Λίγο μαύρο, λίγο κόκκινο και λίγο κίτρινο

-Πότε θα γράψεις κάτι όμορφο να διαβάσω;
-Όταν έχω μελάνι
-Πάντα έχεις μελάνι
-Δεν έχω πάντα μελάνι

Είχες δίκιο ... πάντα υπάρχει μελάνι. Κρατάω την ανάσα μου & σου γράφω:

Λίγο μαύρο ... λίγο κίτρινο και λίγο κόκκινο ...

Αυτά τα χρώματα φοράει ο ουρανός και περιμένει τον ήλιο. Αυτά τα χρώματα φοράει και η ψυχή περιμένοντας το φως. Η φάση αυτή θυμίζει άνοιξη, ή χειμώνα με φως - Δεν έχω καταλήξει ακόμη. Μάλλον χειμώνα με φως ... Η ώρα που ο ήλιος συναντάει τον ουρανό ήταν από μικρή η αγαπημένη μου. Εκρήξεις χρωμάτων ... Έλα να τις φωτογραφίσουμε. Τώρα, μη χάσουμε τη στιγμή. Προλάβαμε; Δεν μπορώ να κρατήσω το χέρι μου σταθερό. Θα στο κρατήσω εγώ. Και ναι, την πιάσαμε τη στιγμή, να και τα χρώματα ... τα βλέπεις; ... Λίγο μαύρο, λίγο κίτρινο και λίγο κόκκινο.

Και τώρα που είπα χρώματα ... Ξέρεις σκεφτόμουν ότι η ζωή σου είναι ζωγραφισμένη στο σώμα σου. Και έχεις ακόμη να ζωγραφίσεις πολλά.

''Τι ώρα είναι;'' ... ''Πήγε 7" ... Οι αχτίδες του ήλιου σταματούν να κρύβονται. "Πήγε 7 ... Θέλω να κόψω το χρόνο" ... "Είσαι μεθυσμένη;" ... "Όχι από αλκοόλ". Ίσως νυστάζω λίγο, μα πια ο ύπνος δεν είναι όσο απαραίτητος ήταν ... Πλέον μπορώ και ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.

Τα πιο ωραία όνειρα, τα έχω δει με τα μάτια ανοιχτά και τα φώτα χαμηλωμένα.

Εσύ τι βλέπεις όταν χαμηλώνουν τα φώτα;