζε....
Πέθαινε...
«ΠΕΘΑΙΝΩ»....Λέξη κι αυτή...
Την άκουσε για τον Παππού...
Την άκουσε για τη Γιαγιά...
Για θείους,για θείες,για ξένους ανθρώπους...
Για πουλιά...για ζώα....για λουλούδια...για δένδρα....
Πού έφευγαν μέρα με τη μέρα...
Αφήνοντας πίσω τους μια σκιά...
Αυτό που αργότερα του είπαν πως το λένε ΜΝΗΜΗ.....
«Πεθαίνω»...Λέξη κι αυτή...
Δεν καταλάβαινε...
Μα την αλήθεια...τί σημαίνει «πεθαίνω» ?
Τί σημαίνει ήμουν και τώρα δεν είμαι ?
Γιατί συμβαίνει αυτό ?
Ποιός χαζός τα κάνει όλα αυτά ?
Ποιός δημιουργεί κάτι τόσο όμορφο κι αφήνει μετά από λίγο...
Να γίνει...σκουριά....στάχτη...χώ
Κανείς δεν μπόρεσε,τότε,να απαντήσει με πειστικό τρόπο
Σ’αυτά τα ερωτήματά του....
Απλά ερωτήματα....ερωτήματα ενός παιδιού ( ???) ...
Βιβλία...τόσα βιβλία....μα καμμιά απάντηση ...
Σοφοί και πάλι Σοφοί....Αρχαίοι και Νέοι....
Άγιοι...Θεοί....Δαίμονες....
Λόγια...χάρτινος σωρός μουσκεμένος απ’τα δάκρυα...
Μιας απέραντης ΛΥΠΗΣ...
Όμως,τα χρόνια περνούσαν....
Όλα γύρω μεγάλωναν...σκούριαζαν...
Όλοι γύρω του μεγάλωναν...σκούριαζαν...
Μόνο εκείνος έμενε μικρός...
Γιατί....
Αχ....Aυτό ψάχνει ακόμα….
Κάπου εδώ σταματάει ο Μελένιος.....Χαχαχααααά...
Μεγά
Δεν θέλει να συνεχίσει...
Κρύβεται στα παιδικά του ρούχα...
15 Οκτ 2012
Αγάπα με αν τολμάς
Είμαι το χέρι δίπλα σου, που σηκώνει τα χέρια για προσευχή.
Είμαι η μήτρα, που σε γέννησε.
Είμαι το πρεζόνι, που του είπαν πως μαστουρωμένος μπορεί να αντέχει.
Είμαι ο μπεκρής, που πιστευει πως το μπουκάλι είναι λήθη.
Είμαι ο ζητιάνος, που παλεύει να κρατηθεί από το τίποτα που έχει για μαξιλάρι.
Είμαι το μικρό παιδί, που μπλέκεται στα πόδια σου, ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό.
Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις.
Είμαι η νύχτα, που ξερνά δηλητήριο.
Είμαι το χαμένο σου χαμόγελο.
Αγάπα με αν τολμάς
Είμαι ο φόβος ,για όσες στιγμές πόνεσες.
Η οργή ,για όσα όνειρα δολοφονηθήκαν κάτω από τρελά φορτηγά.
Είμαι ο πόνος, που ήρθε να σε βρει την ώρα της μεγάλης σου βεβαιότητας.
Είμαι η αμφιβολία του νικητή.
Η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου.
Αγάπα με αν τολμάς
Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη..
Δεν χάνεις ποτέ..
Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις όταν αγαπάς.
Αγάπα
Και δώσε μου..
Όχι σαν έμπορος φτηνών υφασμάτων..
Αλλά σαν ερημίτης που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό..
Όχι σαν σύννεφο περαστικό..
Μα σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα και γίνεται ένα με την ουσία του..
Όχι σαν φωτιά που απογυμνώνει τον αέρα.
Μα σαν φλόγα δυνατή που ζεσταίνει ακόμα και στους λασπότοπους
Αγάπα με αν τολμάς...
Με το πάθος ενός εφευρέτη.
Με τον Έρωτα ενός Αγίου.
Με την τόλμη ενός εξερευνητή.
Αγάπα με Άνθρωπε
Εγώ είμαι Εσύ..
6 Οκτ 2012
Δημήτρης Ζουγκός-Ο Φίλος
O Φίλος μου
πίνει την άχνα του κρασιού
κι αφήνει το ζουμί για μένα.
Σκληρός φίλος.
Η αλήθεια του πάντα
αδειάζει το ποτήρι μου.
Θαρρώ ευλογημένος είμαι.
5 Οκτ 2012
Κρύψου
Κρύψου,
από μαινάδες που ασέλγησαν πάνω στο φως
την ώρα που οι Θεοί ψυχορραγούσαν
κάτω από το φύλλο που κράτησε τον Έρωτα
έξω από την Αμαρτία
Μα μην κρυφτείς
από την Ύπαρξη που στάθηκε
ανάμεσα σε εσένα και στον Θεό
Από το χιόνι που απλώθηκε
σαν έσμιξαν οι Ουρανοί
και ξέρασαν την μοναξιά τους
Ούτε Θάνατος, ούτε Ζωή
δεν χωρά το Αιώνιο
Μοναχά Γένεση
ξανά και ξανά
μέχρι οι Ψυχές να χωνευτούν
σε σάρκα μια!
30 Σεπ 2012
Παρουσίαση-Χριστόφορος Παπαχαραλάμπους
Τον Χριστόφορο τον γνώρισα εδώ στην μπλογκοοικογένεια
εξαιρετικά ευγενής, με ασύλληπτο χιούμορ, ευφυέστατα και διορατικά σχόλια.
σεμνός , με ένα ήθος μιας άλλης εποχής.
Οι ιστορίες του καθηλωτικές και ο τρόπος γραφής του απίστευτα ζωντανός.
Ξέρει να σε τοποθετεί στο κέντρο της δράσης και να
σε κάνει να ταυτίζεσαι με
τον ήρωα της κάθε ιστορίας που ενίοτε είναι ο ίδιος.
Με χαρά μεγάλη διάβασα για την έκδοση του βιβλίου του "ο Διάδρομος."
Όσοι πιστοί αλλά και άπιστοι προσέλθετε λοιπόν στην παρουσίαση του πρώτου αυτού βιβλίου του αγαπημένου μας Χριστόφορου.
Καλοτάξιδο φίλε.
Την
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012 στις 19:00 από το βιβλιοπωλείο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ
ΣΤΟΑ (Ανδρέα Παπανδρέου 11, εντός της στοάς, στο Χαλάνδρι) και τις
εκδόσεις BOOKSTARS, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του Χριστόφορου
Παπαχαραλάμπους:
"Ο διάδρομος"
Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας Γιώργος Παυλίδης.
Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και Φάνης Μουρατίδης.
Στιγμή
Και έτσι απόψε,
έκανα έρωτα με το Φεγγάρι.
Σε μια στιγμή
με μια ματιά
όλοι οι Χυμοί της ομορφιάς του,
κύλησαν μέσα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου