Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Traducir a tu Idioma

Traducir a tu Idioma

 
DERRAMANDO POESÍA

Como el agua se me escapan de las manos,
los sentidos que han llorado poesía…
esta noche vida mía…de mi vida…
donde todo lo que soy me habla de usted!

Eileen

ENTRE SENTIDOS

Miradas de luz…repletas de amor…
miradas de vida con esas caricias
de nosotros dos

Miradas de piel…en la intimidad…
donde los silencios gimiendo en el cuerpo
nos quieren hablar

Con esa canción…que emite tu voz…
y en cada latido que late escondido
en tu corazón

Te amo mi amor…con lo que yo soy…
con mis manos tibias, mis ojos cerrados,
y hasta mi pasión

En la soledad…si acaso no estás…
y cuando me abrazas amor desde el alma
y me enseñas a amar

Con toda la paz…que hay en tu mirar…
y cuando confiesas con una sonrisa
…la felicidad

Y qué puedo decir…que no he dicho ya…
ceñida a ese sueño…apretada a tu pecho
con tranquilidad…

Si tú eres mi amor quien sabe abrigar…
la magia de un beso en ese secreto
de la intimidad!

Eileen

OLVIDOS

Me dolió la piel en soledad
…llena de ausencia…
en la triste oscuridad
que me acaricia

Me dolió también la voz
que ha gritado de dolor…
y que llora en el olvido
por tu amor

Eileen

LO QUE HE SIDO POR AMOR

Hay momentos donde fui
…como el silencio…
donde apenas palpitaba
el corazón

Donde un sueño se acunaba
entre tu pecho y mi sentir,
y donde a veces he perdido
la razón

Hay momentos donde he sido
…tantas cosas…
entre el canto de la noche
y tu mirar

Donde he sido mariposa
que no deja de volar…
en los cielos de tu azul
inmensidad

Porque he sido intimidad
de piel desnuda…
la caricia que despierta
entre los dos

El clamor de la locura
cuando hacemos el amor,
y un puñado de ternura
en mi interior

Eileen

LABERINTO

Y qué más te da...
romperme el alma en mil pedazos,
si ya todo me da igual...
(me has olvidado )

Ya no se cómo seguir
en las sombras de tu ayer…
ya no se qué más hacer
con mi querer!

Eileen

VOLVIENDO A CASA

Y es que soy la golondrina
que regresa,
a volar precioso mío por tu piel

A anidar sobre tus manos
como un tibio amanecer…
con aroma de una rosa y un clavel

Quiero ser el resplandor
de tu mirada,
cuando llega a destellar dentro del alma

Y esa musa enamorada
de tu dulce corazón…
que te escribe tantos versos por amor!

Eileen

CONFESIONES

Si yo pudiera confesarle al mundo entero,
el motivo y la razón porque te quiero…
les tendría que contar…
de tu eterna inmensidad,
y de todo lo que veo en tu mirar

Yo tendría que decir que eres tan tierno
que tu amor ha soportado mis defectos,
que me envuelves con tu luz…
y con toda esa quietud,
y que nunca me han amado como tú…

Eileen

MIRÁNDOME

Caricia silente
de dulces sentidos…
son tus ojos negros
cayendo en mi piel!

Eileen

BORRANDO HUELLAS

A veces quiero ser amante eterno 
de todo el silencio,
al jugar desnuda con mi piel dorada en la soledad…
y olvidar de golpe el sabor amargo de este sentimiento,
al borrar la huella que quedó grabada en la intimidad!

Eileen

CAMINOS QUEBRADOS

La noche se esconde de nuevo en tu pelo
y mis manos se abrazan a la oscuridad,
murmura el silencio en las alas del viento…
y apenas se escucha mi quedo llorar

Te llevo por dentro como un juramento…
que el tiempo ha intentado mil veces callar,
te extraño de nuevo…ay cuento te quiero...
pedazo de cielo de dulce mirar

Cerrado el camino que lleva a tus manos
…mis dedos destejen esta soledad….
callados tus labios…ausentes de besos
me escondo en silencio por tu inmensidad

Y miro al destino trazando el camino
que lleva al olvido de poderte amar…
siguiendo descalzos los pasos heridos
de aquellos recuerdos que no tienen paz!

Eileen

Τι Όμορφα Μυρίζει Η Γη !

Τι Όμορφα Μυρίζει Η Γη !

Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο !
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος..
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ το δέντρο που βρέχεται..
Αλλά τα βράδια
τι όμορφα που μυρίζει η γη!
Facade
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα..
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη !
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες.
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο..
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών..
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!


Τάσος Λειβαδίτης

Πέμπτη, 21 Φεβρουαρίου 2013

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Κώστας Καρυωτάκης

Μια ακόμη μελοποίηση του ποιήματος της Πολυδούρη, “Μόνο γιατί μ’ αγάπησες”

24/01/2013

Μια ακόμη μελοποίηση του ποιήματος της Πολυδούρη, “Μόνο γιατί μ’ αγάπησες”

Οι άλλες τρεις μελοποιήσεις του ποιήματος σε παλαιότερη ανάρτηση:

23/01/2012

Για το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη, “Μόνο γιατί μ’ αγάπησες”

Δημοσιεύθηκε στο Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες tagged  στις 23:26 από eirinipax
Για τις τρεις μελοποιήσεις του ποιήματος ανατρέξτε σε προηγούμενη ανάρτηση:http://eirinipax.wordpress.com/2011/01/31/%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BC%CE%84-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B5%CF%82/

13/04/2011

Ποιήματα για την ποίηση

Τα ποιήματα που εντάσσονται στην ενότητα  “ποιήματα για την ποίηση”  ονομάζονται αλλιώς  ποιήματα ποιητικής ή ποιήματα αυτοαναφορικά.
Μέσα από τα  ποιήματα αυτά μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τον πολυφωνικό διάλογο των ποιητών με την τέχνη τους. Είναι ποιήματα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις αισθητικές αρχές που καθοδηγούν ένα συγγραφέα στο έργο του, τις απόψεις του για τη δύναμη της ποίησης, το ρόλο και τη σκοπιμότητα του ποιητικού έργου, τη φιλοσοφική θεώρηση της ποιητικής τέχνης.
Συγκεκριμένα:
Καβάφης, Μελαγχολία τοῦ Ἰάσωνος Κλεάνδρου    Ποιητοῦ   ἐν Κομμαγηνῆ· 595 μ.Χ.
Η ποίηση ως φάρμακο κατά της φθοράς του χρόνου.
Στο ποίημα αυτό ο Καβάφης εκθέτει την άποψη του για τη δύναμη της ποίησης, για τη λειτουργία της ως νηπενθούς φαρμάκου, αφού με φαντασία και λόγο υπερβαίνει την καθημερινότητα και πλάθει μορφές του κάλλους.
Πολυδούρη, Μόνο γιατί μ’ αγάπησες
Ένα τυπικό δείγμα ενός ακραιφνούς λυρισμού· η ποίηση υπάρχει σε αναφορά με τον άλλο.
Το ποίημα πραγματεύεται το θέμα της ποίησης ως αποτελέσματος του έρωτα κι ως  μέσου εξωτερίκευσης ερωτικών συναισθημάτων.  Η ποίηση υπάρχει εξαιτίας του έρωτα, αλλά και για τον έρωτα.
Ν. Εγγονόπουλος, Ποίηση 1948 – Μανόλης Αναγνωστάκης,   Στον Νίκο Ε…  1949 
Ένας ποιητικός διάλογος γύρω από τη σχέση της ποίησης με την ιστορική πραγματικότητα.
Ο Εγγονόπουλος εκφράζει την αδυναμία του να ανταποκριθεί στο χρέος του απέναντι στην εποχή και την τέχνη του λόγω των τραγικών συνθηκών της εμφύλιας διαμάχης. Τελικά η πρότασή του είναι η ποιητική παραίτηση σε μια εποχή  τόσο τραγική, όπου η ποίηση αδυνατεί να αρθρώσει λόγο.
Ο Αναγνωστάκης πραγματεύεται το θέμα  της στάσης του ποιητή απέναντι στις επιταγές της ιστορικής  πραγματικότητας. Χρέος του ποιητή η καταγραφή της εποχής του.
Γ. Παυλόπουλος, Τα Αντικλείδια.
Είναι μια απόπειρα να παραβιασθεί η ανοικτή πόρτα της ποίησης.
Ο Παυλόπουλος πραγματεύεται την απόπειρα του ποιητή να αλώσει την πόρτα της ποίησης με τα αντικλείδια, την απεγνωσμένη του προσπάθεια  να ανοίξει την ανοικτή πόρτα της ποίησης.

07/02/2011

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες – παράλληλο ποίημα

Δημοσιεύθηκε στο παράλληλαΜόνο γιατί μ΄ αγάπησες tagged στις 21:11 από eirinipax
Μαρία Πολυδούρη, Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον
Τι θέλω πια να δέχομαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτεί
τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πως είναι μοίρα μου κ’ είναι και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων.
Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,
εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου
μεσ’ στων δακρύων την ευχαριστία
κι όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου
θα τη δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.

Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποια δόξα ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας τού   ‘φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμιά, καμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.
Όμως όλοι φοβήθηκαν κι εγώ πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχομαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.
( 1929)

06/02/2011

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δημοσιεύθηκε στο Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες tagged  στις 15:46 από eirinipax
Το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Οι τρίλιες που σβήνουν» που εκδίδεται το 1928, όταν η Μαρία Πολυδούρη έχει επιστρέψει από το Παρίσι και συνεχίζει τη νοσηλεία της, από το νοσοκομείο Charité στο νοσοκομείο «Σωτηρία» της Αθήνας.
Η συλλογή αποτελείται από τέσσερις ενότητες ποιημάτων: «Χαμόγελα», «Ξεφάντωμα», «Ο μοιραίος δρόμος», «Οι τρίλιες που σβήνουν».
Το «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες» ανήκει στην ενότητα, που χάρισε και τον τίτλο σ’ όλη τη συλλογή, «Οι τρίλιες που σβήνουν».
«Τρίλια» στη μουσική σημαίνει την πολύ γρήγορή επανάληψη δύο συνεχόμενων φθόγγων που βρίσκονται σε απόσταση τόνου ή ημίτονου. Σημαίνει ακόμα τον τρόπο κελαηδήματος, που μοιάζει με τη μουσική τρίλια. Άρα και ο τίτλος προϊδεάζει για την ποιητική που δημιούργησε η Μαρία Πολυδούρη. Μία ποιητική, που διακρίνονταν από τους ελάσσονες τόνους, την ατμοσφαιρικότητα, την υποβλητική μουσικότητα, στοιχεία που εξέφραζαν τη θλίψη, τη μελαγχολία, τη νοσταλγία, την απόγνωση.
Το ποίημα πραγματεύεται το θέμα της ποίησης ως αποτελέσματος του έρωτα κι ως  μέσου εξωτερίκευσης ερωτικών συναισθημάτων.
Μορφή: Το ποίημα είναι χωρισμένο σε πέντε πεντάστιχες στροφές (στην ολοκληρωμένη του μορφή οι στροφές είναι εννιά). Ο στίχος είναι ιαμβικός δωδεκασύλλαβος, που εναλλάσσεται με ιαμβικούς εντεκασύλλαβους (στ. 7, 9) και ιαμβικούς εφτασύλλαβους  (ο  δεύτερος κι ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής). Ομοιοκαταληκτεί ο δεύτερος με τον τέταρτο στίχο κάθε στροφής. Ο πρώτος στίχος κάθε στροφής είναι ο ίδιος με τον τελευταίο.
Τίτλος: Μια δευτερεύουσα αιτιολογική πρόταση, που εδώ μένει ασυμπλήρωτη και επανέρχεται συχνά στο ποίημα. Με τον τίτλο, όπως και με ολόκληρο το ποίημα, το ποιητικό εγώ απευθύνεται σε ένα δεύτερο πρόσωπο. Τι οφείλει, άραγε, σ’ αυτό το πρόσωπο; Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της αγάπης που δέχτηκε; Η ύπαρξη, κυριαρχική και βαρύνουσα, του«μόνο» (μοναδική αιτία του διαλόγου η αγάπη) επιβεβαιώνει ότι το ποίημα έχει άξονα αναφοράς τον Έρωτα.  Έγραψε το παρακάτω ποίημα, έγινε για ακόμη μια φορά ποιήτρια, εξαιτίας του έρωτα και για τον έρωτα.
Α’  στροφή: Συμπληρώνεται η αιτιολογική πρόταση του τίτλου.  Η ποιήτρια «τραγουδά», γράφει δηλαδή ποιήματα, επειδή έχει ζήσει μια αγάπη δυνατή. Δύο ρήματα : «τραγουδώ», ενεστώτας, παρόν και «αγάπησες», αόριστος, παρελθόν, που υπογραμμίζεται κι από τον χρονικό προσδιορισμό «στα περασμένα χρόνια». Το τώρα ένα τραγούδι αποτέλεσμα της αγάπης του τότε. Το ποιητικό εγώ εξομολογείται ότι τώρα γράφει ένα τραγούδι γιατί κάποτε στο παρελθόν αγαπήθηκε. Η αγάπη ως συναίσθημα που βιώθηκε τότε, βιώνεται και τώρα πολύ έντονα αλλά και ως κίνητρο με αποτέλεσμα το τραγούδι.  Στη στροφή αυτή εντοπίζεται χρονικά το ερωτικό της βίωμα (στα περασμένα χρόνια) και οι συνθήκες στις οποίες έζησε την αγάπη (σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα, σε βροχή, σε χιόνια), μια αγάπη «παντός καιρού». Η στροφή θα κλείσει με την επανάληψη του 1ου στίχου. Επωδός που δίδει τη βεβαιότητα των συναισθημάτων της ποιήτριας καθώς αφαιρείται το κόμμα που υπάρχει στον πρώτο στίχο. Στον α’ στίχο το κόμμα, μικρό σημείο παύσης πριν την αιτιολόγηση, αφήνει ένα περιθώριο έστω και μικρό, δισταγμού Στον τελευταίο στίχο η αφαίρεσή του προσθέτει την απόλυτη βεβαιότητα.
Β’ στροφή: Κυριαρχεί η επανάληψη «μόνο… μόνο…», που σε συνδυασμό με τη χρήση του αορίστου χρόνου, υπογραμμίζει τη μοναδικότητα των ερωτικών στιγμών, που βίωσε η ποιήτρια στο παρελθόν, γεγονός που ολοκλήρωσε την ύπαρξή της. Το αποτέλεσμα αυτού του αισθησιακού – ερωτικού, μοναδικού βιώματος είναι διπλό και αναφέρεται στο παρόν. Αναλύεται το «αγάπησες»της προηγούμενης στροφής και δίνονται δυο εκφάνσεις του: η  αγκαλιά και το ερωτικό φιλί, καθώς και τα αποτελέσματά τους: η μεταμόρφωση της ποιήτριας σε ολάνοιχτο κρίνο (εξωτερική ακτινοβολία: ο έρωτας δρα εξαγνιστικά και δίδει ομορφιά στην ποιήτρια) και η βίωση ενός ερωτικού σκιρτήματος που  είναι χαραγμένο στην ψυχή της ακόμα (εσωτερική μεταμόρφωση: τρέμει το ποιητικό εγώ μπροστά στο μεγαλείο και στη δύναμη του έρωτα ή μήπως το ρίγος γεννιέται από το φόβο ενός πιθανού θανάτου αυτού του ίδιου του έρωτα;)
