Eυρώ τιμής ή Ευρώ καταστροφής

Eυρώ τιμής ή Ευρώ καταστροφής

Ας αρχίσω απ’ το μνημόνιο.
Δεν θα πω για το πώς, το γιατί, ποιοι το στηρίξανε, ποιοι το υποστηρίζουν, ποιοι το απορρίπτουν.
Θα πω μόνο, πως το μνημόνιο ήταν το κερασάκι σε μια τούρτα που χρόνια τώρα έφτιαχναν ξένα κέντρα με τη βοήθεια των δικών μας “ηγετών”. Είτε γιατί έπαιζαν το παιχνίδι τους, είτε γιατί ήταν ανίκανοι, είτε γιατί ηθελημένα έπαιζαν το παιχνίδι της διαφθοράς και της ρεμούλας προς ίδιο όφελος και εις βάρος της χώρας.
Όπως λοιπόν κατάντησαν τη χώρα και μπροστά στα αβυσσαλέα αδιέξοδα ίσως να ήταν και επιβεβλημένο. Σε καμία όμως περίπτωση μ’ αυτή τη μορφή. Αν είχε τη μορφή μιας συμφωνίας μεταξύ ισότιμων συνομιλητών, μεταξύ συνεργατών οι οποίοι έδωσαν τα χρήματά τους (και δεν εξετάζω τον σκοπό που τα δώσανε και αν και πόσο κέρδισαν από τη χρηματοδότηση αυτή) και θέλουν να τα πάρουν πίσω, είναι απολύτως θεμιτό και κατανοητό. Αυτό όμως στα πλαίσια όχι της καταστροφής και της υποδούλωσης της χώρας και του λαού της, αλλά στα πλαίσια μιας συμφωνίας όπου μέσα από ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη να γίνει δυνατή η αποπληρωμή των “πραγματικών” χρεών. Και μιλώ για κοινωνική δικαιοσύνη γιατί δεν γίνεται μόνιμα σ’ αυτόν τον τόπο, από τη σύστασή του ως ελεύθερο κράτος, τα βάρη να τα σηκώνουν μόνο οι αδύνατοι. Μας μιλήσανε για πόλεμο…είπαν πως έχουμε πόλεμο. Έτσι χαρακτήρισαν την κατάσταση και δεν θα διαφωνήσω. Όμως σε καιρό πολέμου όπως έλεγε και ο Κικέρων…οι νόμοι σιωπούν. Έτσι λοιπόν κύριοι μεγαλόσχημοι που πάντα έχετε τη λύση που σας συμφέρει, στην περίπτωση αυτή με την έγκριση της Βουλής, αίρονται προσωρινά νόμοι και εισπράττονται και τα κλεμμένα και τα χρωστούμενα. Υπάρχει τρόπος και το ξέρετε πολύ καλά…καλύτερα από μένα. Τέλος πάντων.
Ας θίξω όμως ένα άλλο θέμα…που ίσως είναι και πιο σημαντικό.
Χρόνια τώρα, απ’ τη μεταπολίτευση και μετά, τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία και που οι περισσότεροι ψηφίζαμε, κυβερνούσαν κύρια, μέσα από διλήμματα που έβαζαν στο λαό ποντάροντας κυρίως στην ανασφάλειά του και στο φόβο του που οι ίδιοι καλλιεργούσαν. Η έλλειψη θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα με την κατ’ εμέ προμελετημένη αποβιομηχάνιση της χώρας, έκανε το εκάστοτε κυβερνών κόμμα τον μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας. Αφεντικό σ’ ένα δημόσιο τσιφλίκι του.
Έτσι λοιπόν έχουμε:
1. Με ψηφίζεις για να σε διορίσω… εσένα, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου…να σου δώσω προαγωγή, αξιώματα κ.λ.π.
2. Με ψηφίζεις για να σε κρατήσω στη δουλειά, να μην απολυθείς. Αν βγει ο άλλος κινδυνεύεις. Θα κρατήσει τα “δικά του παιδιά”(Tον καιρό του μνημονίου αυτά)
3. Όταν πλέον, για τα καλά στον αστερισμό του μνημονίου με άνω του ενός εκατομμυρίου ανέργων, αυτά άρχισαν να μη φοβίζουν πλέον, έχουμε το δίλημμα ευρώ ή δραχμή.
Είναι το δίλημμα, που πλέον ενώνει και τα δύο κόμματα. Ο “εχθρός” βλέπεις είναι τώρα κοινός. Κάποιος τρίτος εμφανίσθηκε και η “σούπα” κινδυνεύει να χαλάσει.
Λοιπόν για το δίλημμα αυτό θέλω να μιλήσω.
Συμφωνώ κι εγώ, πως η έξοδος απ’ το ευρώ θα έχει συνέπειες, ίσως μεγάλες, ίσως πολύ μεγάλες, ίσως ζήσουμε άσχημα, πολύ άσχημα για 2, 3 ή και περισσότερα χρόνια. Γι’ αυτό λέω όχι στην έξοδο από το ευρώ…όπως τουλάχιστον λέει(βάσει δημοσκοπήσεων) και το 85% του πληθυσμού.
Αυτό όμως που πρέπει να μου πούνε, που πρέπει να μας πούνε όλοι τους, είναι κάτω από ποιες συνθήκες και με τι όρους θα είναι η παραμονή μας στο ευρώ.
Κάτω από συνθήκες αλληλοσεβασμού, αξιοπρέπειας, περηφάνιας, εθνικής κυριαρχίας, ανάπτυξης της χώρας όπου όλοι οι Έλληνες και κύρια η νέα γενιά θα συμβάλλουν στην ανόρθωσή της ή κάτω από συνθήκες δουλοπρέπειας, ξεπουλήματος των πάντων, μιας γενιάς κατεστραμμένης, μιας χώρας υποδουλωμένης με τον μισό παραγωγικό της πληθυσμό τον πιο νέο και πιο ικανό να δουλεύει μετανάστης και να ανορθώνει ξένα κράτη.
Γιατί αν πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση πρέπει να το ξέρω, πρέπει να το πείτε καθαρά. Γιατί αν πείτε και πάλι ψέματα ίσως να μην υπάρχουν έξοδοι διαφυγής για σας Αύριο.
Βασικά πρέπει να γνωρίζετε τα εξής..Πάνω απ’ όλα και πάνω απ’ όλους..
Εγώ θέλω τη χώρα μου…με ή χωρίς ευρώ
Εγώ θέλω τα παιδιά μου…με ή χωρίς ευρώ
Εγώ θέλω τη ζωή μου…με ή χωρίς ευρώ

