Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Αχρειότητα και νεκροφιλία

Αχρειότητα και νεκροφιλία








Ο απόλυτος κανιβαλισμός. Ο θάνατος κάτω από τα κουπόνια των προσφορών για σουπερμάρκετ. Η στιγμή που ένας νέος άνθρωπος ψυχορραγεί γίνεται πρωτοσέλιδο. Το τέλος ενός ανθρώπου κρεμασμένο στα μανταλάκια των περιπτέρων. Μια εικόνα σοκαριστική. Με τη φίλη του να τον κρατά αγκαλιά. Μέσα στα αίματα. Τα βλέμματά τους στο κενό. Εκείνος «φεύγει» κι εκείνη θα ζει για πάντα με αυτήν την εικόνα. Μια εικόνα που δημοσιεύεται μόνο για να πουλήσει. Καμία είδηση, κανένα ντοκουμέντο, καμία προσφορά στην ενημέρωση. Μόνο για το Θέ(α)μα. Το Πρώτο Θέ(α)μα. Η εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου σε όλο της το μεγαλείο. Και αφορά αυτούς που διψάνε για αίμα. Αυτούς που στον βωμό του εύκολου κέρδους πουλάνε τα πάντα. Αυτούς που ξεπερνάνε τα όρια της ανθρωπιάς. Άγνωστη λέξη η ανθρωπιά. Άγνωστη λέξη η δεοντολογία. Άγνωστη λέξη η δημοσιογραφία. Πλούτος. Φήμη. Επιτυχία. Στο δικό τους μυαλό. Στο θλιβερό τους μυαλό….

Ακολουθεί το κείμενο του ψυχίατρου Κλεάνθη Γρίβα. Αυτούσιο. Με τον δικό του τίτλο. Τον δικό του υπότιτλο. Το προσυπογράφουμε και σας το παραθέτουμε.

Αχρειότητα και νεκροφιλία

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

small intense fires...

WEDNESDAY, MARCH 25, 2009

small intense fires...



Mozarteum – Σάλτσμπουργκ
Βραδιά Μότσαρτ
Αργησα και τρέχω σαν τη Σταχτοπούτα…

Να προλάβω το χρόνο,
μην ξεκινήσει το ταξίδι του
σε ένα ονειρικό κόσμο, χωρίς εμένα

Κάθομαι αναψοκοκκινισμένη…
Και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα,
βλέπω την αυλαία να σηκώνεται

Το παραμύθι ξεκινάει…
Έλα!





ELVIRA MADIGAN PIANO CONCERTO

Το ταξίδι στην απόλαυση ξεκινά
Παιχνίδια με τις νότες,
ερωτική πανδαισία και φλερτ
του πιάνου με το βιολί,
παράπονο του φλάουτου

EINE KLEINE NACHTMUSIC

Ναζιάρικα τα βιολιά, μας καλούν
να υψώσουμε το βλέμμα μας ψηλά,
να αφήσουμε την αίθουσα
και να πετάξουμε στη φαντασία
Ήχοι λεπτοί, ελκυστικοί,
μελωδίες ανάτασης
Allegro ρυθμός,
που σε κρατάει ζωντανό
μέχρι την τελευταία νότα

Και τέλος, η τελειότητα
στον κόσμο της μουσικής





REQUIEM!

Στο Kyrie eleison
νομίζεις πως το πνεύμα αφήνει το σώμα σου
και κατευθύνεται στα ουράνια
Rex tremendae majestatis
Γλυκειά μελωδία που εναλλάσσεται
στο Confutatis maledictis
με τον πόνο
Άγριο κυνηγητό στην ψυχή,
αισθήσεις που προσπαθούν να βρουν διέξοδο
σε μονοπάτια δύσβατα
Agnus Dei και Communio
Ανδρικές και γυναικείες φωνές,
που θαρρείς παρασύρουν τα μουσικά όργανα
σ’ ένα παιχνίδι ήχων
Και φθάνοντας στο ζενίθ τους
αποχαιρετούν τα εγκόσμια
για να μας πάρουν μαζί τους
σε μια άλλη διάσταση
Θεία μουσική!
Αργησες κι εσύ…αλλά ήταν τόσο πυκνή η ομίχλη απόψε…





my other moonlight sonata...