Γ’ στροφή: Η αιτία τώρα είναι το ερωτικό και απόλυτα ειλικρινές βλέμμα (με την ψυχή στο βλέμμα) και το αποτέλεσμα η υπέρτατη χαρά, η ολοκλήρωση, το νόημα της ύπαρξης. Η ποιήτρια επικεντρώνει την προσοχή της στα μάτια του προσώπου που την αγάπησε. Τα μάτια εκφράζουν την ψυχή, εξομολογούνται βαθύτερα συναισθήματα. Τα μάτια του «εσύ», μάτια ερωτευμένου, αισθητοποίησαν τον έρωτα στο βλέμμα του και η ποιήτρια μέσα από το ερωτικό βλέμμα ένιωσε τη δικαίωση της ύπαρξής της. Η ύπαρξη της ως γυναίκας και ανθρώπου ταυτίζεται με αυτόν τον Έρωτα.
Δ’  στροφή: Επαναλαμβάνεται η αιτία του τίτλου (γιατί μ’ αγάπησες) και το αποτέλεσμα της είναι η ζωή. Αρχίζει με μια υπερβολή, που στηρίζεται και πάλι στο σχήμα αιτία – αποτέλεσμα. «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα…»: υπερβολή που οδηγεί στην κορύφωση του Έρωτα, καθώς αποκτάει μια άλλη διάσταση με την ομολογία της ποιήτριας ότι η αγάπη την γέννησε ουσιαστικά. Η ζωή της «εδόθη» χάρη σ’ αυτή την αγάπη. Το εσύ με την αγάπη του έδωσε ζωή από τη ζωή του στην ποιήτρια και έτσι η ζωή της απέκτησε περιεχόμενο και σκοπό.
Με την αγάπη αυτή η ποιήτρια γεννήθηκε, καλύτερα, ξαναγεννήθηκε,   έδωσε νόημα  ( η ζωή πληρώθη) στην άχαρη και ανεκπλήρωτη ζωή της. Η τριπλή επανάληψη «ζωή… ζωή… ζωή…» ολοκληρώνει την ομολογία υπογραμμίζοντας : Ζωή χωρίς αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει κι αν υπάρχει δεν είναι αληθινή.
Ε’ στροφή: Στη στροφή αυτή τονίζεται η ποιότητα αυτής της αγάπης ή ίσως κι ο τρόπος εκδήλωσής της από τον παλιό  ερωτικό της σύντροφο (τόσο ωραία). Η αγάπη-αιτία και το αποτέλεσμα διπλό: ζωή και γλυκός θάνατος. Έζησε πραγματικά μέσα από την αγάπη, που πλούσια της χάρισε το «εσύ» και με το οξύμωρο «γλυκά πεθαίνω», επισημαίνει τη γλύκα, που αποκτά ο θάνατος για δύο λόγους : και γιατί αξιώθηκε να ζήσει την αληθινή ζωή, που προσφέρει η αγάπη αλλά και γιατί τώρα ο θάνατός της θα τη φέρει κοντά στο «εσύ» που «βασίλεψε».  Το «εσύ» που βασίλεψε, δίνεται εδώ με την προσφώνηση «ωραίε». Η απώλεια του αγαπημένου προσώπου είναι γεγονός και έτσι δικαιολογείται και ο αόριστος χρόνος «μ’αγάπησες» που συνέχει ως αιτία όλο το κείμενο.
Αιτία  (παρελθόν)Αποτέλεσμα (παρελθόν, παρόν και μέλλον)
μ’ αγάπησεςτραγουδώ
με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και
με φίλησες στο στόμα
είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα
ρίγος στην ψυχή μου ακόμα
τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο
βλέμμα
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της
ύπαρξής  μου στέμμα
μ΄αγάπησεςΓεννήθηκα – η ζωή μου εδόθη- η ζωή πληρώθη
τόσο ωραία μ’ αγάπησεςΈζησα-γλυκά πεθαίνω

