Λίγο μαύρο, λίγο κόκκινο και λίγο κίτρινο

-Πότε θα γράψεις κάτι όμορφο να διαβάσω;
-Όταν έχω μελάνι
-Πάντα έχεις μελάνι
-Δεν έχω πάντα μελάνι

Είχες δίκιο ... πάντα υπάρχει μελάνι. Κρατάω την ανάσα μου & σου γράφω:

Λίγο μαύρο ... λίγο κίτρινο και λίγο κόκκινο ...

Αυτά τα χρώματα φοράει ο ουρανός και περιμένει τον ήλιο. Αυτά τα χρώματα φοράει και η ψυχή περιμένοντας το φως. Η φάση αυτή θυμίζει άνοιξη, ή χειμώνα με φως - Δεν έχω καταλήξει ακόμη. Μάλλον χειμώνα με φως ... Η ώρα που ο ήλιος συναντάει τον ουρανό ήταν από μικρή η αγαπημένη μου. Εκρήξεις χρωμάτων ... Έλα να τις φωτογραφίσουμε. Τώρα, μη χάσουμε τη στιγμή. Προλάβαμε; Δεν μπορώ να κρατήσω το χέρι μου σταθερό. Θα στο κρατήσω εγώ. Και ναι, την πιάσαμε τη στιγμή, να και τα χρώματα ... τα βλέπεις; ... Λίγο μαύρο, λίγο κίτρινο και λίγο κόκκινο.

Και τώρα που είπα χρώματα ... Ξέρεις σκεφτόμουν ότι η ζωή σου είναι ζωγραφισμένη στο σώμα σου. Και έχεις ακόμη να ζωγραφίσεις πολλά.

''Τι ώρα είναι;'' ... ''Πήγε 7" ... Οι αχτίδες του ήλιου σταματούν να κρύβονται. "Πήγε 7 ... Θέλω να κόψω το χρόνο" ... "Είσαι μεθυσμένη;" ... "Όχι από αλκοόλ". Ίσως νυστάζω λίγο, μα πια ο ύπνος δεν είναι όσο απαραίτητος ήταν ... Πλέον μπορώ και ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.

Τα πιο ωραία όνειρα, τα έχω δει με τα μάτια ανοιχτά και τα φώτα χαμηλωμένα.

Εσύ τι βλέπεις όταν χαμηλώνουν τα φώτα;

Να 'ταν το παραμύθι, η αλήθεια μου...

Λέει ο Ναζίμ Χικμέτ στο "Ερωτευμένο Σύννεφο":
"Ο Ντερβίσης κάθησε κάτω από το κυπαρίσσι. Τράβηξε από τη ζώνη του τη φλογέρα του και φύσηξε μέσα της μιά. Από τις τρύπες της φλογέρας πεταχτήκανε στον αέρα δέντρα, λες και ήτανε κρυμμένα μέσα της. Κι όχι μόνο δέντρα αλλά και βουνά και ποτάμια και δρόμοι που πήγανε και πέσανε στην άλλη άκρη του κόσμου πάνω σε μιά έρημο. Κι εκεί, σ' εκείνη την έρημο, τα δέντρα και τα ποτάμια πέσανε, οι δρόμοι απλωθήκανε..."

Από ανάγκη για δρόμους που πλαταίνουν, για ταξίδι, μυρωδιές, γεύσεις, χρώματα και μουσική ξεκινάει το ταξίδι. Το όποιο ταξίδι.
Ναι, συχνά σκέφτομαι πως αυτό που έχει τελικά σημασία, είναι να ζείς διαφορετικά ακόμα και τα κοινότυπα. Κείνα που σε στεγνώνουνε κι έχουνε τον ίδιο πάντα χρωματισμό κι είναι από πριν γνώριμα και χιλιοβιωμένα, καλοκουρδισμένα θαρρείς ν' ακολουθούνε δρόμους, ανθρώπους, στιγμές, ζωές, ουρανούς.
Η ανάγκη για εξωτικές ανακαλύψεις προφανώς, με οδήγησε τις προάλλες και πήγα και βρήκα κεριά αρωματισμένα, ξερά πέταλα λουλουδιών σε γυάλινα βάζα και τσάγια κινέζικα. Αν και δεν αγαπώ ιδιαίτερα το τσάι, άσε που κάνω παρέα στενή με την ένταση τον τελευταίο καιρό, πάντως, το ετοίμασα με φροντίδα και άπλωσαν οι μυρωδιές και αγκάλιασαν χώρους και ανθρώπους. Μπήκε η νύχτα στην τσαγιέρα και γέμισε ανταύγειες...

Και μέσα σ' αυτά, να υψώνεται η μελωδία του Memories και ν' αναπλάθονται στο μυαλό, να παίρνουν μορφή κι ανάσα, εκείνοι οι τόσο τρυφεροί στίχοι:
"Τώρα μπορώ να χαμογελάσω στις μέρες που πέρασαν. Ήταν όμορφα τότε. Θυμάμαι τον καιρό που ήξερα τι σήμαινε ευτυχία. Άσε τις αναμνήσεις να ξαναζήσουν και νιώσε ξανά ευτυχισμένος".

Κι έγινε μέλι στα χείλη η βραδιά! Χάρτης απλωμένος που περπατάς επάνω του. Και σου κρατά ανάλαφρα τα πόδια. Και σου φανερώνει γωνιές ανήξερες του κόσμου κι ανομολόγητα μυστικά, χώρες που δε μοιάζουν στεριανές, νέφη που σμίγουν με τη γη στη μεσοβόρεια Εσπερία, βλέμματα του νότου, ίδια αστράλια.

Μήπως τελικά μόνο δυό δρασκελιές χωρίζουν την αλήθεια από το παραμύθι;

( Οι μάγισσες-φωτογραφίες του andi2 από το www.flickr.com)

 

Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 00:20 | Πανάκι ξεδιπλωμένο | 37 ανάσες 

Στιγμές για μοίρασμα...

Στιγμές που το σπίτι μοιάζει με πλατεία χωρίς τις φωνές και τα γέλια των παιδιώνΣτιγμές που κοιτάς γύρω σου και κάτι σου λείπει Στιγμές που αποζητάς μια αγκαλιά μα σου λείπει αφόρητα Στιγμές που θέλεις να νιώσεις ένα χαμόγελο απέναντί σου Στιγμές που όλα τα θέλω σου γιγαντώνονται και είναι έτοιμα να σε πνίξουνΣτιγμές που η σιωπή είναι τόσο δυνατή ώστε να μην την αντέχεις Στιγμές που λαχταράς να μοιραστείς ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια της μέρας που πέρασεΣτιγμές που πνίγεις το δάκρυ μέσα σου Στιγμές που θέλεις το ξημέρωμα να σε βρει σε μια καρέκλα ακούγοντας τη μουσική που λατρεύεις
Στιγμές που θέλεις να απολαύσεις την Αυγουστιάτικη πανσέληνο δίπλα στη θάλασσα μα λείπει ο άνθρωπος που θέλεις να τη μοιραστείς μαζί του
Απόψε, ελπίζω να βρεθώ πάνω σε μια μηχανή με τα χέρια ανοιχτά να κυνηγάω τα άστρα

Απόψε, ελπίζω ΕΣΥ να δεις το ολόγιομο φεγγάρι από το μπαλκόνι σου, ακούγοντας το δικό σου τραγούδι για το φεγγαρόπαιδο

Απόψε...

*** το τραγούδι δεν είναι τυχαίο...

Ταξ- ίδια ζωής

Ψάχνοντας χρώματα ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο.

Αναζητώντας μια μικρή ηλιαχτίδα
που θα φωτίσει τη στιγμή εκείνη.

Δεν έχει σημασία το μέρος μα ούτε και το τέλος.

Τέλος δεν υπάρχει.

Μονάχα συνέχεια με άλλη μορφή.

Σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι.

Και υπάρχει κάπου ανάμεσα.

Στους ήχους - στις σιωπές,

στις εικόνες - στο σκοτάδι,

στο χθες - στο σήμερα και στο αύριο,

στο άγγιγμα - στην έλλειψη.

Μη σταματάς... προχώρησε παρακάτω...

Μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω

Πώς να χωρέσεις τόσες στιγμές μέσα σε λίγη ώρα; Πώς να μπορέσεις να συρρικνώσεις τα θέλω σου μέσα στο χρόνο που κυλά αδυσώπητα; Ακόμα και τα "πρέπει" μοιάζουν τόσο μικρά... Αλήθεια, πότε τα θέλω θα καταφέρουν να υπερνικήσουν όλα τα υπόλοιπα; Και μη με ρωτήσεις γιατί πάλι ξενυχτάω... Τη νύχτα την λατρεύω. Δεν μπορώ να την αφήσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Ο ύπνος μάλλον φτιάχτηκε για άλλους. Όχι για εμένα.

[Έχω ένα τραγούδι μισό.. ίσως είναι το μόνο μισό τραγούδι που έχω ανάμεσα στα χιλιάδες... θα ψάξω να βρω το άλλο του μισό]

Ξέρεις πού θα ήθελα να είμαι τώρα; Στην παραλία... όχι σε αυτή δίπλα στη θάλασσα. Στην άλλην, που μου γνώρισες πριν ακριβώς μία εβδομάδα. Βράδυ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακής.

Γιατί άραγε κάποια όνειρα να βιάζονται τόσο πολύ να επαναληφθούν;

Το τραγούδι που ακούω τώρα λέει ... μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...
Αλήθεια, τα όνειρα σβήνουν;

Θα έχω ανοιχτά τα μάτια μου και απόψε και αύριο και κάθε νύχτα και μέρα...

Ξέρω πως νόημα δύσκολα θα βγάλει κανείς από όσους διαβάσουν όσα μόλις έγραψα...
Αρκεί που κάποιοι ίσως μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τις σκέψεις μου...

Αναστολή λειτουργίας...

Σήμερα δεν μπορώ να σε ακούσω. Συνέχεια κάτι μου ψιθυρίζεις, μα εγώ σε αγνοώ. Δε ξέρω αν το κάνω ηθελημένα, μα σε αγνοώ. Ένα χαζοκούτι συνεχώς ανοιχτό και εγώ ακριβώς μπροστά του, μπρούμυτα στον καναπέ να χαζεύω. Κάποιες φορές ήχοι γνώριμοι ακούστηκαν... ίσως ήταν οι μόνες στιγμές που οι αισθήσεις μου επικεντρώθηκαν σε εξωτερικά ερεθίσματα. Ξαφνικά ένιωσα κάτι ζεστό να κυλάει από τα μάτια στο πρόσωπό μου και μετά κι άλλο κι άλλο κι άλλο... Θα φταίει μάλλον κάποιο σκουπιδάκι στον αέρα σκέφτηκα. Χα! Για μια ακόμη φορά σου την έφερα! Σε ξεγέλασα! Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μα κάτι προσπάθησε να τρυπώσει με τρόπο ύπουλο μέσα στο μυαλό μου, φέρνοντας μια σκέψη και μετά άλλη μία σαν τετελεσμένα γεγονότα. Με ρώτησες αν θέλω να έρθεις; Δε θέλω σου λέω. Δε θέλω να απασχολείς τη σκέψη μου. Εσύ ειδικά που με ξέρεις τόσο καλά, θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως έχει επέλθει αναστολή λειτουργίας για κάποιο διάστημα, για όσο χρειαστεί. Δε ξέρω για πόσο. Γι αυτό λοιπόν καλά θα κάνεις, αν βέβαια θέλεις να υπάρχεις μέσα μου τα επόμενα Χ χρόνια, να σωπάσεις. Ειδικά τώρα που δεν μπορώ και δε θέλω να σε ακούσω. Τώρα που θέλω να αδειάσω από όσες σκέψεις με γεμίζεις. Ξέρω πως τα έχεις τακιμιάσει με την καρδιά, τη ψυχή και το μυαλό. Δε σας θέλω τώρα. Κανέναν και καμιά από εσάς. Θέλω να μείνω μόνη. Εγώ και η μοναξιά μου. Εγώ κι ο αρνητισμός μου. Θέλω να αδειάσω εντελώς, να μείνω ένα κουφάρι και ας μου φέρεις μετά όσες σκέψεις θέλεις, όσα αισθήματα σου ζήτησα να κρατήσεις για λίγο μακριά μου.

Μετά όμως...

όχι τώρα... όχι απόψε... κι ας φοβάμαι...
Με ακούς εαυτέ μου;

Αντιστρόφως ανάλογα

Έχω διαπιστώσει, πως το τελευταίο διάστημα, το μικρότερο ποσοστό πιθανοτήτων, είναι αυτό που υπερισχύει στη δική μου ζωή. Δε ξέρω πώς έχουν αντιστραφεί έτσι τα πράγματα και οι λεγόμενοι "νόμοι" δεν τηρούνται, αλλά είναι όντως άξιο θαυμασμού, παρατήρησης και δε συμμαζεύεται.
Να δώσω ένα παράδειγμα.. Λες ας πούμε σε κάποιον, θα συναντηθούμε το βράδυ κατά 99%. Πώς γίνεται και το 1% που απομένει, να υπερισχύει, δεν το έχω ακόμη καταλάβει. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά χθες είχα ετοιμαστεί να παρακολουθήσω ως γνήσιος Έλληνας φίλαθλος τον αγώνα του ποδοσφαίρου, είχα αγοράσει τα ποτάκια και τα ξηροκάρπια, δεν είχα βάλει πιτζάμες, δεν είχα αφαιρέσει τη σκιά ματιών και το ρουζ από το πρόσωπο και περίμενα, περίμενα, περίμενα... Μέχρι που έκανε την εμφάνισή του ο αξιολάτρευτος Μορφέας και με παρέσυρε στην αγκαλιά ενός μοναδικού ύπνου (όχι πως δεν ήθελα δηλαδή).. Μέχρι και αυτήν τη στιγμή υπερισχύει το 1%. Με αυτό ξύπνησα, με αυτό άνοιξα το παράθυρο να μπει το πρώτο φως της ημέρας.. αλλά τελικά δεν μπήκε γιατί είχε συννεφιά, με αυτό το ποσοστό βγήκα στη βροχή, που μέχρι και αυτήν τη στιγμή συνεχίζει να είναι παρούσα, ώστε να μας θυμίζει ότι ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Μου αρέσει ο χειμώνας. Θεωρώ πως αυτό το "κρύο καιρός για δύο", έχει μια βάση. Βέβαια, αν αντί για δύο είναι μία και ένα μαξιλάρι, δε χάλασε και ο κόσμος. Εμείς να είμαστε καλά.
Καλημέρα όπως τη λαχταράτε και πολλά πολλά φιλιά!!!

Πρέπει...

Πρέπει δηλαδή να αποκωδικοποιήσω συγκεκριμένες συμπεριφορές, να συμπυκνώσω στιγμές μέσα σε 10 λεπτά που στην αρχή ήταν 2 λεπτά αλλά κερδίσαμε μια μικρή παράταση, να δω ένα πρόσωπο χωρίς να βλέπω τα μάτια και την έκφρασή τους, να απολογηθώ για κάτι που θεωρείται αυτονόητο, αλλά γέμισα από τύψεις, να ακολουθήσω μια συμβουλή που μόνο πόνο κρύβει μέσα της...

Ναι, αυτά πρέπει να κάνω.

Α.. επίσης πρέπει να ξεριζώσω την καρδιά μου, τα θέλω της και τις λαχτάρες της, να τα πετάξω όλα αυτά μαζί στο καλάθι των αχρήστων, να κλείσω μετά τη σακούλα για να μη βρουν τρόπο να διαφύγουν, να πετάξω στο δρόμο τη ψυχή μου, ή να τη πουλήσω σε τιμή ευκαιρίας, να γεννήσω λαχτάρες και θέλω από το πουθενά, κάτι σαν παρθενογένεση, να πετάξω και ό,τι έχει απομείνει μέσα μου και να μείνω ένα κουφάρι άψυχο, άκαρδο, χωρίς να περιμένω κάτι, χωρίς να προσδοκώ σε κάτι. Να ζω και να αναπνέω τεχνητά, γιατί έτσι πρέπει.

Να χαμογελάω επειδή πρέπει να δείχνω χαρούμενη, χωρίς βέβαια να είμαι, να δουλεύω γιατί πρέπει να έχω τα προς το ζην, να αναγκάζομαι να υπομένω και να σκύβω το κεφάλι σε όσα οι συνθήκες επιτάσσουν , να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου, να σταματήσω να κοιτάω στα μάτια των άλλων προσπαθώντας να καταλάβω την ουσία.

Πρέπει να συνηθίσω τα πρέπει, μου λένε. Πρέπει να προσποιούμαι κάποιες στιγμές και να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως μου αξίζει. Πρέπει να προχωρήσω μπροστά... γιατί έτσι πρέπει. Πρέπει να περνάω πάντα καλά... γιατί έτσι πρέπει...

Πρέπει... γιατί έτσι πρέπει... Με ρώτησε κανείς αν θέλω όσα πρέπει;

Ανεπαίσθητα και πάλι

Βρέχει πάλι... κι άρχισε ξανά να βρέχει την ώρα που το 1% ήταν ανεπαίσθητο, σχεδόν ξεχασμένο. Μα πάλι έγινε κυρίαρχο κι απόψε.

Επειδή τις τελευταίες μέρες, μοιάζει σαν να έχω ξεχάσει γραμματική, συντακτικό και μαζί με αυτά η έμπνευση έχει πάει περίπατο στη βροχή, ας με βοηθήσει κάποιος να αρθρώσω έστω με λίγες λέξεις όσα υπάρχουν μέσα μου. Ειλικρινά θα του/της ήμουν ευγνώμων. Νιώθω πράγματα μέσα μου, συναισθήματα που άλλοτε βρίσκουν αντίκρισμα και άλλοτε μένουν μόνα τους να αιωρούνται, νιώθω τις λαχτάρες μου, νιώθω την μοναξιά που ίσως έχει έρθει κατ' επιλογήν (νομίζω δηλαδή), αλλά δεν μπορώ να τα αποτυπώσω μέσα εδώ, μέσα στο καταφύγιό μου, στο δικό μου χώρο..

Αν βρείτε κάπου τις λέξεις που έχω χάσει, εδώ είμαι.. ενημερώστε με, γιατί όσα υπάρχουν μέσα μου, μάλλον βροχή καταρρακτώδης θα γίνουν και δε ξέρω πότε θα παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους.. Α.. και μαζί με αυτές, ίσως βρείτε και την ανεμελειά που η καθημερινότητα έχει προ πολλού παρασύρει στο διάβα της.

υγ: Αναρωτιέμαι γιατί έγραψα αυτήν την ανάρτηση. Δε ξέρω... ίσως για να δω γραμμένα και επισήμως ότι έχω χάσει κάποια κομμάτια της καθημερινότητάς μου, όπως είναι η αγάπη μου να γράφω όσα ζω και όσα νιώθω κάθε φορά..

υγ 2: Το τραγούδι που ακούγεται με τυλίγει απόψε σαν αγκαλιά...

Circulus in probando

Circulus in probando

Μία ψυχή που περιμένει να αγκαλιαστεί από χέρια ζεστά.Τόσα χρόνια μόνη σεργιανίζοντας σε μονοπάτια δύσβατα. Επιλογές καρδιάς κάποιες φορές δυσνόητες μα πάντα αληθινές. Επιθυμίες που αναζητούν δύο να μοιραστούν σε δύο ολόκληρα και όχι μισά. Μία ανάσα που παλεύει να αποκτήσει την πραγματική της διάσταση χωρίς να χρειάζεται τεχνητή υποστήριξη. Ένα χαμόγελο που θέλει να κατακτήσει τη θέση του στη ζωή, χωρίς να αργοσβήνει περιμένοντας το πότε ή το ποτέ.

Η μοναξιά που θέλει να ακολουθήσει μια πορεία χωρίς επιστροφή αφήνοντας χώρο μέσα στο άπλετο της καρδιάς για μια θέση στο όνειρο. Και διαπιστώνεις πως ο χώρος αυτός τελικά είναι τόσος δα μικρός που χωράει δυο ψυχές και δυο ανάσες περιτριγυρισμένες από αμέτρητα θέλω και άλλα τόσα μπορώ. Κι αν κάποια από αυτά τα θέλω απαιτούν θυσίες, αλήθεια, πόσο έτοιμος είσαι να θυσιάσεις και να θυσιαστείς στο βωμό τους; Να ρίξεις με όλη σου τη δύναμη ένα βότσαλο και να στροβιλιστείς μαζί με τους κύκλους που θα σχηματιστούν όχι μόνο στην επιφάνεια μα και στο βυθό; Θα το κάνεις;

Μίλησες για στιγμές που θα έρθουν, αφήνοντας πίσω μια ψυχή και μια σάρκα να φωνάζουν από αγωνία και πόνο χωρίς να μπορούν να πράξουν κάτι. Μονάχα ελπίζουν, μα ταυτόχρονα πονούν. Και το βράδυ σαν φτάνει, η ψυχή ματώνει γιατί αυτό το απροσδιόριστο της ρουφάει όση ελπίδα έχει απομείνει και η σάρκα μένει ένα κουφάρι που κάποιος επιδέξια ρούφηξε όλη τη ζωή από μέσα. Μα σαν ξημερώνει, η ελπίδα ξανανθίζει, η ψυχή αναγεννάται και από τη σάρκα αναβλύζουν όλες οι μυρωδιές της προσμονής. Και όλα αυτά μαζί χορεύουν στο ρυθμό ενός φαύλου κύκλου χωρίς αρχή και τέλος, σαν μια ικεσία σε κάποιο Θεό. Κάθε μέρα μια πληγή επουλώνεται και μια άλλη ανοίγει και σαν έρθει το βράδυ πνίγονται σε έναν λυγμό με την μάταιη ελπίδα πως θα εισακουστούν.

Και πάλι έφτασε το βράδυ...

''Στη σελίδα του έρωτα, η τελευταία λέξη''

Όταν η μουσική, η ποίηση ακόμη

και η ζωγραφική

μπορεί να σε αγγίζει

έτσι το σώμα μου και την ψυχή

μπορείς να προσεγγίζεις.

Δύο απλοί άνθρωποι.

Δύο διαφορετικές καρδιές.

Πολλά τα σημάδια επιβεβαιωμένα.

Άραγε αυτό που νιώθουμε

είναι έρωτας;

Υπάρχει, το διαπιστώνουμε

κάθε στιγμή

μα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε

το πως και το γιατί.

Παραδώσαμε ένα κομμάτι

της δύναμής μας

ο ένας στον άλλον.

Της απουσίας μας, η έλλειψη

συναίσθημα μεγάλο.

Νιώθουμε τη νοσταλγία

για όσα μας χρωστά η ζωή.

Πλάθουμε εικόνες

κι είμαστε ακόμη ζωντανοί.

Στην μνήμη μας ανατρέχουμε

δρόμους στρωμένους Ρόδα.

Στην σκέψη μας αποζητούμε

Φεγγάρια στου έρωτα το χρώμα.

Μας λείπει όμως κάτι ακόμα

ας ψάξουμε και γι' άλλα χάδια

σε ξεχασμένα απ' του κορμιού μας

τα σημάδια.

Για να βεβαιωθούμε

το μυστήριο του έρωτα

της γέννησης, από κοντά ας δούμε.

Κι αν δε μπορεί

να το χωρέσει η λογική.

Κι αν η Άνοιξη ν' ανθίσει

δεν το αντέξει.

Αν η αγάπη αυτή δεν συμπίπτει

με το Νόημα της ζωής..

Στις σελίδες του έρωτα

έγραψα την τελευταία λέξη.

Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ποίηση:ΜαρίαΠεπικίδου

Ότι μου απόμεινε...

Πάντα η ίδια διαδρομή

τα ίδια σκυφτά πρόσωπα

οι ίδιες κακοφτιαγμένες βιτρίνες

ο μανάβης να διαλαλεί

τη χθεσινή πραμάτεια του.

Αλήθεια , σκέφτηκες

πόσο μου μοιάζει τούτος εδώ

ο μακιαβέλης;

Προσπαθώ κι εγώ μάταια

να «με πουλήσω»

άλλοτε όσο-όσο κι άλλοτε ακριβά .

Προσπαθώ να ξεγελάσω

ότι ξεγελιέται

να κοροϊδέψω

ότι κοροϊδεύεται…

«Χα, χα» ακούγεται σαρκαστικό το γέλιο του…
«Ποιος θ’ αγοράσει

εκείνα τα ξεχασμένα σ’ αγαπώ,

και τα σκονισμένα φιλιά

τούτα τα μαραμένα χάδια

και τα λίγα τσαλακωμένα όνειρα

που σου απόμειναν;»

φαίνεται να μου ψιθυρίζει

Ύστερα μου ρίχνει ένα βλέμμα περιφρόνησης

και συνεχίζει να διαλαλεί

δυνατότερα .

Τότε ήταν που κοίταξα

τον ουρανό για τελευταία φορά.

Τότε έμαθα

να μετράω τις πλάκες

του πεζοδρομίου,

να ξεχωρίζω τις παλιές από τις καινούριες

να βλέπω τα ελαττώματα τους

να παρατηρώ τη χαλασμένη άσφαλτο

τις λακκούβες με τα βρομόνερα…

(Από τότε έχω να σηκώσω κεφάλι…)

Γιώργος Θέμελης, Αλλιώς ωραίος

    Πίνακας : Bouguereau “Psyche et L'Amour » (1889)

Αυτό που λέμε ο έρωτας, δεν είναι

Ο Έρωτας: ο Άγγελος με τ' ανοιχτά φτερά.

Αλλάζει όψη, μεταμορφώνεται,

Γίνεται ωραίος, αλλιώς ωραίος.

Δεν την αντέχεις την ομορφιά του.

Τα ζώα τον βλέπουν, κρύβονται

Στο δέρμα τους, σωπαίνουν τα πουλιά.

Τα σώματα σκεπάζονται τη σκιά τους.

Γίνεται αλλιώς ωραίος, φοβερά ωραίος,

Ως νάχει βγει απ' την έκλαμψη μιας πυρκαγιάς.

Δυνατός ως η θάλασσα, ως ο άνεμος.

Ισχυρός ως στήλη πυρός, ως όρος.

Μοναχικός ως ογκόλιθος, ως ακίνητος ποταμός.

Αθόρυβος ως ίσκιος πουλιού, ως χτύπος ονείρου.

Διαβρωτικός ως φλόγα, ως ποίημα, ως πυρετός.

Αναίσθητος ως λίθος, ως ξίφος γυμνό.

Άτεγκτος ως ζυγός, ζυγιάζοντας τα βάρη των ψυχών.

(από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών, 1965)

Δημοσιεύτηκε 19th March 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Γιώργος Θέμελης

Θανάσης Κωσταβάρας, Τόσο πολύ σ' αγάπησα

    (Πίνακας: Rafal Olbinski   “Graceful Dream of Poetic Glory")

Τόσο πολύ σ' αγάπησα

που πίστεψα πως είχα αγγίξει την αθωότητα.

Κι ενώ ήμουνα λύκος

ερχόμουν να γρατσουνήσω την πόρτα σου.

Να βγεις να μου ρίξεις έστω μόνο μια τρυφερή σου ματιά

και να βουρκώσουν από ευτυχία τα μάτια μου.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα

που πίστεψα πως έγινα αόρατος.

Έγινα αέρας να βρίσκομαι πάντα κοντά σου.

Να σ' αγγίζω με τους θρύλους του δάσους

να σου περιγράφω τους ίσκιους της θάλασσας.

Και να σου φανερώνω τα λόγια

τα μαγικά λόγια που ζητάει για να ανοίξει ο Παράδεισος.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα

που πίστεψα πως είμαι αθάνατος.

Πως κανένα χιόνι δεν μπορεί να μ' αγγίξει, κανένα σκοτάδι

κανένας φόβος του θανάτου

δεν μπορεί να περάσει απ' τη ζεστή μου καρδιά.

Έξω απ' το φόβο πως ίσως μια μέρα θα με ξεχάσεις.

Θα περάσεις πλάι μου σαν να μην υπήρξα, να μη σ' άγγιξα.