Δεν θέλω να είμαι στο ευρώ… επαίτης, ξενιτεμένος, προδομένος, πουλημένος στους ξένους και τους “ντόπιους” κατακτητές χωρίς υπάρχοντα, χωρίς μέλλον, χωρίς πατρίδα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς περηφάνια. Να μη μου ανήκει ούτε καν το χώμα που έβαψαν με αίμα οι πρόγονοί μου…ενέχυρο κι αυτό μέσα σε κάποιο αγγλικό δίκαιο.
Τέτοιο ευρώ δεν το θέλω…χάρισμά σας.
Έτσι, αντί να θέτετε το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή, γνωρίζοντας το τι θέλει ο κόσμος, να μας κοιτάξετε στα μάτια έστω για μια φορά και να μας πείτε για ποιο ευρώ μιλάτε.
Ξέρετε πως όλοι θέλουμε το ευρώ. Μην παίζετε βρώμικα πολιτικά παιχνίδια τούτη την ώρα. Οι στιγμές είναι ιστορικές. Για όλους μας.
Απλά, καθαρά και γνήσια πείτε μας για ποιο ευρώ μιλάτε.
Είναι τόσο απλό. Και όχι ψέμματα. Αυτή τη φορά το ψέμα θα είναι μοιραίο για όλους μας. Και δεν θα αποτελείτε εξαίρεση…πιστέψτε με.
Κι αν μερικοί λοιδορούν την περηφάνια θα τους θυμίσω αυτό που είπε ο Σοπενάουερ «Πολλοί επικρίνουν την περηφάνια.
Αυτοί, ασφαλώς, δεν έχουν τίποτε μέσα τους για να είναι περήφανοι....!!»


ανάγερτος