31/01/2011

Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες

Δημοσιεύθηκε στο Μόνο γιατί μ΄ αγάπησεςμελοποιημένη ποίηση tagged στις 22:01 από eirinipax
Τρεις συνθέτες  καταπιάστηκαν με το τραγούδι της Μ. Πολυδούρη και το μελοποίησαν. Εξαιρετικές και οι τρεις εκδοχές, υπέροχες οι γυναικείες φωνές που το ερμηνεύουν. Τις παραθέτω σε χρονολογική σειρά:
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Ερμηνεύει η Πόπη Αστεριάδη
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μουσική:  Βασίλης Δημητρίου
Ερμηνεύει η Μάγδα Πένσου

30/01/2011

Μ. Πολυδούρη – Βιογραφία

Δημοσιεύθηκε στο Βιογραφίες tagged  στις 21:30 από eirinipax
Ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής από την Καλαμάτα. Γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1902 και ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές ανησυχίες. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, αφού προηγουμένως είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών.
Στα γράμματα εμφανίζεται σε ηλικία 14 ετών, με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας». Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού, τον οποίον ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μανιάτικα μοιρολόγια που άκουγε στο Γύθειο. Σε ηλικία 16 ετών διορίζεται στη Νομαρχία Μεσσηνίας, κατόπιν διαγωνισμού και παράλληλα εκδηλώνει ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920 χάνει, σε διάστημα σαράντα ημερών, τον πατέρα και τη μητέρα της.
Το 1921 μετατίθεται στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της θα γνωρίσει τον συνάδελφο και ομότεχνό της Κώστα Καρυωτάκη και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας σφοδρός έρωτας, που θα κρατήσει λίγο, αλλά θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή και το έργο της.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922, όταν η Πολυδούρη ήταν 20 χρονών και ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα, εκείνος είχε εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, τον «Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων» (1919) και τα «Νηπενθή» (1921), και είχε ήδη κατακτήσει την εκτίμηση ορισμένων κριτικών και ομοτέχνων του.
Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι έχει προσβληθεί από σύφιλη, νόσημα τότε ανίατο και κοινωνικά στιγματισμένο. Το ανακοινώνει πρώτα στην αγαπημένη του και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, του προτείνει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, αλλά ο Καρυωτάκης είναι πολύ περήφανος για να δεχθεί τη θυσία της. Εκείνη πάλι αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του, νομίζει ότι η αρρώστια του είναι πρόφαση για να την απομακρύνει από κοντά του.
Στη διάρκεια του 1924 μπαίνει στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, άρτι αφιχθείς εκ Παρισίων. Είναι νεαρός, ωραίος και πλούσιος. Θα τον αρραβωνιαστεί στις αρχές του 1925, αν και στην καρδιά της σιγοκαίει ο έρωτάς της για τον Καρυωτάκη.
Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Μαρία Πολυδούρη δείχνει να μην μπορεί να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμιά δραστηριότητα. Χάνει τη δουλειά της στο Δημόσιο από τις αλλεπάλληλες απουσίες της κι εγκαταλείπει τη Νομική. Φοιτά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, προλαβαίνει μάλιστα να εμφανισθεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση.
Το καλοκαίρι του 1926 διαλύει τον αρραβώνα της και φεύγει στο Παρίσι. Σπουδάζει ραπτική, αλλά δεν κατορθώνει να εργαστεί, επειδή προσβάλλεται από φυματίωση. Επιστρέφει στην Αθήνα και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου μαθαίνει για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, με τίτλο «Ηχώ στο Χάος». Η φυματίωση τελικά θα την καταβάλει και θα αφήσει την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930.
Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη λογοτεχνική γενιά του ’20, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς τις επιδράσεις από τον Καρυωτάκη και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν κάποιες φορές τις τεχνικές αδυναμίες και της στιχουργικές ευκολίες της ποίησής της. Η Μαρία Πολυδούρη άφησε και δύο πεζά έργα: Το «Ημερολόγιο» της και μια ατιτλοφόρητη νουβέλα, με την οποία ανελέητα σαρκάζει το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της.
Τα «Άπαντα» της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Αστάρτη», σε επιμέλεια Τάκη Μενδράκου. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έγραψε μία μυθιστορηματική βιογραφία της Μαρίας Πολυδούρη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος» με τον τίτλο «Βρέχει Φως». Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει έλληνες συνθέτες «κλασικοί», «έντεχνοι» και «ροκ». Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Μενέλαο Παλλάντιο, Κωστή Κριτσωτάκη, Νίκο Μαμαγκάκη, Γιάννη Σπανό, Νότη Μαυρουδή, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Μιχάλη Κουμπιό, Στέλιο Μποτωνάκη και το συγκρότημα «Πληνθέτες».
πηγή wikipedia