|
Ο Αλέξης Μινωτής σημάδεψε τις εκδηλώσεις της Επιδαύρου με την υποκριτική του δεινότητα, αλλά και με την σκηνοθετική του άποψη για την αναπαράσταση του αρχαίου δράματος
|  |
Η Επίδαυρος, το περίφημο αυτό αρχαίο θέατρο με την ιδιαίτερη ακουστική, φιλοξένησε πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες που θέλησαν να αναβιώσουν το αρχαίο ελληνικό δράμα στο χώρο που γεννήθηκε και άκμασε. Άλλοι το κατάφεραν περισσότερο και άλλοι λιγότερο, άλλοι χάραξαν με τις παραστάσεις τους το φεστιβάλ της Επιδαύρου και άλλοι πέρασαν απλώς απαρατήρητοι. Μέσα σ’ αυτούς και ένας Κρητικός, που όχι απλώς άφησε τη σφραγίδα του στην Επίδαυρο, αλλά οι απόψεις του εξακολουθούν να επηρεάζουν ως σήμερα όσους γνωρίζουν την αρχαία τραγωδία.
Ο Αλέξης Μινωτής σημάδεψε αυτή την εκδήλωση με την υποκριτική του δεινότητα, αλλά και με τη σκηνοθετική του άποψη για την αναπαράσταση του αρχαίου δράματος. Η πορεία του με το Εθνικό Θέατρο ξεκινά το 1955 και κλείνει το 1989, με την τελευταία του παράσταση με το «Εμπειρικό Θέατρο», το οποίο δημιούργησε στα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν τον είχαν διώξει πια από το Εθνικό.
Γεννήθηκε το 1898 στα Χανιά και το επίθετό του ήταν Μινωτάκης. Το Μινωτής προέκυψε από το δάσκαλό του, ο οποίος αφαιρούσε από τα επίθετα των μαθητών του την κατάληξη (–ακης) γιατί τη θεωρούσε προσθήκη των Τούρκων. Το οικογενειακό του περιβάλλον δεν είχε θεατρική παιδεία, μεγάλωσε ακούγοντας για τους αγώνες των ηρώων της Κρήτης, ίσως αυτό να ήταν που επηρέασε την κλίση προς τους μεγάλους τραγικούς ρόλους, όπως λέει και ο ίδιος. Από μικρός είχε αγάπη στα βιβλία, στα δεκατέσσερά του διάβασε Νίτσε στη βιβλιοθήκη των Χανίων, ο ίδιος λέει γι’ αυτό: «στα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι να είχα ποτέ τη τάση να μεταμφιεστώ, ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της ψυχής με τραβούσε πάντα περισσότερο, σαν ήταν να βάλω τη φαντασία μου σε ενέργεια. Και η φαντασία με έκανε να βλέπω τον κόσμο των ανθρώπων όπως ήταν, και όχι όπως φαίνεται. Δηλαδή, τραγικός και υπέροχος γιατί συνειδητοποιεί την ύπαρξή του με οδύνη, περηφάνια, πνευματικότητα. Έτσι με τράβηξε το θέατρο των μεγάλων συγγραφέων, το να γίνω ηθοποιός μου προέκυψε από την κλίση μου στην ποίηση. Ήμουν εσωστρεφής σαν ιδιοσυγκρασία και η νύχτα μου έδινε κάποια περιθώρια».
Ελένη Αλεφαντινού
το πλήρες άρθρο στο τεύχος 110 των ΣΤΙΓΜΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου