Ότι μου απόμεινε...

Πάντα η ίδια διαδρομή

τα ίδια σκυφτά πρόσωπα

οι ίδιες κακοφτιαγμένες βιτρίνες

ο μανάβης να διαλαλεί

τη χθεσινή πραμάτεια του.

Αλήθεια , σκέφτηκες

πόσο μου μοιάζει τούτος εδώ

ο μακιαβέλης;

Προσπαθώ κι εγώ μάταια

να «με πουλήσω»

άλλοτε όσο-όσο κι άλλοτε ακριβά .

Προσπαθώ να ξεγελάσω

ότι ξεγελιέται

να κοροϊδέψω

ότι κοροϊδεύεται…

«Χα, χα» ακούγεται σαρκαστικό το γέλιο του…
«Ποιος θ’ αγοράσει

εκείνα τα ξεχασμένα σ’ αγαπώ,

και τα σκονισμένα φιλιά

τούτα τα μαραμένα χάδια

και τα λίγα τσαλακωμένα όνειρα

που σου απόμειναν;»

φαίνεται να μου ψιθυρίζει

Ύστερα μου ρίχνει ένα βλέμμα περιφρόνησης

και συνεχίζει να διαλαλεί

δυνατότερα .

Τότε ήταν που κοίταξα

τον ουρανό για τελευταία φορά.

Τότε έμαθα

να μετράω τις πλάκες

του πεζοδρομίου,

να ξεχωρίζω τις παλιές από τις καινούριες

να βλέπω τα ελαττώματα τους

να παρατηρώ τη χαλασμένη άσφαλτο

τις λακκούβες με τα βρομόνερα…

(Από τότε έχω να σηκώσω κεφάλι…)