MONDAY, MARCH 30, 2009

my other moonlight sonata...



Δεσμώτης της αέναης κίνησης εγώ,
στροβιλίζομαι
μέσα από μια δέσμη ακτίνων

Σπασμένες σκέψεις
Θραύσματα παντού
Φτερωτές παγίδες παραμονεύουν
για να με φυλακίσουν
πάλι στην ερημιά μου

Σκαρφαλώνω
Σφίγγω τα δόντια
Προσπαθώ

Λευκά τοπία
Νεκρά τοπία
Αλυσίδες που χτυπάνε παντού
Λεπίδες που αστράφτουν στον αέρα

Η φτερωτή παγίδα
βουτάει ξαφνικά
και με <κλειδώνει>
στόχο μοναδικό

Κι ανταμώνοντας με τη μοίρα,
την παρασύρω
σ’ ένα παραλήρημα αναμνήσεων
Τη στίβω

Απόσταγμα άχρωμο όμως
Χωρίς ψυχή

Σ αγαπώ....ARMIK - SPEECHLESS

Σ αγαπώ

Σ αγαπώ

Σ αγαπώ  
***
Με Σ αγαπώ
ποτέ ξανά
Δεν άρχισα κανένα ποίημα
Αλλά δεν  ξέρω άλλη λέξη να ταιριάζει
Σ' αυτό που η καρδιά μου σου φωνάζει
Να κάνω ρίμα

Το σ αγαπώ να σου το πω
όπως κανείς δεν το 'χει πει
σαν η ζωή  να ψάχνει
την τελευταία αναπνοή

Έσκισα  της ψυχής τον ουρανό
Να βγω απ' τη φυλακή μου
Στη διάφανη τη λίμνη της ζωής
Με γραφή μου
Να καθρεφτίσω
το εγώ το εσύ το εμείς
Δίπλα στου έρωτα το βέλος
Κι ανάσαναν οι πίκρες της ζωής
Ήρθε γαλήνη της ψυχής
να ψιθυρίσει μέσα μου
Στον πόνο τέλος

Το χρόνο που 'κλεψα
Μαζί σου απ' τον καιρό
Θα ζωγραφίσω στη ματιά σου
Με το πινέλο της ψυχής
 και της δικιάς σου
Θα μοιάζει άνοιξη
ντυμένη στην πορφύρα
Που ξεκινάει τις εποχές
Αυτές που δίπλα σου
Χρυσό κι ασήμι της ψυχής
 απ' την αγάπη πήρα

Θαρρώ ετούτη τη στιγμή
Τις μοίρες μου έγραψες
ξανά απ' την αρχή
Ξανά γεννήθηκε ζωής μικρή αχτίδα
Στο χρόνο που έφυγε
 από 'σένα δώρο πήρα
Καρπό του εμείς
Αγάπης την ελπίδα

Κυλάει ο χρόνος 
μακριά μας γράφει νόμους
μα εμείς αν θες
μαζί θα πάμε σ άλλους δρόμους
ψηλά σ απάτητα βουνά
στους ουρανούς μας
μαζί θα γράψουμε
αγκαλιά νόμους δικούς μας
***
1 Ιαν 2012
***
Ποίηση:Γιάννης Παππάς

Γλυκό ζωής αμάρτημα.

Γλυκό ζωής αμάρτημα.

Γλυκό ζωής αμάρτημα.

