Να μην σας ρωτήσω πώς περάσατε τις γιορτές, γιατί μάλλον θα με πάρετε με
τις πέτρες, Φλεβάρη μήνα που το θυμήθηκα. Να σας πω την αλήθεια ούτε κι
εγώ θα αναφερόμουν, αν δεν ήθελα να σας προτείνω κάποιες συνταγές που
έφτιαξα σ' ένα τραπέζι που έκανα ανήμερα Πρωτοχρονιάς.
Ένα τραπέζι που με τίποτα δεν ήθελα να κάνω. Έχοντας άρρωστη τη Νινή
μου, ήθελα απλά να είμαι με τις πυτζάμες όλη μέρα και να κάνουμε
αγκαλίτσες και κανακέματα.
Έλα μου όμως που υπάρχουν και οι κοινωνικές υποχρεώσεις... Έλα μου που
οι άνθρωποι που θα τραπέζωνα μ' έχουν καλέσει στα σπίτια τους ουκ ολίγες
φορές, συν -για να μην είμαι κι άδικη- είναι όλοι τους πολύ συμπαθείς
και φιλόξενοι. Είναι 2 οικογένειες που γνώρισα τον τελευταίο χρόνο και
δεν έχω τόση οικειότητα ώστε να πω έλα μωρέ δεν τρέχει τίποτα, τη
βγάζουμε και με μια πίτσα...
Ήμουν τρελά στραβωμένη! Από τη μια να κλαίω για τη Νινή κι από την άλλη
να βρίζω για την καλέστρα. Μέσα στη μπίχλα λέμε! Παρ΄όλα αυτά
αυτο-πιέστηκα και μου είπα... σκάσε και μαγείρευε. Τα άτομα στο σύνολο
δέκα. Δέκα και πολύ φαγανά! Οπότε όπως καταλάβατε, χρειαζόμουν μαρμίτες
και όχι απλές κατσαρόλες.
Για 'μένα το να κάνω ένα τραπέζι είναι ένα δράμα. Κι εξηγώ... . Ανάβω 2
μάτια κουζίνας μαζί; Πάρε κάτω την ασφάλεια στο ρολόι της ΔΕΗ. Ανάβω
φούρνο και μάτι μαζί; Σέκος το ρολόϊ της ΔΕΗ. Έτσι λοιπόν πρέπει
να περιμένω πόοοοοτε θα φτιάξω κάτι στο ένα μάτι, να το σβήσω και να
ανάψω το
άλλο μάτι ή το φούρνο. Μαζί αποκλείονται.
Να λοιπόν πώς έφτασα 4.00 το πρωί
να σιχτιρίζω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να βγάλω την υποχρέωση. Τόσο
μπινελίκι έχω να ρίξω ούτε θυμάμαι από πότε!
Να με κοιτάζει η έρμη η Νινή -μέχρι και την τελευταία μέρα με
ακολουθούσε παντού μέσα στο σπίτι, όπως πάντα- και να σκέφτεται...
Άχουουου... Πάει, την χάνουμε! 
Ήταν η πρώτη φορά απ΄όσο θυμάμαι, που δεν με ένοιαζε καθόλου για το πώς
θα βγουν τα φαγητά. Έπαιρνα τα υλικά και σχεδόν τα πετούσα μέσα στις
κατσαρόλες ή στα ταψιά. Ούτε χρόνους μαγειρέματος κρατούσα, ούτε τίποτα.
"Θέλετε να καείτε; Καείτε, ίσα και που χέστηκα. Εγώ θα σας βγάλω όποτε το θυμηθώ". Κάποια στιγμή τα θυμόμουν και τα έβγαζα. Έπρεπε να μ' έβλεπε ο Σκαρμούτσος και να του πέσουν όλα τα τατού, από την ταραχή.
Και φτάνει η ώρα του τραπεζιού... Καθόμαστε, σερβίρω και... Ούτε μια
αποτυχία, ούτε ένα τσικ λάθος. Όλα τα πιάτα βγήκαν απόλυτα πετυχημένα,
χωρίς την παραμικρή ατέλεια, χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα!
Μέσα από τα δόντια μου να ρίχνω ό,τι γαλλικό μου ερχόταν στο μυαλό.
Δίπλα μου η φίλη μου η Ιφιγένεια (κάλεσα και κάποιο οικείο πρόσωπο) να
με κοιτάζει και να μην καταλαβαίνει. "Τί έπαθες παιδάκι μου; " μου ψιθύρισε... "Τί να πάθω ρε! Δεν βλέπεις; Βγήκαν όλα μια χαρά"!!!!! "Είσαι βλαμμένο παιδί μου; Τί ήθελες να βγουν, σκατά; Δεν χαίρεσαι;"
Χαιρόμουν ναι, αλλά από την άλλη με έπιασαν τα κατσικοδιάολα, αφού άλλες
φορές που είμαι απόλυτα προσηλωμένη σ' αυτό που κάνω, που προσέχω, που
μετράω σωστά, που φροντίζω για τους χρόνους μαγειρέματος, όλο και κάτι
θα πάει στραβά... Ενώ τώρα που τα έγραψα όλα στα παλιά μου τα παπούτσια,
είχαν βγει το ένα καλύτερο από το άλλο. Ε όχι ρε φίλε! Δεν παίζεται η
κατάσταση!