Να μην ήρθα κοντά σου, σαν ένα θρόισμα του δάσους,

σαν ένας αέρας

σαν ένας λύκος που δεν ζητάει τίποτ' άλλο

παρά μια τρυφερή σου ματιά.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα.

Τόσο που πίστεψα πως μόνον όταν σε χάσω

τότε μόνον θα μπορέσει να μ' αγγίξει ο θάνατος.

(από τη συλλογή Η μακρινή άγνωστη χώρα, 1999)

Δημοσιεύτηκε 22nd March 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Θανάσης Κωσταβάρας

Θωμάς Γκόρπας, Αναπόληση

(Timeless Beauty by Mark Spain)

Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη

και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί

για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό

κ' εσύ

να περνάς απ' έξω.

(από τη συλλογή "Στάσεις στο μέλλον", ΕΓΝΑΤΙΑ, 1979)

Δημοσιεύτηκε 29th April 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Θωμάς Γκόρπας

Θωμάς Γκόρπας, Αναπόληση

(Timeless Beauty by Mark Spain)

Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη

και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί

για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό

κ' εσύ

να περνάς απ' έξω.

(από τη συλλογή "Στάσεις στο μέλλον", ΕΓΝΑΤΙΑ, 1979)

Δημοσιεύτηκε 29th April 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Θωμάς Γκόρπας

Τίτος Πατρίκιος, Ρόδα αειθαλή

Πίνακας: Garmash “woman in red”

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας

βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις

δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια

όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες

όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν

στα λόγια που έφτασαν έστω αργά

στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας

στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια

στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.

Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή

μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γιʼ αυτές

ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους

ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

(από τη συλλογή Λυσιμελής πόθος, 2008)

Δημοσιεύτηκε 23rd March 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Τίτος Πατρίκιος

Κούλα Αδαλόγλου, Μόνον προθέσεις

(Πίνακας; Edward Munch “Girl Washing” )

Τα μάτια σου – κι ο Ευριπίδης –

(γλυκές σταλαξιές .. από ξανθόμαυρο μελίσσι)

κι όσα ήθελα να σου ομολογήσω «μεταφορικά»

μείναν προθέσεις.

Τώρα στο τηγάνι τσιγαρίζω κρεμμυδάκι,

γεμίζει το σπίτι μυρωδιά από λάχανο

για σαρμάδες.

Τώρα χορεύω όπως μου βαράνε

όσοι από παλιά με βαφτίσαν

άμεμπτη και συνετή.

Μετανιωμένη από τώρα

για όσα τυλίγω μέσα μου κουβάρι,

για όποια ανατριχίλα έπνιξα

πριν προφτάσει να φτάσει στ’ ακροδάχτυλα,

να τα μουδιάσει.

Μετανιωμένη από τώρα

για ό,τι αργότερα θα βρίσκω μες στις αναμνήσεις

μόνο σαν πρόθεση.

(από τη συλλογή Καταγραφές, 1982)

Δημοσιεύτηκε 9th April 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Κούλα Αδαλόγλου

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το φως του απογεύματος

(Πίνακας: Fabian Perez «Untitled iii»)

Καθόταν στο διπλανό τραπέζι, 
είχε δική του παρέα κι όμως κάθε τόσο
γύριζε να με κοιτάξει, 
με έψαχνε με τα μάτια. 
Πριν καθήσει απέναντί μου
υπήρχε το νωχελικό φως του απογεύματος
που έλουζε τα τραπέζια,
τα καθαρά τραπεζομάντιλα
και πιο πέρα τις πέτρες και τα δέντρα.
Μα πριν συμβούν όλα αυτά
ήμουν βυθισμένη σε μια απέραντη νωχέλεια,
σε μια απέραντη ηρεμία
που προδιέθετε και προετοίμαζε
μια τέτοια απόλαυση :
μέσα στο εξαίσιο φως
ένας άνδρας να με κοιτάζει. 

(από την ανθολογία Το θηλυκό πρόσωπο 
της ποίησης στη Θεσσαλονίκη, 2007)

Δημοσιεύτηκε 3rd April 2013 από τον χρήστη Τζούλια Φορτούνη

Ετικέτες: Αλεξάνδρα Μπακονίκα