Γλυκό ζωής αμάρτημα.
***

Ήθελα σήμερα φωτιά
βαθιά στα σωθικά μου
Να κάψει όλο τον έρωτα
κι εσύ να είσαι δικιά μου

Πέταξα πέρα τις σιωπές
μίλησα στην αγάπη
Και ήρθα θε μου να σε δω
ταξίδι δίχως δάκρυ

Στολίστηκες τον έρωτα
το πάθος νυχτικό σου
Για βράδια αξημέρωτα
με θες είπες δικό σου

Άρωμα από το σώμα σου
εικόνα η μορφή σου
Προσκύνησα σαν προσευχή
την ήβη τη δική σου

Αγγίζω κάθε σου πτυχή
γνωρίζω το σφυγμό σου
Γεύομαι κάθε σου στιγμή
τον πόθο το δικό σου

Ανάσα εγώ πνοή εσύ
στα χέρια  την αφή μας
Καυτή του έρωτα στιγμή
και η έκρηξη δική μας

Δικό μας σύμπαν ιερό
ξεκίνησαν οι νόμοι
Της ηδονής μες τον καιρό
ανοίξανε οι δρόμοι

Καλπάζει ο έρωτας ξανά
να φτάσει το ρυθμό μας
Να νοιώσει τις δονήσεις μας
ν αντέξει το σεισμό μας

Κάθε σου ψίθυρος εσύ
εγώ κάθε μου θέλω
Θε μου σ αυτή τη φυλακή
αιώνια να μένω

Ψυχή μου μάτια μου γλυκά
ζωή μου ομορφιά μου
Οι λέξεις γίναν  βογκητά
στο στήθος στην καρδιά μου

Το κάθε κύμα κόκκινο
κρασί απ' τα δυο σου χείλη
Η Αφροδίτη σου σκιρτά
στο στόμα μου να στείλει

Σταμάτησε η αναπνοή
γεύομαι της ζωής σου
Το λάγνο ανθό του έρωτα
λες κάνε με δική σου

Γλυκό ζωής αμάρτημα
άνοιξε κάθε δρόμο
Τον άγγιξα περπάτησα
κατήργησα το νόμο

Στη λόγχη του ο έρωτας
κάρφωσε το κορμί σου
Τι αισθάνομαι μη με ρωτάς
χάνομαι στην ψυχή σου

Μαζεύτηκαν οι άνεμοι
τυφώνες και φωτιές μας
Μας σήκωσαν μας κάψανε
μέσα στις ηδονές μας

Στόμα μου χείλη έρωτα
έλα ξανά φιλί μου
Της Αφροδίτης μέρωμα
ξεκίνησε μαζί μου

Χίλιες φορές ανάσα μου
γραμμένη τής ζωής μου
Και μια που σήμερα τη ζω
ανάσταση ψυχής μου

Ξανά, ξανά και πάλι εδώ
ν' ανοίξουμε φτερά μας
Να φτάσουμε στον ουρανό
όπως στα όνειρά μας

***
20 Οκτ 2012
***
Ποίηση:Γιάννης Παππάς


Εκκωφαντική σιωπή

Εκκωφαντική σιωπή



Εκκωφαντική σιωπή
Σκατά, ποιος άλλος το χει πει;
Εκκωφαντική σιωπή
Αδράνεια, νωθρότητα
Συσσωρευμένη ένταση
Ας γίνει κάτι
Ένας ήχος, ένας κρότος
Μια έκρηξη
Κάτι
Δεν το αντέχω αυτό
Κοχλάζει ο κρατήρας
Περιμένω
Περιμένω…

Μη
Μην ανοίγεις το συρτάρι
Μην κλείνεις τη ντουλάπα
Μη χτυπάς τα αντικείμενα
Μην κινείσαι
Μην αναπνέεις
Δεν το βλέπεις;
Είναι επικίνδυνα εδώ

Μη μιλάς
Μη σκέπτεσαι
Πες κάτι,
Πάψε επιτέλους να ακούς τη σιωπή!

Περιμένω
Κάτι
Δεν ξέρω

Περιμένω…


Ο Ουρανός Βρέχει Αστέρια - Ας κάνουμε μια ευχή...

Ο Ουρανός Βρέχει Αστέρια - Ας κάνουμε μια ευχή...



Είμαι εδώ, καθισμένη αυτό το βράδυ στην οχτάχρονη μπλε με μαύρα μπράτσα καρέκλα μου, τις οποίας τα ροδάκια είναι σαν καινούργια ακόμη (μάλλον δεν τα ταλαιπωρώ πολύ...) και σκέφτομαι διάφορα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να μοιραστώ όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου μαζί σας.

Το ρολόι του υπολογοστή μου γράφει 2:07 πμ και σκέφτομαι ότι σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει η βροχή των Λεοντιδών. Δεν έτυχε ποτέ να παρακολουθήσω ένα παρόμοιο θέαμα. Θα ήταν ωραία να ήμουν καθισμένη δίπλα στη θάλασσα σήμερα μαζί με τον αγαπημένο μου και να βλέπαμε τα αστέρια να πέφτουν μέσα στο νερό και εμείς να κάναμε πολλές πολλές ευχές για αιώνια αγάπη και αφοσίωση.

Δυστυχώς, βρίσκομαι ακόμη στην Αθήνα (ποιος θα περίμενε ότι κάποτε θα το έλεγα αυτό....) και τα φώτα της πόλης είναι απαγορευτικά για να βγω στο μπαλκονάκι μου και να δω αυτό το θέαμα. Και ενώ σκέφτομαι αυτά, ξαφνικά να που εμφανίζονται σκέψεις όπως ότι σε λίγο καιρό από σήμερα θα πρέπει να αρχίσω να αποχαιρετώ κάποιους ανθρώπους που γνώρισα στο διάβα μου από αυτήν την πόλη...Μου έρχονται αναμνήσεις, όχι απλά εικόνες αλλά συναισθήματα και μυρωδιές. Άλλες είναι γεμάτες πικρία, αλλές γεμάτες αγάπη, άλλες γεμάτες κατανόηση, άλλες γεμάτες από εμπειρίες.

Είμαι στην Αθήνα 5 ολόκληρα χρόνια. Οι περισσότερες σχολές των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν διάρκεια 4 χρόνια πέρα από την ιατρική και κάποια τμήματα του πολυτεχνείου. Όμως, αυτά που σου μαθαίνει η ίδια η ζωή δεν μπορεί να σου τα μάθει κανένα πανεπιστήμιο. Σε όλες τις σχολές μαθαίνεις θεωρία, όσο άριστος και να είσαι, είσαι άριστος στη θεωρία. Κανένας όμως δεν μας είπε ότι η πράξη είναι πολύ διαφορετική από τη θεωρία. Για να μην είμαι άδικη όμως θα πρέπει να πω ότι όντως πολλοί άνθρωποι το λένε αυτό "Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη", όμως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το μάθεις, τουλάχιστον εγώ.

Και εκεί που κάπως κατασταλάζουν αυτές οι σκέψεις έρχεται μια εντύπωση στο μυαλό ότι οτιδήποτε έζησα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είναι σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από μόνοι τους από τη ζωή μου, άνθρωποι που ήρθαν και τους κράτησα εγώ ηθελημένα σε κάποια απόσταση, γεγονότα και καταστάσεις που όταν τα βιώνα στενοχωριόμουν και τώρα που τα αναπολώ βλέπω το πόσο συναισθηματική και υπερβολική μπορεί να ήμουν στην αντιμετώπισή τους.

Έχω και έναν κόμπο στον λαιμό μου που με πνίγει, πρέπει να είναι λυγμός που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει. Σκέφτομαι ότι φεύγοντας από εδώ αφήνω πίσω μου πολλά και ίσως αυτό το φορτίο η ψυχή μου να μην μπορεί ακόμη να το αντέξει. Προσπαθώ να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου με το να σκέφτομαι το μέλλον, το χρωματίζω με πολύ έντονα χρώματα, κυρίως με το κόκκινο που είναι το αγαπημένο μου, πιστεύοντας ότι τα πράγματα θα λειτουργήσουν καλύτερα για μένα σε μία άλλη περιοχή.

Από παιδάκι θυμάμαι προετοίμαζα τον εαυτό μου για κάτι. Δεν μου αρέσουν οι ξαφνικές αλλαγές, είναι λίγο σοκαριστικές για την ψυχοσύνθεσή μου. Θυμάμαι ότι ήμουν μικρή, στην τρίτη δημοτικού, όταν αλλάξαμε σπίτι με αποτέλεσμα και εγώ να πρέπει να αλλάξω σχολείο. Το καλοκαίρι λοιπόν εκείνο, μετά την καθιερωμένη σχολική εκδήλωση για την επιτυχημένη ολοκλήρωση της χρονιάς, με παίρνει αγκαλιά η μάνα μου και μου λέει "Κοίτα τι σου πήρα..." και βγάζει από την τσάντα της ένα δώρο, ένα καλοτυλιγμένο πακέτο. Το πήρα μες στα γέλια και από την λαχτάρα μου να το ανοίξω έσκισα το χαρτί (συνήθως τα δώρα μου τα άνοιγα σιγά σιγά για να μην τα χαλάω...) και μέσα είχε ένα πολύ ωραίο φορεματάκι, έχοντας ως στάμπα την στρουμφίτα, είχε και κρόσια με χαντρούλες, ακόμη το θυμάμαι, ήταν τόσο όμορφο. Την αγκάλιασα, την φίλησα και της είπα "Μανούλα σ'ευχαριστω πολύ". Τότε μου είπε "Έλα θέλω να σου πω κάτι" και της απάντησα "Τι θέλεις; πες μου..." μου είπε "Δεν θα στενοχωρεθείς όμως, μου το υπόσχεσαι;" "Ε ναι" της αποκρίθηκα και ταυτόχρονα φορούσα το φουστανάκι για να δω αν μου ταιριάζει και τότε μου το ξεφούρνισε "Του χρόνου δεν θα πας στο ίδιο σχολείο, θα σε γράψω σε αυτό που είναι κοντά στο νέο μας σπίτι". Ε αυτό ήταν. Έβγαλα το φουστανάκι (που τόσο μου είχε αρέσει) της το πέταξα και της είπα "Γι' αυτό μου το πήρες; Για να μου πεις αυτο; Δεν το θέλω. Θέλω να μείνω στο σχολείο μου με τους φίλους μου". Θεέ μου έκλαιγα τόσο πολύ, δεν μπορούσε να με σταματήσει. Αυτό το κλάμα έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά μου, ακόμη το θυμάμαι.

Ε, λοιπόν, ακόμη και τώρα νιώθω αυτό το ίδιο παιδιάστικο συναίσθημα. Θέλω να κλάψω, να κλάψω πολύ που είμαι αναγκασμένη λόγω των συνθηκών να αλλάξω τρόπο ζωής, αλλά δεν μπορώ, τα δάκρυα δεν βγαίνουν όπως τότε. Τώρα είμαι συγκρατημένη και σκέφτομαι ότι αυτό είναι το καλύτερο. Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα δεν μπορούμε να μένουμε πίσω. Ή μήπως μπορούμε;

Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία σήμερα. Θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν αυτό το υπέροχο θέαμα των αστεριών. Αν θα μπορούσα να κάνω μια ευχή και να βγει αληθινή, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα διάλεγα. Μια ευχή για μένα, για τη δική μου ζωή ή για την ανθρωπότητα; Στη μία περίπτωση θα ήμουν εγωίστρια, ενώ στην άλλη αλτρουίστρια. Δύσκολη απόφαση για μία μόνο ευχή. Αν και πιστεύω ότι η ευχή θα έκανα θα ήταν να είμασταν όλοι ευτυχισμένοι, βρίσκοντας ο καθένας το πραγματικό ταίρι του. Αυτή είναι η ευχή που βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά μου αυτήν την στιγμή, διότι πιστεύω ότι αν είσαι καλοπροαίρετος, μοιράζεσαι πράγματα, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα με τους άλλους ανθρώπους και εύχεσαι για το καλό τους, τότε μόνον μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Καλό βράδυ σε όλους....


Το Πλήρωμα του Χρόνου...



Το Πλήρωμα του Χρόνου...




Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός


Πολλοί από εσάς θα έχτε παρατηρήσει ότι προσπαθείτε να πετύχετε κάτι και το προσπαθείτε με όλες σας τις δυνάμεις σας, μέχρι εκεί που αντέχετε, όμως, κατά ένα περίεργο λόγο, δεν προχωράει. Αναρωτιέστε "Μα γιατί; Αφού προσπάθησα τόσο...". Ε, λοιπόν, η απάντηση μάλλον κρύβεται στην έννοια του χρόνου...

Κατά τον Α. Einstein ο χρόνος είναι σχετικός. Για παράδειγμα, αν είσαι κάπου και περνάς καλά, ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα, όπως ας πούμε σε κάποιο ραντεβού με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Από την άλλη, αν είσαι σε κάποιο μέρος που δεν περνάς και τόσο καλά, ο χρόνος σου φαίνεται μια αιωνιότητα, όπως ας πούμε κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης.

Τελικά, ο χρόνος είναι αυτός που ευθύνεται για όλα και το το πλήρωμά του μας αναγκάζει να δεχτούμε τις συνέπειές του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος στα 60 του δεν μπορεί να κάνει κάτι να κρύψει τις ρυτίδες ή τα άσπρα μαλλιά της ηλικίας του...Αργά ή γρήγορα όλα φαίνονται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το δεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου γι' αυτό που είναι.  

Ο Ευριπίδης λοιπόν έλεγε ότι ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις. Τι σοφία άραγε μπορεί να κρύβεται μέσα στο νόημα αυτής της φράσης; Όντως, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις, είναι αδύνατον και μάλιστα πολλές φορές μπορεί να λαμβάνεις απαντήσεις σε ερωτήματα κρυφά, του εαυτού σου, ή ακόμη και χωρίς να ρωτάς, βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων τριγύρω σου και λες "Ααα μάλιστα γι' αυτό τότε αντιμετώπισα αυτό επειδή ήταν να περάσω τώρα αυτό...".

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα είναι ρυθμισμένα με μία σοφία απόλυτη σε έναν κόσμο σχετικό. Αυτό μπορεί να είναι μαγικό και ακόμη περισσότερο συναρπαστικό. Είναι ωραίο συναίσθημα να έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και εσύ να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο, πολλές φορές όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, οι καταστάσεις είναι αυτές που έρχονται να σε συναντήσουν και να σε ξαφνιάσουν άλλες φορές ευχάριστα και άλλες δυσάρεστα. Πιστεύω όμως ότι αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Να κόβεις το φρούτο από το δέντρο την κατάλληλη χρονική στιγμή, ούτε να είναι άγουρο ούτε παραγινομένο, γιατί και στις 2 περιπτώσεις δεν μπορείς να το φας. Και αν πολλές φορές δεν έχεις την σοφία για να κρίνεις ποια είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για μία πράξη σου, μην ανησυχείς ο χρόνος θα φέρει έτσι τις καταστάσεις που θα μπορέσεις να την αντιληφθείς...


Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

η κραυγή

η κραυγή


foto Noam Galai

Από νωρίς η τρέλα κύλησε στο δρόμο. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Συθέμελα τραντάζεται η ζωή και τα μπαλκόνια έρημα για συντροφιά στα μαγαζιά που κλείνουν.
Ήχος τραχύς σε σκουριασμένη μηχανή, απότομα υψώθηκε η κραυγή.
Μπάσα χορδή που τέντωσαν τα δάχτυλα εκείνου όπου η μοίρα στέρησε το να μπορεί να πει.
Περαστικοί μα και και δικοί ξιπάστηκαν.
Ποτέ ξανά δεν άκουσαν να βγαίνει τέτοια κραυγή απ’ του μουγκού παιδιού το στόμα.
Λέξεις δε μπαίνουν στη σειρά, μα η ψυχή του κόλαση μ’ αυτά που βλέπει η ματιά κι ακούει  το αυτί του.
Να το αντέξει δεν μπορεί. Από τη γέννα του στερήθηκε μιλιά. Τώρα του παίρνουν τη ζωή του.
Θέλει να πει. Πολλά να πει. Στον κόσμο να φωνάξει.
Να ενωθεί με τις φωνές, να ενωθεί με τις κραυγές.
Περίμενε. Για χρόνια τώρα την αλαλιά αντέχει.
Μα το θεριό που τρώει τα σωθικά και με ελπίδα θέριεψε, στο στόμα του ξεπρόβαλε. Είναι ετούτη η στιγμή να θανατώσει το στοιχειό, να κόψει το λαιμό του.
Με τη λεπίδα, χωρίς ελπίδα κερδίζεται η ζωή.
Κι αυτό το έμαθε καλά, το ξέρει.