Λίγο αργότερα κοπάνισα τα μπυρόνια μου και ίσιωσα.
Όπως καταλαβαίνετε φώτος δεν υπάρχουν, αφού δεν είχα καμία διάθεση να
ασχοληθώ. Όμως τις συνταγές θα τις αναφέρω, όπως κάνω πάντα. Αυτή τη
φορά αρκετά περιληπτικά, γιατί ήδη η ανάρτηση έχει βγει τόσο μεγάλη, που
έχει φτάσει στη Λαμία και τραβάει προς Θεσσαλονίκη μεριά.
Να λοιπόν τα φαγητά που κακοποιήθηκαν βάναυσα εκείνη τη μέρα.
Ξεκινάω με 2 πίτες, μια τυρόπιτα και μια
κιμαδόπιτα.
Την κιμαδόπιτα την ξέρετε, την έχω αναρτήσει μια προηγούμενη φορά. Η
τυρόπιτα ήταν με μπεσαμέλ, συνταγή κάποιας γιαγιούλας που ερχόταν τότε
στη δουλειά μου. Στο μέλλον θα την αναρτήσω....
Έφτιαξα
χοιρινό με λαχανικά στη γάστρα από
τις Συνταγές της Παρέας. Εύκολο μου φάνηκε, οπότε σας το συνιστώ
ανεπιφύλακτα. Το δε κρέας έλιωνε στο στόμα! Πραγματικά πολύ νόστιμο!
Έφτιαξα επίσης κοκκινιστό μοσχάρι με μπέϊκον και κρεμμυδάκια. Ως
συνοδευτικό έπαιξε ο πουρές. Τη συνταγή μου την είχε δώσει μια φίλη προ
αμνημονεύτων ετών.
Έφτιαξα ένα σουφλέ μακαρονιών, συνταγή από τη φίλη μου την Άλις που θα
την αναρτήσω μια επόμενη φορά. Εύκολο κι υπέροχο! Σερβιρισμένο σε
διάφανο ταψί έκανε το κομμάτι του που λένε.
Μερικές φορές βρίσκω κάποιες συνταγές, σωτήριες. Όπως ας πούμε την
πατατοσαλάτα κέϊκ
από το Συνταγές της Καρδιάς, την οποία σας την έχω δείξει στο παρελθόν.
Η Έλενα μου έχει λύσει τα χέρια μ' αυτήν τη σαλάτα. Και πεντανόστιμη
και πολύ ωραία παρουσιασμένη! Φουσκώνω σαν το παγώνι, όταν βλέπω τις
εντυπώσεις που αφήνει!
Μια σαλάτα όμως δεν έφτανε κι έτσι έφτιαξα και πάλι από τις Συνταγές της Παρέας τη
χριστουγεννιάτικη σαλάτα σαν τούρτα Όπως
θα δείτε στη συνταγή υπάρχουν και πατάτες... Όμως εγώ δεν τις έβαλα,
μιας και είχα ήδη την πατατοσαλάτα της Έλενας. Σας πληροφορώ ότι μια
χαρά στάθηκε και χωρίς αυτές. Επίσης κάπου στα σχόλια -αν θυμάμαι καλά-
διάβασα ότι κάποια από τις κοπελιές, ανέμειξε τη μαγιονέζα με λίγο
γιαούρτι κι έτσι προτίμησα αυτήν την εκδοχή. Δροσερή, νόστιμη κι
εντυπωσιακή σαλάτα κι αυτή!
Έφτιαξα και μια λαχανοσαλάτα, στην οποία από πάνω έκανα για ντεκόρ ένα "πάντρεμα" από 2 προτάσεις των Συνταγών της Παρέας.
Ντοματούλα τριαντάφυλλο και
χιονάνθρωπος από τυριά.
Άδειασα την τομάτα και κότσαρα μέσα το χιονάνθρωπο. Τη φλούδα αντί για
να τη χρησιμοποιήσω όπως λέει, την έβαλα γύρω από τον χιονάνθρωπο κι
έγινε σα φρου φρου ( ! )
Επίσης έπαιξε και βασιλόπιτα. Αυτή τη φορά έφτιαξα δύο. Μια μικρή για να
κόψω εγώ το βράδυ που άλλαζε ο χρόνος και μια μεγαλύτερη για να κόψουμε
όλοι μαζί μετά το τραπέζι ανήμερα Πρωτοχρονιάς. Μη φανταστείτε κάτι
τρελό. Κέϊκ βανίλιας ήταν, που μέσα είχα βάλει σε μικρά κομμάτια καρύδια
και σταγόνες σοκολάτας. Την είχα φτιάξει πέρυσι πρώτη φορά κι από τότε
την έχω υιοθετήσει. Ειρωνεία... Το φλουρί στη μικρή πίτα που έκοψα μόνη
μου, έπεσε στη Νινή.
Αυτήν την περίοδο, τρώω ψωμί με φέτα και ντομάτα ή τοστ με ζαμπονότυρο
και πίνω άπειρες φραπεδιές. Αρνούμαι κατηγορηματικά να μπω στην κουζίνα
για κάτι άλλο.
Κάαααποια στιγμή θα ξαναμαγειρέψω για να θυμηθώ παλιές καλές δημιουργικές στιγμές!
Καλό μεσημέρι σε όλους και πολλά γλυκά φιλιά!
