Ο Ουρανός Βρέχει Αστέρια - Ας κάνουμε μια ευχή...

Ο Ουρανός Βρέχει Αστέρια - Ας κάνουμε μια ευχή...

Είμαι εδώ, καθισμένη αυτό το βράδυ στην οχτάχρονη μπλε με μαύρα μπράτσα καρέκλα μου, τις οποίας τα ροδάκια είναι σαν καινούργια ακόμη (μάλλον δεν τα ταλαιπωρώ πολύ...) και σκέφτομαι διάφορα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να μοιραστώ όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου μαζί σας.

Το ρολόι του υπολογοστή μου γράφει 2:07 πμ και σκέφτομαι ότι σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει η βροχή των Λεοντιδών. Δεν έτυχε ποτέ να παρακολουθήσω ένα παρόμοιο θέαμα. Θα ήταν ωραία να ήμουν καθισμένη δίπλα στη θάλασσα σήμερα μαζί με τον αγαπημένο μου και να βλέπαμε τα αστέρια να πέφτουν μέσα στο νερό και εμείς να κάναμε πολλές πολλές ευχές για αιώνια αγάπη και αφοσίωση.

Δυστυχώς, βρίσκομαι ακόμη στην Αθήνα (ποιος θα περίμενε ότι κάποτε θα το έλεγα αυτό....) και τα φώτα της πόλης είναι απαγορευτικά για να βγω στο μπαλκονάκι μου και να δω αυτό το θέαμα. Και ενώ σκέφτομαι αυτά, ξαφνικά να που εμφανίζονται σκέψεις όπως ότι σε λίγο καιρό από σήμερα θα πρέπει να αρχίσω να αποχαιρετώ κάποιους ανθρώπους που γνώρισα στο διάβα μου από αυτήν την πόλη...Μου έρχονται αναμνήσεις, όχι απλά εικόνες αλλά συναισθήματα και μυρωδιές. Άλλες είναι γεμάτες πικρία, αλλές γεμάτες αγάπη, άλλες γεμάτες κατανόηση, άλλες γεμάτες από εμπειρίες.

Είμαι στην Αθήνα 5 ολόκληρα χρόνια. Οι περισσότερες σχολές των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν διάρκεια 4 χρόνια πέρα από την ιατρική και κάποια τμήματα του πολυτεχνείου. Όμως, αυτά που σου μαθαίνει η ίδια η ζωή δεν μπορεί να σου τα μάθει κανένα πανεπιστήμιο. Σε όλες τις σχολές μαθαίνεις θεωρία, όσο άριστος και να είσαι, είσαι άριστος στη θεωρία. Κανένας όμως δεν μας είπε ότι η πράξη είναι πολύ διαφορετική από τη θεωρία. Για να μην είμαι άδικη όμως θα πρέπει να πω ότι όντως πολλοί άνθρωποι το λένε αυτό "Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη", όμως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το μάθεις, τουλάχιστον εγώ.

Και εκεί που κάπως κατασταλάζουν αυτές οι σκέψεις έρχεται μια εντύπωση στο μυαλό ότι οτιδήποτε έζησα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είναι σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από μόνοι τους από τη ζωή μου, άνθρωποι που ήρθαν και τους κράτησα εγώ ηθελημένα σε κάποια απόσταση, γεγονότα και καταστάσεις που όταν τα βιώνα στενοχωριόμουν και τώρα που τα αναπολώ βλέπω το πόσο συναισθηματική και υπερβολική μπορεί να ήμουν στην αντιμετώπισή τους.

Έχω και έναν κόμπο στον λαιμό μου που με πνίγει, πρέπει να είναι λυγμός που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει. Σκέφτομαι ότι φεύγοντας από εδώ αφήνω πίσω μου πολλά και ίσως αυτό το φορτίο η ψυχή μου να μην μπορεί ακόμη να το αντέξει. Προσπαθώ να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου με το να σκέφτομαι το μέλλον, το χρωματίζω με πολύ έντονα χρώματα, κυρίως με το κόκκινο που είναι το αγαπημένο μου, πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα λειτουργήσουν καλύτερα για μένα σε μία άλλη περιοχή.

Από παιδάκι θυμάμαι προετοίμαζα τον εαυτό μου για κάτι. Δεν μου αρέσουν οι ξαφνικές αλλαγές, είναι λίγο σοκαριστικές για την ψυχοσύνθεσή μου. Θυμάμαι ότι ήμουν μικρή, στην τρίτη δημοτικού, όταν αλλάξαμε σπίτι με αποτέλεσμα και εγώ να πρέπει να αλλάξω σχολείο. Το καλοκαίρι λοιπόν εκείνο, μετά την καθιερωμένη σχολική εκδήλωση για την επιτυχημένη ολοκλήρωση της χρονιάς, με παίρνει αγκαλιά η μάνα μου και μου λέει "Κοίτα τι σου πήρα..." και βγάζει από την τσάντα της ένα δώρο, ένα καλοτυλιγμένο πακέτο. Το πήρα μες στα γέλια και από την λαχτάρα μου να το ανοίξω έσκισα το χαρτί (συνήθως τα δώρα μου τα άνοιγα σιγά σιγά για να μην τα χαλάω...) και μέσα είχε ένα πολύ ωραίο φορεματάκι, έχοντας ως στάμπα την στρουμφίτα, είχε και κρόσια με χαντρούλες, ακόμη το θυμάμαι, ήταν τόσο όμορφο. Την αγκάλιασα, την φίλησα και της είπα "Μανούλα σ'ευχαριστω πολύ". Τότε μου είπε "Έλα θέλω να σου πω κάτι" και της απάντησα "Τι θέλεις; πες μου..." μου είπε "Δεν θα στενοχωρεθείς όμως, μου το υπόσχεσαι;" "Ε ναι" της αποκρίθηκα και ταυτόχρονα φορούσα το φουστανάκι για να δω αν μου ταιριάζει και τότε μου το ξεφούρνισε "Του χρόνου δεν θα πας στο ίδιο σχολείο, θα σε γράψω σε αυτό που είναι κοντά στο νέο μας σπίτι". Ε αυτό ήταν. Έβγαλα το φουστανάκι (που τόσο μου είχε αρέσει) της το πέταξα και της είπα "Γι' αυτό μου το πήρες; Για να μου πεις αυτο; Δεν το θέλω. Θέλω να μείνω στο σχολείο μου με τους φίλους μου". Θεέ μου έκλαιγα τόσο πολύ, δεν μπορούσε να με σταματήσει. Αυτό το κλάμα έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά μου, ακόμη το θυμάμαι.

Ε, λοιπόν, ακόμη και τώρα νιώθω αυτό το ίδιο παιδιάστικο συναίσθημα. Θέλω να κλάψω, να κλάψω πολύ που είμαι αναγκασμένη λόγω των συνθηκών να αλλάξω τρόπο ζωής, αλλά δεν μπορώ, τα δάκρυα δεν βγαίνουν όπως τότε. Τώρα είμαι συγκρατημένη και σκέφτομαι ότι αυτό είναι το καλύτερο. Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα δεν μπορούμε να μένουμε πίσω. Ή μήπως μπορούμε;

Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία σήμερα. Θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό το υπέροχο θέαμα των αστεριών. Αν θα μπορούσα να κάνω μια ευχή και να βγει αληθινή, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα διάλεγα. Μια ευχή για μένα, για τη δική μου ζωή ή για την ανθρωπότητα; Στη μία περίπτωση θα ήμουν εγωίστρια, ενώ στην άλλη αλτρουίστρια. Δύσκολη απόφαση για μία μόνο ευχή. Αν και πιστεύω ότι η ευχή θα έκανα θα ήταν να είμασταν όλοι ευτυχισμένοι, βρίσκοντας ο καθένας το πραγματικό ταίρι του. Αυτή είναι η ευχή που βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά μου αυτήν την στιγμή, διότι πιστεύω ότι αν είσαι καλοπροαίρετος, μοιράζεσαι πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα με τους άλλους ανθρώπους και εύχεσαι για το καλό τους, τότε μόνον μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Καλό βράδυ σε όλους....