ανάγερτος

Στ' απόκρημνα τα βράχια...

Στ' απόκρημνα τα βράχια...

Στ' απόκρημνα τα βράχια ολημερίς, τις πέτρες που μας πέταγαν μαζί με χώμα σκυθρωπό που κάρπιζε τ' ανέραστα τα βλέμματα, θα κουβαλώ.
Και για νερό, το δάκρυ, αυτό που το μαζεύαμε σπυρί σπυρί όταν οι άλλοι γέλαγαν παίζοντας ρόδα τις καρδιές μας.
Μια φωλιά, νάναι μικρή, νάναι ζεστή, να μη χωρά μικρότητες, μήτε κακία κι ερημιά, του αετού μονάχα να χωρά μακριά απ' του κακού το μάτι, μαζί θα χτίσουμε.

Στην καμινάδα του Θεού, δίχως τη γλώσσα του φιδιού, με της ζωής τον έρωτα να ζήσουμε.
Κι όσοι πιστεύουν πως ζωή είναι αυτή που ζούνε, μια πρόσκληση ελεύθερη, τις Κυριακές με τα παιδιά μαζί, με μας να ζήσουνε ότι κι εμείς θα ζούμε.

ανάγερτος

Ένα "Δωράκι" για τα Χριστούγεννα!

Ένα "Δωράκι" για τα Χριστούγεννα!

2


Ένα δωράκι και πολλές ευχές για ευτυχισμένα Χριστούγεννα!

Μουσική: Ludovico Einaudi "Andare"
Λόγια - Παρουσίαση: ΚαΤερίνη 

Απόψε μες απ' την καρδιά θέλω να σας μιλήσω
πολλά χαμόγελα ζεστά σε όλους να χαρίσω.
Πολλές ευχές από μακριά σας στέλνω με αγάπη
υγεία πίστη και χαρά για τη χρονιά που θα 'ρθει.
 

Μαζί με τις ευχές σας στέλνω και δωράκι,
είναι μικρό μα δε χωρά να μπει σε ένα κουτάκι.
Σαν το χαμόγελο κι αυτό, τίποτα δεν στοιχίζει,
όμως αν είναι αληθινό, μες τη καρδιά αγγίζει.
 

Είναι ζεστό και τρυφερό σα μωρουδίσιο χάδι
από καρδιάς κι αληθινό σαν Χριστουγέννων βράδυ.
Έλα κοντά πλησίασε, και δέξου το από μένα
φιλί Χριστουγεννιάτικο στο μάγουλο για σένα.
 

Καλά Χριστούγεννα!!
Χρόνια Πολλά!!

ΚαΤερίνη.

Δώρο Χριστουγέννων.jpg

Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά με όμορφες εικόνες

31 Δεκ 2011



Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά

Ας ξεκινήσουμε τον καινούριο χρόνο
με όμορφες εικόνες και ήχους
με μια ζεστή βαθιά ανάσα
ένα πλατύ χαμόγελο
πολλές ελπίδες
και πολύ
αγάπη!

Στιγμιότυπο 1 (31-12-2011 3-11 μμ).png

Καλά Χριστούγεννα!

24 Δεκ 2011

Χρόνια Πολλά με υγεία !! 

Καλά Χριστούγεννα!!.jpg


"Τα Χριστούγεννα των παιδιών"

19 Δεκ 2011

8 Σχόλια

 Χρόνια Πολλά!
Πολλές ευχές για όμορφα κι ευλογημένα Χριστούγεννα! 


Ευχή μου για την κάθε ψυχή
να Νοιώθει να Δίνει να Παίρνει
πραγματική Αγάπη!

scrapeenet_20111214141054vlkP.jpg