ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 16 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2009
ΒΡΕΧΕΙ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ!
Βρέχει πολύ, ακόμη, ασθενικά, μονότονα, καταθλιπτικά, παγερά, ασπρόμαυρα, το λάπτοπ έχει πάρει φωτιά λόγω φόρτου εργασίας, μπαίνω σε blogs και διαβάζω διασκεδαστικές κακιούλες προβληματικών ατόμων, ζηλόφθονων και ως εκ τούτου εμετικών, ξεφυλλίζω παλιά τεύχη μουσικών περιοδικών, το αριστερό μέρος του κεφαλιού μου πονάει απ' τις πολύωρες κουβέντες με το κινητό, συντονίζω μουσικούς για συναυλίες και ηχογραφήσεις, θυμάμαι ότι την ερχόμενη εβδομάδα πάμε για το μιξάζ του ντοκιμαντέρ, κοιτάζω την πρόσκληση του επεισοδιακού φεστιβάλ κιν/φου της Θεσ/νίκης και λέω να βρίσκομαι εκεί φέτος, αναζητώ δισκογραφική εταιρεία για το σάουντρακ που θα το πληρώσει και δε θα το εκδώσει απλά, ξεχνάω να μαγειρέψω και τη βγάζω με γιαούρτια και λιαστές ντομάτες, οι δικοί μου στον Πειραιά με έχουν χάσει πάλι, οι λογαριασμοί έρχονται φουσκωμένοι με χρωστούμενα από την προηγούμενη κι αδυνατώ να βρω τις αποδείξεις πληρωμής τους μεσ' στο χαρτομάνι, ανακάλυψα ότι το internet- cafe της Αριστοτέλους διαθέτει υπόγειο για καπνιστές, θυμίζοντας λαϊκό τσοντάδικο των 80s με τόσο έντονο το μεταναστευτικό στοιχείο εκεί μέσα, φτιάχνω ερωτήσεις για τη μεσημεριανή συνέντευξη, απορρίπτω εισερχόμενες κλήσεις, απορώ με τα σύντομα μηνύματα των ανθρώπων και δεν θα έπρεπε αφού δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι, συχνά κοιμάμαι με τα ρούχα μου, χαμογελάω στη θύμηση του μέχρι δακρύων γέλιου της Λένας, η μνήμη της φωτογραφικής μηχανής γεμίζει κι αρχίζει μοιραία το ξεσκαρτάρισμα, στο μυαλό μου γυρίζει ακόμη η άποψη της Αρλέτας ότι δεν είναι καλό στην τέχνη να κινούμαστε βάσει του πόνου της ύπαρξης, η πλατεία Βικτωρίας μοιάζει σα να δέχτηκε ρίψη υδροπλάνου, οι σκουπιδοτενεκέδες της είναι γεμάτοι ξεχασμένες ομπρέλες, οι άστεγοι παρακάτω τα μάζεψαν και ποιος ξέρει που θα τη βγάλουν απόψε κι αύριο και το χειμώνα που έρχεται, κάτι αφημένα παπούτσια έξω απ' τα παράθυρα υπογείων βράχηκαν κι αυτά σήμερα, η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα έσβησε τη μυρωδιά του κάρρι, της μπίρας και του ψυχοδηλωτικού καπνού στον πεζόδρομο έξω απ' την πολυκατοικία, το ρωσικό μπαρ που έσφιζε από ζωή, καυγάδες, βρισίδια και γέλια καθ' όλη τη διάρκεια του θέρους, τώρα μοιάζει με ερημωμένο ντεκόρ ανατολικοευρωπαϊκής ταινίας, ενόσω ακόμη βρέχει, πολύ, ασθενικά, μονότονα, καταθλιπτικά, παγερά.
Και ασπρόμαυρα.
Βρέχει πολύ, ακόμη, ασθενικά, μονότονα, καταθλιπτικά, παγερά, ασπρόμαυρα, το λάπτοπ έχει πάρει φωτιά λόγω φόρτου εργασίας, μπαίνω σε blogs και διαβάζω διασκεδαστικές κακιούλες προβληματικών ατόμων, ζηλόφθονων και ως εκ τούτου εμετικών, ξεφυλλίζω παλιά τεύχη μουσικών περιοδικών, το αριστερό μέρος του κεφαλιού μου πονάει απ' τις πολύωρες κουβέντες με το κινητό, συντονίζω μουσικούς για συναυλίες και ηχογραφήσεις, θυμάμαι ότι την ερχόμενη εβδομάδα πάμε για το μιξάζ του ντοκιμαντέρ, κοιτάζω την πρόσκληση του επεισοδιακού φεστιβάλ κιν/φου της Θεσ/νίκης και λέω να βρίσκομαι εκεί φέτος, αναζητώ δισκογραφική εταιρεία για το σάουντρακ που θα το πληρώσει και δε θα το εκδώσει απλά, ξεχνάω να μαγειρέψω και τη βγάζω με γιαούρτια και λιαστές ντομάτες, οι δικοί μου στον Πειραιά με έχουν χάσει πάλι, οι λογαριασμοί έρχονται φουσκωμένοι με χρωστούμενα από την προηγούμενη κι αδυνατώ να βρω τις αποδείξεις πληρωμής τους μεσ' στο χαρτομάνι, ανακάλυψα ότι το internet- cafe της Αριστοτέλους διαθέτει υπόγειο για καπνιστές, θυμίζοντας λαϊκό τσοντάδικο των 80s με τόσο έντονο το μεταναστευτικό στοιχείο εκεί μέσα, φτιάχνω ερωτήσεις για τη μεσημεριανή συνέντευξη, απορρίπτω εισερχόμενες κλήσεις, απορώ με τα σύντομα μηνύματα των ανθρώπων και δεν θα έπρεπε αφού δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι, συχνά κοιμάμαι με τα ρούχα μου, χαμογελάω στη θύμηση του μέχρι δακρύων γέλιου της Λένας, η μνήμη της φωτογραφικής μηχανής γεμίζει κι αρχίζει μοιραία το ξεσκαρτάρισμα, στο μυαλό μου γυρίζει ακόμη η άποψη της Αρλέτας ότι δεν είναι καλό στην τέχνη να κινούμαστε βάσει του πόνου της ύπαρξης, η πλατεία Βικτωρίας μοιάζει σα να δέχτηκε ρίψη υδροπλάνου, οι σκουπιδοτενεκέδες της είναι γεμάτοι ξεχασμένες ομπρέλες, οι άστεγοι παρακάτω τα μάζεψαν και ποιος ξέρει που θα τη βγάλουν απόψε κι αύριο και το χειμώνα που έρχεται, κάτι αφημένα παπούτσια έξω απ' τα παράθυρα υπογείων βράχηκαν κι αυτά σήμερα, η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα έσβησε τη μυρωδιά του κάρρι, της μπίρας και του ψυχοδηλωτικού καπνού στον πεζόδρομο έξω απ' την πολυκατοικία, το ρωσικό μπαρ που έσφιζε από ζωή, καυγάδες, βρισίδια και γέλια καθ' όλη τη διάρκεια του θέρους, τώρα μοιάζει με ερημωμένο ντεκόρ ανατολικοευρωπαϊκής ταινίας, ενόσω ακόμη βρέχει, πολύ, ασθενικά, μονότονα, καταθλιπτικά, παγερά.
Και ασπρόμαυρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου